IELTS: I'm Extremely Lousy, Terrible, and Stupid

ลากสังขารร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำและร่วงโรย
มาระทดระทวยอยู่หน้าคอมค่ะ
ดูจากชื่อบทความก็คงพอจะเดากันออกว่าเพราะเรื่องอะไร
...........................

เอนทรี่นี้จะยาว แล้วภาพน้อยหน่อยนะคะ
เพราะนราจะเล่าเหตุการณ์วันอัปยศที่ไปสอบไอ้แอ๊วเมื่อวันเสาร์
เค้ายึดไปหมดทุกอย่าง ทั้งกระเป๋าถือ กระเป๋าตังค์ มือถือ
ไม่ถลกกางเกงในไปด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว
เลยไม่มีรูปมาให้ดูนะ ทนอ่านหน่อยละกัน

เหตุการณ์นี้ เริ่มต้นเมื่อเวลาราว 7.45 น. เสาร์ที่ 25 เม.ย.
(จินตนาการเสียงเครื่องพิมพ์ดีดประกอบ)
นราไปสอบไอ้แอ๊วที่โรงแรมโนโวเทลสยามสแควร์ ตื่นเต้นมาก
ก่อนอื่นก็ไปเช็กชื่อและที่นั่ง
พบว่าตัวเองเป็นคนสุดท้าย เลข 000931 หกตัวพอดีเลย
เอาไปแทงหวยดีกว่า

แปดโมง ก็ไปลงทะเบียน และถูกยึดทรัพย์สินไปจนหมด
ตรวจสอบชื่อและที่นั่งแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ถามว่า
"Seat number อะไรคะ"
อิฟาย "เลขที่นั่ง" ภาษาไทยก็มี พูดไม่ได้หรือไง รึกลัวไม่รู้ว่ามาจากบริติชเค้าซิ่น?
แล้วมันก็พานราไปนั่ง

ห้องสอบหนาวมากกก ดีที่เอาเสื้อคลุมไปด้วย
คนคุมสอบเป็นฝรั่งอเมริกันอ้วนๆ แก่ๆ ฉุนกลิ่นบุหรี่
แต่ดูใจดีนะ
นั่งปุ๊บ ปัญหาแรกมาแล้ว
โต๊ะมันปูสักหลาด ซึ่งมันนิ่ม เวลาเขียนลงไปกระดาษจะบุ๋ม แล้วเขียนได้ช้าลง
วางกับดักกันตั้งแต่แรกเลยนะเนี่ย

ก็นั่งเงียบกันไปราวสิบห้านาที
แล้วกรรมการคุมสอบก็มาอธิบายๆ พวกกติกาต่างๆ
แล้วข้อสอบชุดแรกก็มา ร่ายเลยนะ

สอบฟัง:
เค้าเปิดซีดีให้ฟังรอบเดียว ระหว่างนั้นเราก็ต้องจดคำตอบลงไปในตัวคำถามให้ทัน ก่อนจะลอกมันลงไปในกระดาษคำตอบอีกที อันแรกเป็นบทสนทนาทางโทรศัพท์ คนอเมริกันคุยกับคนอังกฤษ
คือนราเนี่ย เวลาฟัง จะแยกสมองว่ากำลังฟังสำเนียงอะไรอยู่ อังกฤษ หรืออเมริกัน
แล้วมันเล่นผสมกันมาอย่างนี้ ก็แยกไม่ทัน
แต่ก็พอทำได้นะ
ที่เหลือเป็นเล่าเรื่องบ้าง โต้ตอบกันบ้าง
จดไปจดมา ตอนลอกลงกระดาษคำตอบ เสือกอ่านลายมือตัวเองไม่ออกอีก

สอบอ่าน:
ถูกขู่มาว่า เป็นพาร์ทที่ยากที่สุดของการสอบ
เปิดปุ๊บ อู้หู นี่มรึงเอาไบเบิลมาสอบกรูหรอ
เต็มพรึ่ดเลย แต่ไม่เป็นไร ท่องไว้ เจ็ดๆๆๆ
โชคดีของนรา ที่มันเป็นเรื่องต้นไม้ ผลไม้ และทีวี ซึ่งนราชอบอ่านอยู่แล้ว
ส่วนที่ยากที่สุด เห็นจะเป็นไอ้ TRUE, FALSE, NOT GIVEN นี่แหละ
หลักๆคือ แยกไม่ออกว่าอันไหนที่ผิด อันไหนที่ไม่มีบอกในเรื่อง
แล้วตัวหลอกเยอะมาก
คนออกข้อสอบนี่ เมพขิงๆ (ขอบคุณมุกสำหรับศัพท์ใหม่)

สอบเขียน:
เตรียมตัวมาเพื่ออันนี้โดยเฉพาะ
มันมีสองพาร์ทค่ะ พาร์ทแรกคะแนนน้อยหน่อย เป็นอธิบายกราฟ
ซึ่งนราก็ได้แจ้งทุกท่านไปแล้ว ว่าไม่ถนัดอย่างมาก
โชคดีที่อันนี้อ่านพอรู้เรื่อง เลยละเลงไป
ข้อมูลครบมั้ยไม่รู้ รู้แต่แกรมม่าร์กรูต้องระวัง ฮ่าาา
พาร์ทสองเป็นเขียนเรียงความเชิงอภิปรายและเปรียบเทียบสั้นๆ
เรื่องเกี่ยวกับว่า อินเตอร์เน็ทกับโรงเรียน อันไหนสำคัญกับเด็กมากกว่ากัน
นราทำอันนี้ก่อน(ตามที่อ่านจากเคล็ดลับในเน็ท) เพราะคะแนนเยอะกว่า
ไม่มั่นใจ แต่ก็พอใจในผลงานค่ะ

หมดสามอย่างนี้ ก็เหลือแต่สอบพูดตอนบ่าย
นราได้คิวคนสุดท้ายของวัน อื้อหือ ฟินาเล่ซะ
ไหนบอกจะสุ่มลำดับคนเข้าสอบไง นี่สุ่มแล้วเหรอ
ทำไมกรูยังเป็นคนสุดท้ายอยู่อ่ะ สอบตั้งหกโมงครึ่งด้วย
ระหว่างนั้นนราเลยไปแต๊ดแต๋กับเติ้ลที่สยามค่ะ
.........................

วันนี้ครบรอบที่อยู่ด้วยกันมาสองปีครึ่ง
ประหลาดใจ! ฟ้าผ่า! ตะลึงตึ่งตึ้ง!
เขามีดอกไม้มาให้ด้วย แอร๊ยยยยย
หายากนะเนี่ย


ปกติพ่อคนนี้เขาจะไม่โรแมนติกเท่าไหร่ค่ะ
ส่วนใหญ่จะลากกันไปหาของกินฉลองมากกว่า ก็เลยชื่นใจสุดๆ
ถือแกว่งไปแกว่งมาจนดอกไม้หมดสภาพเลย
นราซื้อการ์ดกับช็อกโกแลตให้ล่ะ แลกกันๆ

ตอนแรกว่าจะไปทานข้าวเที่ยงที่ฟูจิ
แต่แถวคนรอคิวยาวเหมือนแจกฟรี
เลยเปลี่ยนใจไปกินที่โกเบแทนค่ะ
หมูตุ๋นซอสเขาอร่อยดีนะ
แต่ตับกลิ่นตุๆ

หม้อต้มมันเล็กไปหน่อยอ่ะ
...............................

แอ่นแอ๊น
โยเก้นฟรูซ (ก็มันสะกดด้วย z อ่ะ) มิกซ์เบอร์รี
มีแบล็กเบอร์รี ราสป์เบอร์รี เรดเคอร์เรนท์ แล้วก็บลูเบอร์รีมั้ง
อร่อยดี เปรี้ยวๆ แต่เม็ดๆ ของราสป์เบอร์รีมันแข็งจังง่ะ
เคี้ยวแล้วเมื่อย
อันนี้เป็นส่วยจากคุณหมู ที่เราช่วยแปลเพลงให้เทอมที่แล้ว
ฮิ ฮิ คุ้มสุดๆ

ท่าสล้วบไม่สงวนลิขสิทธิ์นะคะ
...................................

เดินจนถึงห้าโมงเกือบครึ่ง ก็ส่งคุณหมูกลับบ้านก่อน
แล้วนราก็เดินกลับไปสอบพูดที่โรงแรม
พอไปถึง เพิ่งห้าโมงครึ่งเอง ห้องโล่งหมดแล้ว
ไอ้เราก็ตกใจ ดูนาฬิกา กรูก็มาถูกเวลานี่หว่า
แล้วทุกคนไปไหนหมด

ปรากฏว่าสอบเร็วกันกว่าที่คาด
ทุกคนมาสอบกันหมดแล้ว เหลือนราคนสุดท้าย โฮ่ยยย
โดนยึดข้าวของไปอีกหละ แล้วก็ถูกส่งเข้าแดนมิคสัญญี...

สอบพูด:
บอกตามตรงว่าจ๋อยไปเลย จิตตกมาก
มันน่าจะเป็นส่วนที่ง่ายที่สุดแท้ๆ แต่กลับทำได้ บ.ซ. ที่สุด
คนสอบเป็นฝรั่งผมขาว
นอกจากจะสำเนียงอังกฤษฟังยากแล้ว แกยังพูดเบา และพูดไม่เปิดปาก
นราสอบไม่ได้มองหน้าเขาเลยอ่ะ มองแต่ปากอย่างเดียว
เผื่อจะเข้าใจมากขึ้นว่าเขาพึมพำอะไร

เขาก็ถามแบบ จงอธิบายบ้านคุณซิ เวลามองออกไปนอกหน้าต่างคุณเห็นอะไร
นราก็คิด เอ อยู่บ้านกรูก็จ้องแต่คอม แต่ทีวี
เอาวะ ตอบไปว่า เห็นแต่หลังคาชาวบ้าน และท้องฟ้าแสนสวยก็แล้วกัน
..........................
สักพักเขาก็จะให้พูดหัวข้อตามที่เขากำหนด
ประมาณว่า สถานที่ท่องเที่ยวที่ไหนที่ชอบไปที่สุด ทำไม เมื่อไร ยังไง บลาๆๆ
สมองนราตอนนั้นวิ่งจี๋เหมือนหนูถีบจักร
ทั้งตื่นเต้น นึกไม่ออก เกร็ง
สมองส่วนไวยากรณ์หดเล็กกว่าถั่วเขียวอีก

ตอบบ้าบอไรไปไม่รู้
ยิ่งตอนที่เขาขยายขอบเขตคำถามไปถึง การท่องเที่ยวกับประเทศไทย
ตอบมั่วซั่วสติแตกไปเลย
ไร้ซึ่งเป้าหมาย เหตุผล ไม่มีกระทั่งประโยคใจความหลัก
แบบว่าไหลไปได้ แต่ฟังแล้วดูไม่มีเหตุผล
แถมตอบผิดประเด็นไม่ต่ำกว่าสามครั้งด้วย
เดินออกมาด้วยความรู้สึก แบบ
แมร่ง ย้อนเวลาได้ไหมฟะ
..............................

คำคมวันนี้
คุณไม่ได้เก่งอย่างที่คนอื่นชมว่าคุณเก่ง
(โดยจอร์จ คลูนีย์)

คิดสะระตะดูแล้ว
ถ้าฟัง อ่าน เขียน นราได้ถึงเจ็ด (ถ้ามันถึงน่ะนะ)
หรือแม้กระทั่งถึงแปด
แต่พูดได้ห้าหรือหก คะแนนรวมมันก็แค่หกกว่าเอง
แบนด์ 7 ที่หวังไว้ ก็คงไปไม่ถึงแล้วละ...
โธ่ วิหยาสะกำตำบอนเอ๊ยยย

((ท่าจ๋อยหู่สไตล์แมวขนยาวบ้านเติ้ล))

แต่ยังไงนราก็ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้นะคะ
ผลสอบออกแปด พ.ค. แล้วจะประจานให้ทราบอีกที
............................

หมู้ว
ขอบคุณนะที่แว้บจากงานรวมห้องมาอยู่เป็นเพื่อนที่สยามและเป็นกำลังใจให้
ร้ากหมูที่สุดเลย
โยเก้นฟรูซอีกถ้วยอ่ะ เค้ารออยู่นะ

หนูแนน
อัพบล็อกแล้วนะ
แล้วก็ไปเม้นท์ให้แนนแล้วด้วย
อย่าลืม อย่าลืม
อัพเรื่องบัวลอยไวๆ นะ อยากอ่านมาก

มุกกุจัง
ขอบคุณค่ะสำหรับสูตรความสวย
แต่ไม่กล้าลองอ่ะ
เออ เปลี่ยนเป็นโยเกิร์ตรสสตรอเบอร์รี่แบบที่แนนบอกได้ไหมคะ
เวลาพอกเสร็จจะได้ไม่ต้องเช็ด
เลียเอาแทน ทั้งสวยทั้งอร่อยเลย

อวน
ขอบคุณที่มาเยี่ยมกันจ้า
คิดถึงเหมือนกันนะ
ได้เจอกันอีกก็คงดี

หมูหวาน
เมื่อก่อนนราไม่กินกิมจินะ
เพราะคิดว่ามันเผ็ด แต่เดี๋ยวนี้กินได้แล้ว
พริกเกาหลีมันไม่เผ็ดจริงๆ
แต่เรื่องของกินหวานนี่ ยังไม่รู้สึกนะ
สงสัยต้องไปกินที่เกาหลีหละมั้ง

บะบะบะบิ้วค่ะ