Goodbye, BUIAO, I Don't Wanna Go

วันนี้ทำงานที่ฝ่ายกิจการต่างประเทศเป็นวันสุดท้าย

เริ่มเก็บของมาตั้งแต่เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเก็บของไว้เยอะขนาดนี้

เต็มเป้ แถมถุงพลาสติกอีกสองถุงโตๆ

เศร้าจัง รู้สึกโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก

เราทำงานที่นี่มาตั้งเกือบหกเดือน แล้ววันนี้เราก็จากไป

และนี่เป็นแค่การเริ่มต้นของการพรากจากสิ่งที่รักเท่านั้น

Today was my last day at BUIAO

I've been cleaning out my desk since last Saturday, can't believe how many stuffs I had in that small booth! I filled my backpack and other two plastic bags.

Felt so sad...felt indescribably empty inside.

I've worked here for almost six months, now I have left,

and I know this is just the beginning of being away from people I love.

หมู่บ้านเล็กๆ ของเรา

Our small neighbourhood

ตอนเช้ามาถึง เพิ่งนึกออกว่ามีประชุมคณะ

ไก่ทอดที่ซื้อมาก็เลยอดกิน งือ ต้องรีบตาลีตาเหลือกวิ่งตามเขาไปประชุม

แต่ก่อนไปก็เดินแจกการ์ดอำลา กับของที่่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ ให้พี่ๆ ที่ทำงาน

ประชุมตั้งแต่เก้าโมงถึงบ่ายโมง แอร์ก็เย็นจับใจ เหมือนจะซ้อมเราให้พร้อมกับสภาพอากาศหนาวเหน็บที่อังกฤษโน่น

I arrived at the office just to know that I had to join School of Humanities meeting at nine!

Poor me, I didn't even have a chance to have the fried chicken I bought in the morning, since I had to run to the meeting room.

But before I left, I gave my colleages some souvenirs and cards for them to remember me by.

The meeting was from nine to one in the afternoon, and the air conditioner was terribly too cold.

Maybe they were preparing me for the weather in UK!

ตอนบ่ายลุกมาถ่ายรูปกับพี่ๆ ที่ทำงานเป็นที่ระลึก

ถ่ายไม่ครบคนอ่ะ เสียดาย เพราะตอนนั้นบางคนไม่อยู่

ได้ของเล็กๆ น้อยๆ มาด้วย ดีใจจังไม่คิดว่าจะได้เลย ซิก ซิก

พี่แหวนคนดีให้เครื่องคิดเลข ฮิฮิ สงสัยทนรำคาญที่นรายืมบ่อยๆ ไม่ไหว

พี่กิ๊งให้กระเป๋าใส่เครื่องโน้ทบุ๊กที่สวยมากๆ อันนึง

พี่เดือน ผอ.กตป. ให้หนังสือทำอาหารไทยมาเล่มนึง มีสองภาษาด้วย

ซึ้งใจจัง ทั้งๆ ที่นราก่อเรื่องยุ่งไว้ตั้งเยอะเขาก็ยังจะดีกับนราขนาดนี้

อยากทำงานที่นี่ต่อไปจังน้า

I took some photos with my officemates in the afternoon.

Too bad not everyone was there.

I even got some things! Don't know how to say how happy I was since I did not expect anything like that.

P'Wan gave me a small calculator. Maybe because I've been borrowing her too often lately haha.

P'Ging gave me a very nice laptop bag, and P'Duan gave me a book of Thai recipes in both Thai and English.

I'm elated. Though I've made a lot of mess, everyone still seemed to be so good to me.

Wish I could come back and work here...

ปล. อย่าไปสนใจหน้าบานๆ โทรมๆ ของนราเลยนะ วันนี้ไม่ได้แต่งหน้าน่ะ

PS. Just don't care about my swollen, scary face ok? I just didn't wear any makeups today.

.................................

วันนี้มีบุญมาก ได้ทานขนมฝีมืออาจารย์

พอถามแกว่านี่มันคือขนมอะไร แกบอก ไม่รู้เหมือนกัน

รู้แต่มีข้าวโอ๊ต ช็อกโกแลตชิป อืมม แล้วก็กล้วยหอมมั้ง?

ลองทานดูก็อร่อยดี คล้ายๆ บราวนี่แต่ไม่เหนียวเท่า ออกร่วนๆ

ของฟรีอร่อยทั้งนั้นแหละ หงัมๆ

Today I was also lucky for having a chance to taste one of my teachers' dessert.

When I asked her what it was called, she said 'I don't know'

There were oatmeals, chocolate chips, and banana, maybe?

It tasted good anyway. A little bit like brownie but not as sticky.

Well, freebies always taste good, right? *yum*

ตอนนี้ก็ได้กระเป๋าเดินทางมาแล้ว

หลังจากได้ใบแรกมาแล้วพบว่ามันหนักเกินไป

บริติชแอร์เวย์สให้แค่ 23 โล ตัวมันเองหนักเข้าไป 10 โลแล้ว

จะเหลือที่ให้กรูใส่อะไรเข้าไปได้อีกเนี่ย

นราก็เลยไปขอยืมกระเป๋าจากพี่สาวมาอีกใบ

เล็กกว่าหน่อย หนัก 7 โล พอไหววะ

นรากะเติ้ลลากกระเป๋าตึงตังๆ มาตั้งแต่ยูเนี่ยนมอลล์ลาดพร้าว แล้วนราก็ลากมันขึ้นรถไฟฟ้าหมอชิตไปลงอ่อนนุช แล้วตากฝนเรียกแท็กซี่กลับบ้านอีกสิบห้านาที

หน้าตาเป็นแบบนี้ค่ะ

Finally, I got my luggage.

The first one I had was way too heavy. The quota from British Airways was only 23 kg., but the luggage itself already weighed 10. What else could I put in?

So I borrowed another one from my sister. It was a little bit smaller with the weight of 7.

My boyfriend and I drag it from Union Mall, Lad Phrao to Mochit BTS station, and after that I took it to Onnuch and waited for a taxi in the rain for fifteen minutes.

This is how it looks like:

กระเป๋าใบนี้เคยไปเที่ยวอเมริกามาแล้วนะ

ป้าย AFS ยังติดอยู่เลย ของพี่สาวนั่นแหละ

This luggage has been to the US before!

My sister's AFS tag is still on it.

เหลือเวลาอีกแค่สัปดาห์เดียว ก็ต้องเดินทางแล้ว

มองกระเป๋าแล้วเศร้า มองอะไรก็เศร้าไปหมดแม้แต่ส้มตำไก่ย่าง

ตอนนี้ของที่เตรียมใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้วคือ...

There's only a week left before my departure.

It's so sad looking at the travel luggage, it's so sad looking at everything around me, even Somtam and grilled chicken.

Right now what I already have in my luggage are:

สามอย่างเนี้ยแหละ

...These three...

ห๊า ว่าไงนะ ทำไมมันมีแค่นี้เองหรอ?

อ่า ก็คือขี้เกียจจัดกระเป๋าง่ะ ไม่ได้ตื่นเต้นจะไปเลยไม่กระตือรือร้นมั้ง

กะว่ามีแค่ยาสีฟันของแอมเวย์ ครีมทากันตาห้อยของอาร์ทิสทรี กับกระติกน้ำกระบอกนึง กรูก็อยู่รอดได้ในอังกฤษแน่ๆ เหอ เหอ

ล้อเล่นน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะซักผ้าแล้ว จะซักจริงๆ นะ

จะไม่เล่นซิมส์สามทั้งวัน แล้วก็นอนอุตุหรอก จริงๆ นะเอ้อ

Huh? What? Why are there only these three?

Well, I'm just too lazy to pack things up. I'm not so excited about going abroad so I'm not really enthusiastic in doing anything, maybe.

Maybe I could survive in UK with just a toothpaste from Amway, eye cream from Artistry, and a thermos, haha.

Pff, that was just kidding. I'll wash my clothes tomorrow, really.

No more playing the Sims 3 all day and then sleeping, seriously!

พูดถึงซิมส์สาม ก็เอาซะหน่อย

เห็นสวนมันสวยดีเลยเอามาอวดค่ะ

Just a little update from my Sims 3 gameplay,

the garden is so beautiful (to me) I just wanna put it on my blog.

ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้นะคะ

ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนร่วมงานใน กตป. ทุกคนที่ดูแลนรามาตลอดเลย

ขอบคุณตาหมูที่เคียงข้างกันเสมอ และหวังว่าจะเคียงข้างกันต่อไป

ขอบคุณครอบครัวที่ห่วงใยตลอดเวลา

และขออภัยหากเปลี่ยนแบคกราวน์บล็อกบ่อยมาก

พอดีเป็นพวกไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่ตนมีน่ะค่ะ

Thank you everyone for giving me courage when I need it.

Thank you every colleage for always taking care of me.

Thank you my dear Love for always standing by my side,

and I hope you will stay the same.

Thanks to my family for their love and careness.

And also sorry for changing the blog background so often :P

I'm just can't be pleased easily.

Meet Shiva

Welcome to Sunset Valley

ซื้อแผ่นซิมส์สามมาเล่นนานแล้ว

วันก่อนว่างๆ เลยลองเอามาลงเครื่องโน้ทบุ๊กเอซัสสุดหรูดู

ผลก็คือ วันนี้ทั้งวันนั่งเล่นเกม ข้าวไม่กิน ผ้าไม่ซัก เหอะๆ

ลื่นปรู๊ดปร๊าดทันใจ โหลดไม่นาน แถมเครื่องไม่ร้อนอีกเหอะ

รักเธอจังเอซัสจ๋า จุ๊บ จุ๊บ แต่หนักไปหน่อยนะ

ตอนแรกกะจะลองสร้างซิมแล้วย้ายเข้าบ้านสักหลัง

ลองเล่นดูว่ามันเป็นไงมั่ง แล้วก็ค่อยลบออก

ปัจจุบันติดงอมแงม ไม่สามารถเลิกเล่นได้

Meet Shiva ของนราค่ะ

เล่นใหม่ๆ ค่าสถานะทุกอย่างจะหมดเร็วมาก

ทั้งพลังงาน ขับถ่าย ความหิว วันๆไม่ต้องทำไร หาข้าวให้มันกินอย่างเดียว

เล่นไปสักพักจะดีขึ้น ทนทานมากขึ้น ทำอะไรได้มากขึ้น

เคยบอกไปแล้วเมื่อหลายบล็อกก่อนหน้า ว่าต้นไม้สวยมาก

พอมาเล่นกับคอมสเปกสูงๆ มันยิ่งสวยใหญ่เลยอ่ะ ฮือๆ ไม่ไหวแล้ว

ไอ้ฟังค์ชั่นสำหรับเปลี่ยนสีข้าวของที่ทำให้เรารำคาญตอนเล่นกับพีซี

ตอนนี้สนุกกะมันมากมาย เปลี่ยนสีฝาบ้านแม่งทุกวัน

ไม่รู้เป็นไร ทำไมชอบทำสวนในเกมจังเล้ย

เพราะชีวิตจริงทำไม่ได้มั้ง ปลูกอะไรก็ตายหมด

ยกเว้นถั่วเขียวนะ งอกงามดีเชียว

วันดีคืนดี เดินไปเจอเมล็ดพืชตกใต้ต้นไม้

เก็บมาปลูก แล้วมันจะงอกเป็นต้นอะไรก็ต้องลุ้นเอาเอง

นราว่าเกมมันหลากหลายจนน่ากลัว

ชอบทำสวนเรอะ เอ้า ไปสะสมเมล็ดพืชในตำนานมาให้ครบไป

ชอบสะสมแมลงเรอะ ไปเดินตามป่าแล้วจับมาให้ครบไป

ชอบทำอาหารเรอะ ฝึกทักษะเยอะๆ แล้วไปซื้อตำราอาหารใหม่ๆ มาอ่านซะ

เสียดายว่านาฬิกาชีวิตมันเดินเร็วไป แก่เร็วมาก

นี่ต้องหยุดการเติบโตไว้ ไม่งั้นคงได้ตายก่อนทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

มีซูชิด้วยหละ ดูแล้วหิวข้าวจัง

ตอนนี้อยู่ระหว่างขั้นตอนการหาผัว เอ๊ย สามีให้ชีว่าอยู่ค่ะ


กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงบ้าง
เมื่อวาน วันเสาร์ นราก็เริ่มรื้อบู๊ทเก็บข้าวของกลับบ้านแล้วค่ะ
เก็บๆไปก็สงสัยว่า นี่กรูยัดอะไรเข้าไปบ้างเนี่ย ทำไมมันเยอะแบบนี้
ส่วนใหญ่เป็นเอกสาร ส่วนพวกของหนักๆ ใหญ่ๆ พวกแฟ้ม หนังสือ
เดี๋ยวค่อยให้ปะป๋าขับรถมารับวันอังคาร วันสุดท้ายที่จะทำงาน

ใจหายจังเลยน้อ
ทำงานที่ฝ่ายกิจการต่างประเทศมาหกเดือนแล้วเหรอเนี่ย
ไวเหมือนโกหก
ได้เรียนรู้อะไรก็เยอะแยะ ก่อเรื่องอะไรไว้ก็มากมาย
รู้สึกโหวงๆ เหวงๆ แปลกๆ นะ
นราไม่อยู่แล้วเขาคงโล่งใจกันอ่ะ
มา เหมือนมาสร้างเรื่องยุ่ง มากกว่าจะมาช่วย เหอะ เหอะ
ไม่ต้องห่วงค่ะ
รายต่อไปที่จะซวย คือคณะมนุษยศาสตร์ เหอ เหอ

ถึงใครไม่รู้ มาเม้นท์ไม่ลงชื่อ
ไอ้กระเป๋าน่ะมีที่ว่างอยู่หรอก
แต่น้ำหนักดิไม่ไหว มันให้แค่ 23 โลเอง
งกชะมัด

หมูหวาน
ทำไมรู้สึกว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกหมูหวานจัง
เหมือนเกิดกับนราเมื่อหกเดือนก่อน
อยากจะบอกว่า ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้นะ ก็ทำไปเหอะ
แล้วก็มองอะไรในแง่ดีไว้ ชีวิตจะได้ไม่เฮงซวยไปกว่าเดิม
ส่วนน้องเอฯนี่ ซื้อมาสี่หมื่นเก้าค่ะ
อย่าเพิ่งบอกว่านรารวย เพราะนี่มันงบมหาลัย
แปลว่าชั้นต้องกลับมาทำงานไถ่มันนั่นเองงง

New Laptop with Same Old the Sims 1

เมื่อวานไปย้อมผมมาค่ะ

เพราะผมที่กัดสีและย้อมไว้แต่เก่าก่อนนั้นเริ่มตัดกับสีผมที่งอกออกมาใหม่อย่างชัดเจน

สีเก่า จริงๆแล้วย้อมสีแดงสดใส แต่สีมันไม่เกาะ

แดงอยู่ได้ประมาณสัปดาห์นึง

จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลออกส้มอมทองปนกันมั่ว

นราย้อมสีน้ำตาลประกายเทาทับ ของสวาทช์คอฟ

ที่หน้ากล่องเป็นรูปตุ๊กตาผีสิงตัวละหมื่นนั่นน่ะ

ไม่เห็นจะเทาเลยเนอะ อันที่จริงเหมือนไม่ได้ย้อมใหม่เลย

แค่เข้มขึ้นนิดนึง

เอาล่ะ หลังจากผ่านการตัดสินใจอย่างหนักหน่วง

ต่อสู้ฟาดฟันกับคู่แข่งมากมายทั้งโซนี่ไวโอ้ เดล และแมคบุ๊ค

น้องเอฯ N81 (เอซัส เอซุส ไอ่สาด แล้วแต่ใครจะเรียก) ก็เป็นผู้โชคดีได้รางวัลเดินทางไปอังกฤษกะนราค่ะ

สเปกสูงสมราคา แต่หนักฉิบหาย สองโลหกแหนะ แถมสีน่าเกลียดอีก

แต่ดีนะคะ ใช้ตั้งนานเครื่องไม่ร้อนเท่าไหร่เลย แค่อุ่นๆ

แต่ถ้าเล่นเกมกราฟฟิกสูงๆ อย่างซิมส์สองละก็ ร้อนจี๋เหมือนกัน

นราเลยทำการลองของ ด้วยการเอาซิมส์หนึ่งมาลง

โอ้ว พระเจ้าช่วย อะไรจะปรู๊ดปร๊าดปานนี้

นราลงถึงภาคแปด Makin' Magic ที่มันไปเมืองเวทมนตร์ได้

โอ้ว ไม่ต้องรอโหลดอะ กดปุ่ม นับ 1 2 3 ก็มาแล้ว

มีความสุขมาก

ไม่ได้เล่นตั้งนานแน่ะ คิดถึงเหมือนกันแฮะ

ตั้งแต่รู้จักกับซิมส์สอง และซื้อคอมพีซีเครื่องใหม่ ก็ไม่ได้เล่นอีกเลย

ถ้าเป็นคนคงน้อยใจแย่

พอกลับมาเล่นใหม่ รู้สึกว่าซิมส์หนึ่งมันโง่จัง

ใช้พื้นที่เปลืองแถมมีอะไรขวางหน่อยก็เดินต่อไม่ได้

ตัวคนก็เป็นเหลี่ยมๆ มือก็ติดกันเป็นแผง

สวนข้างบ้านนราเอง

ภาคเวทมนตร์นี่สนุกที่มันจะมีสูตรอาหาร สูตรเวทมนตร์ให้เราผสม

อย่างเช่น เห็ด + เหงื่อคางคก + เนย ก็ได้มนตร์สาปคนเป็นคางคก

ทำให้เกมมีเป้าหมายขึ้นมาหน่อย

ดูเหมือนมีอะไรมากมายให้ทำ

ทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียนต่อ

เผลอแป๊บเดียวก็เหลืออีกแค่สองอาทิตย์

ไม่เอา ไม่อยากไปเลย

กระเป๋าเดินทางก็ยังไม่มี ข้าวของยังไม่จัด

ที่สำคัญ ใจมันยังไม่พร้อม

จะเป็นยังไงนะถ้าต้องตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอหน้าใครที่เรารักเลย

อยู่ตัวคนเดียว ป่วยก็ป่วยคนเดียว เหงาคนเดียว

เพราะนรามันเป็นคนดีเกินไปนั่นเอง

ถ้าปฏิเสธไปแต่แรกก็คงหมดเรื่องไปแล้ว

เบื่อจัง แบกรับความหวังของคนอื่น

วันนี้ไปบ้านเติ้ลมาด้วย

เหลือเวลาอยู่ด้วยกันอีกแค่ไม่ครั้ง คิดแล้วก็เศร้าใจ

ถ้าเรากลับมาแล้ว อะไรๆ มันไม่เหมือนเดิม จะเป็นไงน้อ?

ไม่อยากคิดเลย

มีวุฒิปริญญาโท การศึกษาสูง มีอนาคต

จะมีประโยชน์อะไรถ้าต้องอยู่คนเดียว

ปิดท้ายด้วยรวมคอลเล็กชั่นสาวนักรบนมโตของเขาละ

ใครหว่ามาเมนท์ไม่ลงชื่อ แต่คิดว่าน่าจะเป็นอวนนะคะ

นราเห็นด้วยค่ะว่าชุดมวยเท่กว่ามากมาย

นราละโมโหโคตรๆ ตอนที่มีคนมาบังคับให้นราเอาชุดไทยไปด้วย

ใส่แล้วทุเรศมากมาย ตัวเองยังรับไม่ได้เลย

ว่าแต่มีคนแต่งเป็นเมลโลน่าด้วยหรอ ถามจริงอ่ะ กล้านะเนี่ย

หมูหวาน

ขอบคุณเน้อสำหรับกำลังใจ

ขอให้โชคดีกับการทำงานแบงค์น้า

Evolution of His Collection

อะไรเอ่ย น่าสงสัย?

จากเมื่อก่อน เล่นต่อหุ่นแบบนี้

(เครดิตภาพจาก winterheim.wordpress.com)

...แล้วก็เปลี่ยนมาสะสมแบบนี้...

(เครดิตภาพจาก 3.bp.blogspot.com)

...และกลายมาเป็น...

!?!?

(แอร๊ยยย ทำไมมันฉีกแนวอย่างนี้)

เฉลย แฟนนราเอง

อดสงสัยมิได้ ว่าทำไมเสื้อผ้าของตุ๊กตุ่นที่เฮียเล่น

ถึงได้น้อยชิ้นลงเรื่อยๆ - -"

หุ่นยนต์หุ้มเกราะ >> นักรบใส่เกราะ >> สาวน้อยนักรบนมโต

(แต่เขาก็ยืนยันว่าเขามิใช่โอตาคุ)

แต่เอาเหอะ ด้วยความที่มันน่าร้ากมากๆ

แถมถ่ายรูปออกมาแล้วก็สวยเซ็กซี่สุดๆ

นราก็เลยอริ๊งอร๊างไปด้วยอีกคน

ตัวนี้ชื่อเมลโลว์น่า จากเรื่อง Queen's Blade

การ์ตูนที่นราไม่รู้จัก ไม่เคยดู และไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน

คุณแฟนไปรู้จักมาจากไหนก็ไม่รู้ มันน่าสงสัยมะ?

เสียดาย ถ่ายได้แค่มุมนี้มุมเดียว

ถ้าถ่ายอีกมุมเด็ด รับรอง กบว. ตามมาบล็อคบล็อก (Block Blog) นราแหง

มันเป็นตุ๊กตุ่นสำหรับผู้ใหญ่ค่ะ มีเขียนไว้ข้างกล่องว่า 18+

ดังนั้น มันก็เลยถอดเสื้อผ้า (ที่มีน้อยอยู่แล้ว) ได้เกือบหมดทั้งตัว

แถมข้างในก็ทำซะเหมือนเชียว ย้ำว่า เหมือน ของ จริง มั่ก

(และเจ้าของก็ยังยืนยันว่า ผมมิใจ้โอตาคุ จริงๆนะ)

เปลี่ยนจากเนื้อๆ นมๆ

มาเป็นหนูแมวน้อยกันดีกว่า

ห่างหายไปนาน ตอนนี้หนูๆทั้งหลายกำลังโต กำลังซน

เป็นแมวน้อยจอมซ่ากันหมดแล้ว

ด้วยความที่เป็นลูกผสมกับแมวไทย ขนเลยสั้น

แต่ขนนุ้ม นุ่ม ตัวนิ้ม นิ่ม

ส่วนเรื่องเรียนต่อ ก็เตรียมของได้เยอะแล้วเหมือนกัน
สิริรวมค่าเสื้อผ้า หมดไปแล้วหมื่นสี่
ไม่ต้องตกใจไป ในจำนวนนั้นมีค่ากล้องสี่พันสามด้วย
โคตรเปลือง นี่ถ้าให้ไปเองคงต้องขายบ้านขายนาแหงๆ
ขอบคุณหนูแนนมากค่ะที่เอาถุงสุญญากาศมาให้จากญี่ปุ่น

สุดท้ายแล้วนราก็ได้เสื้อแจ็กเก็ตกันฝนสมใจ
ขอตั้งชื่อว่า "แจ็คเก็ตถุงขยะ"
โคตรเหมือนของโคตรเหมือน ฮ่าาา
แปลกดีตรงที่ว่า มีผ้าพลาสติกชั้นนอก กับผ้ามันซับในแค่นี้
พอใส่แล้วอุ่นจังแฮะ



แล้วก็บรรดาเสื้อคอเต่าที่ถล่มซื้อมามากมาย
ใส่แล้วอึดอัดชะมัดยาด
หายใจไม่ออก
สามตัวนี้ไปเจอที่เซ็นทรัลลาดพร้าวกับเติ้ลมาค่ะ
ผ้านุ่มดี ตัวละร้อยหกเก้า ก็โอเคนะ
วันนี้นราไปซื้อเสื้อยืดมาอีกเจ็ดหน่วยด้วย



คิดแล้วก็เศร้าจังเลย
จะต้องไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
ยังไม่พร้อมเลย อะไรๆก็ยังไม่มี
ไม่อยากไปเลย เฮ้อ

เพื่อนคนที่ไปล่วงหน้าบอกว่า ร้องไห้มาสองสัปดาห์แล้ว
นราเลยบอก ว้าย เชยจังเลย
ฉันร้องมาตั้งแต่สามเดือนที่แล้วย่ะ ฮะเหย ฮะเหย
(ยังจะมาภาคภูมิใจอีก)

ส่วนเรื่องชุดประจำชาติ
นรากำลังคิดว่า จะเอาเสื้อกล้ามสกรีนลายกระทิงแดง
กับกางเกงมวยไปสองตัว จบ ดีไหมคะ?
ทำไมต้องชุดสไบกรีดกราย? ทำไมต้องชุดร.ห้าฟูฟ่อง?
คนเรามันต้องฉีกแนว!
Creative แบบนี้ ม.กรุงเทพต้องภูมิใจใจตัวนราแน่ๆ
ฮ่า ฮ่า

This Is How My Heart Break

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาให้กำลังใจเมื่อเอนทรีก่อน

ทั้งหมูหวาน ปัด และมุกนะคะ นราซึ้งใจจริงๆ

ตอนนี้นราสบายใจดีแล้ว เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ภาพประกอบไม่เกี่ยวหรอก

เป็นผลงานจากการแข่งขันจัดดอกไม้ของนักศึกษาเอกโรงแรมฯน่ะ

ช่วงนี้นราเครียด หลายคนก็คงเครียด

มาดูดอกไม้สวยๆ ให้จิตใจเบ่งบานกันเต๊อะ

First of all, I'd like to thank my dear friends for giving me such a courage: Moowann, Pat, and Mukku, I do appreciate your kindness.

I'm alright right now, and I'll tell you just what had happened.

The pictures are not related to the story, actually.

They're from the flower arrangement competition of students majoring in Hotel and Tourism Management.

I'm quite stressed lately, and I guess so is everybody else.

Let's watch something beautiful and lift our minds off every tension!

หลายๆคนก็คงจะทราบว่า หลังจากกลุ่มนศ.เม็กซิโก

นราก็ได้ดูแลกลุ่มนศ.สิงคโปร์ต่อ

ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดี จนกระทั่งวันหนึ่งที่เป็นคิวนราพาเขาไปทำกิจกรรมร่วมกับนศ.ม.เราที่บ้านเด็กพิการซ้ำซ้อน (ที่เคยอัพไว้น่านแหละ) และไปเกาะเกร็ดในตอนบ่าย

You might have known already that after Mexican students, I have to take care of the Singaporean students.

Everything went well, until the day I had to take them to the House of Handicapped Children (as I've mentioned in my earlier entry) and Kret Island in the afternoon.

มีเรื่องขลุกขลักแต่เช้า เมื่อเราไปถึงบ้านเด็กฯตอนเก้าครึ่งตามนัด แต่นศ.ม.เรายังไม่มา กว่าจะมาถึงก็สิบโมงกว่า ระหว่างนั้นนราทำอะไรไม่ได้ ยังดีว่ามีนศ.ม.อื่นมาทำกิจกรรมด้วย ก็ขอแจมๆเขาไป คอยบอกให้เขาเอาขนมไปแจก พาเด็กตบมือ เต้น ไปเข็นรถเข็น พอนศ.เรามาก็เอาของไปมอบให้ โดยทุกคนเอาของที่จะบริจาคไปวางรวมกันในห้อง แล้วก็ถ่ายรูปกัน (พลาดจุดที่หนึ่ง) เพิ่งมารู้ทีหลังว่านักเรียนเรามาแบบไม่มีแผนอะไรเลย!

Things didn't go well since the early morning. We arrived at the Handicapped's House at 9.30 according to the program, but students from BU were not there yet until late ten. I can do nothing during that time. Luckily, there were students from other university, so I asked them if we could join. During that time, I kept telling my group when to give children the snacks, help them dance, and help them with the wheelchair. When BU students finally arrived, we gathered stuff we prepared for the kids together, then take a photo (First Mistake.) I knew after that that the students didn't prepare anything for this activity before at all!



เสร็จจากบ้านเด็กฯ ก็ไปเกาะเกร็ดกัน
นราเองก็ไม่เคยไปเกาะเกร็ด ไม่รู้ข้อมูลอะไรของที่นี่เลย (พลาดจุดที่สอง)
แต่เห็นเขาหิวข้าวกันก็เลยพาไปทานข้าวกลางวันก่อน
เรียบร้อยแล้วก็บอกเขาว่า เอาละ เรามีเวลาให้คุณเดินสำรวจเกาะกันนะ
จะไปไหนก็ได้ เสร็จแล้วกลับมาเจอกันที่เดิมตอนบ่ายสองครึ่ง (พลาดจุดที่สาม)
After that we left for Kret Island.
I have never been to this place myself, so I know nothing about it (Second Mistake)
The students looked tired and hungry, so I took them to the local restaurant around there, ordered them some food, and made sure they all got what they wanted.
When everyone finished their meal, I told them they were free to explore the island, just had to come back here at 2.30 (Third Mistake)



เด็กๆก็แยกย้ายกันไป นราก็ถือกล้องไปถ่ายภาพบรรยากาศรอบๆ
ใครเคยไปเกาะเกร็ดคงจะรู้ว่ามันจะเป็นทางเส้นเดียววนรอบเกาะ ขนาบด้วยร้านค้า
เดินไปเดินมา นราก็ไปเจอกลุ่มเด็กสิงคโปร์กลุ่มนึง
สุดท้ายก็เลยเดินไปด้วยกันจนถึงเวลานัดพบ
ก็กลับมาขึ้นเรือข้ามฟาก ขึ้นรถตู้กลับโรงแรม
นราดันลืมวางกล้องของฝ่ายไว้ที่โรงแรมเขาด้วย ดีที่ไม่หาย
(พลาดจุดที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ขี้เกียจนับ)
The students wandered around, while I took some photos for the University report.
If you have been to Kret Island, you would know that between hundreds of shops, there is only one main route going round the island.
I accidentally found a group of students, so I walked with them until we came back at two thirty.
We took the boat back to where the vans were waiting and headed to the hotel.
I forgot the camera, which is not mine but the University's, at the hotel as well.
Luckily, someone took it to the reception.
(Can someone tell me how many mistakes we have so far?)



สองวันหลังจากนั้น ได้เรื่องเลย
เจ้านายนราเรียกเข้าไปคุยตอนเย็น
เขาว่า ได้คุยโทรศัพท์กับอาจารย์ผู้ควบคุมคณะของเด็กกลุ่มนี้แล้ว
และอาจารย์เขาก็บอกว่า ไม่พอใจการทำงานของนรามากๆ
เพราะนราไม่ทำหน้าที่ของตัวเองเลย เห็นแต่เพื่อนอีกคนที่ไปด้วยกันทำ
นราทำตัวเหมือนนักเรียนคนนึงของเขา ไม่ใช่ผู้ประสานงาน
ไปเกาะก็ไม่อธิบายอะไรเลย ไปบ้านเด็กก็ไม่มีการมอบของ
เจ้านายนราบอกว่า เขาผิดหวังในตัวนรามาก
The shit hit the fan two days after that.
My Boss said she needed to see me in her office.
She said she had a telephone conversation with an instructor who took care of the students, and he said that he 'does not like my performance very much' since I didn't seem to do what I should do. The only person he saw working responsibly was my friend who also accompanied the group on that day.
He said I acted like one of his students, not a coordinator:
No explaination about Kret Island, no proper ceremony taken place at the Handicapped's House.
Finally, my Boss said she was so disappointed in me.



นราอธิบายว่า นราไม่ได้ปล่อยให้เพื่อนทำงานคนเดียว
แต่แบ่งกันทำ ช่วยกันทำ คนนึงโทรตามนศ. คนนึงโทรตามรถตู้
แต่นราไม่เถียงเรื่องความโหลยโท่ยของนรา
เป็นความผิดของนราเองที่ไม่รู้จักหาข้อมูลก่อนพาแขกไป
และไม่รู้จักมีไหวพริบในการจัดกิจกรรมให้เหมาะสมกับแขก
ตัวนราเองเป็นคนไม่ค่อยเข้าหาใคร เงียบๆ และไม่ค่อยถาม
แถมยังขี้ลืม สะเพร่า และไม่รอบคอบเป็นที่สุด
ก็เลยทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้
นราไม่เถียงเลย

I explained that I didn't toss all my responsibility on my friend, but we both helped each other: one calling for BU students, while one calling for the vans.
However, I had no excuse for my lousiness at all.
It was my fault for not searching and giving information to the guests when I should,
and couldn't even make proper activities for them.
I myself is quite quiet at work. I don't really ask much.
I'm terribly forgetful and not so neat. That is why this thing did happen.
I do not argue at all.


สุดท้าย ก็อย่างที่รู้
นราถูกถอดออกจากโปรเจ็คแล้ว
At last, as you might have guessed,
I was taken off the project.



นราไม่โกรธเจ้านายเลยที่ว่านรามากมายขนาดนั้น
เพราะนราก็เป็นอย่างที่พี่เขาว่ามาจริงๆ
พอมีคนมาตำหนิแรงๆ ตรงๆ นราก็รู้ตัว และก็อยากจะเปลี่ยนแปลง
ตกเย็น นราไล่โทรศัพท์ไปหาพี่ๆที่ทำงานด้วยกันเพื่อขอโทษ
ขอโทษที่ไม่ค่อยกระตือรือร้นถามงานจนทำให้เรื่องยุ่ง เสียชื่อมหาลัย
ขอโทษถ้าเห็นแก่ตัว อวดดีมากไป
ซึ่งทุกคนก็แสนดี เข้าใจและช่วยเหลือนราทุกคน
นราเขียนเมล์ไปขอโทษอาจารย์คุมคณะสิงคโปร์ด้วยนะ...

I wasn't angry at all,
because I know that I really AM what my Boss has said.
It's good when someone frankly and sincerely criticises you.
I know how I cause problems now, and I am more than ready to change.
That evening, I phoned my colleages to say Sorry.
Sorry for not being enthusiastic in work and therefore, putting us in shame
Sorry for being so selfish and deluded
Everyone was so nice to me. They understood and were willing to help.
I even wrote to the instructor to say how sorry I was...

ที่เสียใจที่สุดคืออะไรรู้มั้ย
นราคิดว่า นราห่วงใยสวัสดิภาพของแขกแต่ละคนมากแล้ว
นราคอยเดินปิดท้ายขบวนให้แน่ใจว่าไม่มีใครเดินหลง
โทรตามรถตู้ให้มารับทันกัน ดูแลว่าทานอาหารกันได้หรือเปล่า
กลัวจะเบื่อที่บ้านเด็กฯ นราก็คอยคุยกับพี่เจ้าหน้าที่ว่ามีอะไรให้กลุ่มเราทำบ้าง
เวลามีข้อผิดพลาด หรือแขกไม่พอใจอะไร นราก็อยากจะรู้ ณ ตรงนั้น
จะได้แก้ไขให้ได้ อย่างน้อยก็จะพยายาม
สิ่งที่ตอบกลับมาในเมล์คือ
"It seems like you want to have fun with the students more than anything else"



You know what truly hurt?
I thought I took a good care in every student's wellbeing.
I always walked at the back to make sure that no one would get lost.
I called the vans to pick them up in time. I made sure that food they had was okay for them.
Afraid of them getting bored at the Handicapped's House, I kept asking an officer there whether there would be something our group could join.
If there were any mistakes I made, I would want to know it right there,
so that I can fix things up, or at least I can try, I would try.
And what I got back was
>>
>>
You can read that sentence is red, right, fella?

"What you thought was good enough might not be so for the others"

PS. นราได้วีซ่านักเรียนอังกฤษแล้วค่ะ ย้าฮู ยี้ฮา/I finally got my UK VISA!

PS. นราได้หอพักแล้วด้วยค่ะ อุตส่าห์เลือกตรงๆกลาง ดันได้กระเด็นไปซะชายแนวป่าโน่น กรรม...

I'm Lost...

I'm
Lost
.
.
.
It was just like what my mom said
"Carelessness and thoughtless will bring you troubles someday"

Now it did happen

What hurt you the most was not how you failed your responsibility,
but to know that you disappointed someone,
That, was real hurt

Don't know what to say
Don't know how to react
When I was just proved to be the biggest loser in the world
what was worse was that it was all my fault

This, is why I keep telling you people
that good grade in school does not mean any motherfucking thing
and I'm
the world's biggest motherfucking loser
at the moment
.
.
.
Cheers

Shopping: Day 1

สวัสดีค่ะ แวะมาอัพเดทข่าวคราวการเตรียมตัวไปอังกฤษนิดนึง
วันนี้ไปเดินซื้อเสื้อผ้าที่สยามและมาบุญครองมากับเติ้ล
แต่ก่อนอื่น ภูมิใจนำเสนอมากเลย
พวงกุญแจเฟลิเซีย จากดาร์กสตอล์กเกอร์ ที่ซื้อมาจากเกาะเกร็ดเมื่อวาน
ฮิ ฮิ น่ารักชะมัดเลย
จริงๆมีโดโนแวนกับมอร์ริแกนด้วย แต่สีมันเลอะๆ เลยไม่ซื้อ
Hellooo! Just a quick update about how I prepared my stuff for the UK
I went to buy some clothes at Siam and MBK with my boyfriend.
But first thing first, I just wanna show you my favourite stuff at the moment:
Felicia, from Darkstalker, keychain, bought at Kret Island yesterday!
Hehe, she is cute, isn't she? :D
There were also Donovan and Morrrigan, but the colourwork was not so good, so I just left them there. What a shame!


ไม่น่าเชื่อว่าการซื้อเสื้อผ้าสำหรับเดินทางนี่มันยากเย็นขนาดนี้
ไอ้เราอุตส่าห์ทำรายการไว้แล้ว ว่าต้องซื้ออะไรบ้าง งบเท่าไหร่ๆ
แต่พอไปถึง กลับไม่รู้จะซื้ออะไรก่อนซะยังงั้น ฮ่วย
Can't believe that buying clothes will be this difficult!
Though I have made a list of what I will have to buy and its budget,
I just didn't know what to buy first!
............................

เอาล่ะ ไปร้านรองเท้าก่อนก็แล้วกัน
ได้รับคำแนะนำจากเพื่อนๆ และอาจารย์ผู้ใหญ่หลายท่านว่า
ให้ซื้อรองเท้าแบบที่เป็นหนังไป
เพราะอังกฤษฝนตกบ่อยมาก ถ้าใส่ผ้าใบมันจะชื้น แล้วเราก็จะป่วยตาย
รองเท้าหนังนี่ก็แพงได้ใจเหลือเกิน ไม่สงสารกันบ้างเลย
Well, maybe I should hit the shoes shop first.
Got loads of advice from friends and teachers that I should buy leather shoes, since it rains quite often in England. If not, your shoes will get soaked very easily, and then you could be sick to death.
However, the leather shoes are crazily expensive! Damn...

ไปสะดุดตาคอนเวิร์ส แจ็ค เพอร์เซล คลาสสิกสีเขียวทหารคู่นึงเข้า
ช้อบ ชอบ เท่ดี
ปรากฏตอนลอง ยัดตีนไม่เข้า อายเหลือเกิน ต้องคอยประจานตัวเองบอกชาวบ้านว่าดีชั้นตีนใหญ่มากค่าาา ไปเอาเรือ เอ๊ย รองเท้าที่ใหญ่กว่านี้มาให้ดีชั้นหน่อย
เบอร์แปดใส่แล้วขัดๆ เบอร์สิบก็หลวมโพรก ส่วนเบอร์เก้าไม่มี...หมดแย้ว
เลือกอยู่นานมากระหว่างคู่นี้กับคู่หุ้มข้อหนังสีดำ
สุดท้ายก็ตกลงปลงใจกับคอนเวิร์สคู่นี้ เบอร์แปดนั่นแหละ คับหน่อยช่างแม่งเดี๋ยวก็ยืดเองแหละ
I saw one cool military green Converse Jack Purcell I really fancied.
But when I tried to put my feet in it, I just CAN'T! That was so embarrassing, telling the shop owners that my foot are extremely gigantic and I need bigger shoes to put them in.
Size 8 was a little bit too fit, while size 10 was way too big. As for Size 9: not available.
I spent quite some times making my choice between this one and the ankle-high one.
Finally I bought this green one, yes, size 8. I hope it will fit me better as time goes.

ต่อมาก็ใช้เวลาประมาณสี่สิบห้านาทีคร่ำครวญเลือกเสื้อหนาว
โอ๊ย ทรมานใจอย่างแรง
คือนราเนี่ย แวะเวียนไปดูตามร้านที่มาบุญครองหลายรอบแล้ว
และก็ถูกใจเสื้อหนาวตัวหนึ่ง เป็นสีม่วงเงาๆ แรดดีมาก
แต่วันนี้พอจะไปซื้อ ไปเจอตัวสีดำทรงตรงเข้า ราคาถูกกว่ากันตั้งพัน แถมหนากว่า
"อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน" มาก
แต่สุดท้ายเราต้องเล็งเห็นผลประโยชน์ที่จะได้เป็นสำคัญ เลยตัดใจซื้อสีดำมา ฮือๆ
I spend another forty-five minutes mourning over two jackets.
Actually, I already had my eyes on one jacket I found while walking around and window shopping. It was shiny violet and SO bitchy!
But when I went there to buy, I found this black jacket which was a thousand Baht cheaper and thicker, too.
I really wanted to have both of them.
But all in all, utility must come before appearance, so I finally bought the black one. *sob*

สรุป เดินครึ่งวันได้ของมาสองอย่าง เจริญ
ก็เลือกอย่างละเป็นชาติ
แต่คิดว่าสาเหตุหลักเป็นเพราะไม่แน่ใจว่า ของที่เราซื้อมันจะใช้ได้หรือเปล่า
อย่างถุงมือเงี้ย เกิดซื้อไปแล้วมันไม่อุ่น เจอหิมะปุ๊บซึมแพรดเข้าถึงเนื้อใน จะทำไง
แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ถือว่าก้าวหน้าไปบ้างแล้ว ถือว่าได้เริ่มเตรียมการแล้วก็ละกัน เฮ้อ
ขากลับแวะซื้อถุงเท้ามาห้าคู่
เอาไว้ศุกร์หน้า (ลางานไว้แล้ว) ค่อยไปเดินใหม่ คราวนี้จะตั้งสติดีๆ แล้วซื้อให้เยอะๆเลย
Alas, I got only a jacket and a pair of shoes after walking around in MBK for half a day.
Not so surprising since I spent an age making decisions.
I guess my main problem was that I wasn't sure if what I buy will be suitable for the UK, for example, gloves. How could I know if it will be warm enough in winter time and does not let snow in?
but then, at least I made a small progress, preparing myself. *sigh*
Bought five pairs of socks on my way back home
I'll wait until next Friday (already taken leave) and do shopping again. This time I will have my mind set and I'll buy loads!
.
.
.
I'm missing my family and my Love already...

A Visit to Nonthaburi with Singaporian Students!

วันนี้เริ่มต้นวันไม่สวยเลย มีเรื่องให้เศร้าใจแต่เช้า
เดินเข้ามหาลัยเพื่อจะไปขึ้นรถตู้ ไปรับเด็กสิงคโปร์ไปทำกิจกรรม
เจอนกกระจอกสองตัว อยู่บนพื้น
ตัวนึงตาย นอนนิ่งสนิท อีกตัวกระโดดไปมาอยู่ข้างๆ ร้องจิ๊บๆ
สะเทือนใจอย่างแรง
นกสองตัวนี้มันเป็นอะไรกัน เป็นแม่กับลูก? หรือว่าเป็นแฟนกัน?
คนเดินมาไล่ เอาศพนกไปทิ้ง นกอีกตัวก็ยังบินกลับมาวนเวียนตรงนั้นเหมือนเดิม
เศร้าจังเลย สงสาร ได้แต่แผ่เมตตาให้นกเงียบๆ ชาติหน้าขอให้ไม่ต้องเกิดมาทรมานแบบนี้
It was not a really beautiful morning to me today. Sad thing did happen.
I was on my way to the van, picking Singaporean students to do some activities in Nonthaburi, when I found two sparrows on the ground: one dead, one hopping around and chirping.
That shook me real hard.
What was this bird to the dead one? Mother - Offspring? Or maybe Lovers?
Even when someone put the dead bird away, another bird kept returning to that spot.
That was terribly sad...All I could do to pray for it to have a better life if reincarnation exists.

แปดโมงครึ่ง ออกเดินทางไปยังบ้านเด็กพิการซ้ำซ้อนราชาวดีชาย ที่ปากเกร็ด นนทบุรี
จุดประสงค์เพื่อพานักศึกษาสิงคโปร์จาก Ngee Ann Polytechnic ที่มาสัมมนาที่ม.กรุงเทพไปร่วมทำกิจกรรมเพื่อสังคมที่บ้านเด็กฯ
ไปถึงเก้าโมงครึ่งพอดิบพอดี
โทรหานักศึกษา พบว่า ท่านๆยังรอกันไปรอกันมาอยู่ที่รังสิตอยู่เลย พระเจ้า มันน่านัก
ยังดีว่ามีนศ.จากม.อื่นเขามาจัดกิจกรรมด้วยเหมือนกัน เลยขอแจมๆเขาไป
ร้อน เหนื่อย แล้วก็เครียดด้วย อะไรๆก็ไม่เป็นไปตามที่วางแผน
At eight thirty, we left for the House for Handicapped Children Rajavadee in Pak Kret, Nonthaburi.
This activity aimed to take dear students from Ngee Ann Polytechnic, Singapore, to join a social activity held by BU Club. (The full name of the Club is fricking long, so I will just let it go, hehe)
We got there at nine thirty, but when we called the student responsible for this activity, the answer we got was 'we're still at Rangsit Campus.'
Gosh! At that moment I wished I could reach into the phone and strangle them.
Luckily, there were students from another university preparing some activities for the kids, too, so at least we could join them.
It was hot and it was stressful. Nothing seemed to go according to plan.

เด็กๆที่นี่ อายุตั้งแต่เจ็ดถึงสี่สิบขวบ
บางคนก็ไม่พิการอะไรมาก เดินได้พูดได้ บางคนก็หนักหน่อย แขนขาหงิกงอ ใบหน้าผิดส่วน
บางคนต้องนั่งแต่รถเข็น ไม่สามารถไปไหนเองได้เลย
มีคนนึง เขานอนคว่ำตลอดเวลา เหมือนท่าซูเปอร์แมนน่านละ ขาสองข้างหงิกขดเป็นเลขสี่อารบิก มือสองข้างหงิกแนบกับใต้ลำตัวตลอดเวลา
ฟังดูฮา แต่ไม่เลย เมื่อคิดว่าเขาเกิดมาแบบนั้น และต้องอยู่ในสภาพนั้นไปตลอดชีวิต
อีนังคนไหนที่ชอบบ่นว่า "โอ๊ย ขาใหญ่น่าเกลียด โอ๊ยอ้วน โอ๊ยไม่ชอบรูปร่างตัวเองเลย ฯลฯ"
หล่อนควรจะสำนึกให้มากๆ ว่าบุญแค่ไหนที่เกิดมาครบถ้วน มีข้าวกินทุกมื้อ และดูแลตัวเองได้
The age range of the children here are from seven to forty.
Some kids' illness are not so serious: they can walk and talk sensibly. Some of them are not that lucky. They were born very much deformed.
There was one child I remembered. He laid on his stomach all the time, just like how Superman flew, his legs were twisted into the shape of 4, and his hands were tightly stuck beneath himself.
That might sound funny, but no, not at all, when thinking that he was born that way and had to be like that for the rest of his life.
So ladies, if you are one of those girls who always goes 'Oh no my legs are too big and ugly/Oh I'm too fat/Oh I hate my body...' etc. You should be grateful now that you were born physically perfect, you have good meals every day, and can take good care of yourself.

หนุ่มเจ็ท (ชื่อจำง่ายเพราะนึกถึงเจ็ท ลีตลอด) ป้อนขนมน้อง
น่ารักมาก ตอนแรกก็กล้าๆกลัวๆกัน หลังๆเห็นไปนั่งตบมือตบไม้
เดินแจกขนมน้องกันสนุกสนาน
อืมๆ ถึงพูดคนละภาษา แต่หัวใจก็สื่อกันได้เนอะ
ก่อนกลับก็มาถ่ายรูปด้วยกัน
Jet (I always think of Jet Li :D) gave the golden service to a kid. I really like this photo.
It is so touching and lovely.
At first they were a little bit scared (or so I guessed) but after that all went okay. I saw David sitting with one child, clapping his hands along with the song, while the rest walked around and gave the kids the snack they prepared.
Now I truly understand that the language barrier means nothing!
We took one group photo before we left.


เป้าหมายต่อปายยย...เกาะเกร็ด
ท้องฟ้ากระจ่างสดใส ลมร้อนๆพัดเอื่อยๆ นั่นหมายความว่าวันนี้ร้อนตับแตกแน่นอน
พาเด็กๆ (เด็กจริง เพราะอายุแค่สิบหกสิบเจ็ด สาวยี่สิบเอ็ดอย่างเรารู้สึกแก่เฒ่าเหลือเกินนน) ลงเรือข้ามฟากไปเกาะ
พาไปหม่ำๆ ในเพิงอาหารแถวนั้น เขาก็ทานผัดไทย ก๋วยเตี๋ยว ห่อหมกหน่อกะลา ข้าวผัดได้ไม่มีปัญหา ไอ้เรากลัวกินเยอะแล้วเดี๋ยวเดินจะปวดท้อง เลยดื่มแต่โค้ก
ทีนี้ก็ปล่อยให้เดินเล่นกันบนเกาะ บ่ายสองครึ่งมาเจอกันที่เดิม
Next, Kret Island
The sky was so blue, the breeze was so warm, so gentle I was dang sure it would surely be another hot day, and I was right.
I and my colleage brought the kids (well, they are kids, since they are 16-17. How could someone feel sooo old with the age of 21?) to get the boat to the island.
We had lunch at the local restaurant. Everyone can have local food like Pat Thai, noodles, steamed fish with curry paste with special ingredient called Kala shoot (specialty of this island.) It is of the Ginger Family, but with milder taste, and fried rice. I myself did not dare to eat much since I knew I would get a cramp. So I had just Coke.
Then there was a free time for everyone to walk around.



ซื้อดอกไม้ทอดมาถุงนึง อัญชันกับโสนทอด
เสียดายว่าคงทอดมานานแล้ว มันเลยเหี่ยวๆหน่อย แต่ก็อร่อยแปลกดี
จริงๆอยากลองกล้วยไม้ทอด กับดอกเข็มทอด แต่ไม่กล้า
เห็นเขาฉีดน้ำยาใส่กล้วยไม้เลี้ยงในทีวีแล้ว เดี๊ยนไม่เสี่ยงค่ะ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าดอกไม้นี่มันมาจากไหน แถมไอ้ดอกที่ทอดนั่นก็เหมือนดอกไม้ไหว้พระเป๊ะๆ
I bought a bag of fried flowers (another specialty), fried Butterfly Pea flowers and Sesbania flowers.
Too bad they had been fried and left on the tray for too long, so it was no longer crunchy, but still good.
Actually I wanted to tried fried orchid and ixora (Hakim, now I figure out the name of that flower we tried to think of its name!), but wasn't brave enough since I saw how the used the pesticide on orchids, and I had no idea where these orchids were from.



อย่างที่ทราบกันดีว่า เกาะเกร็ดนั้นดังด้านเครื่องปั้นดินเผา เพราะงั้นก็ขาดไม่ได้เลย แผงขายน้ำที่ขายพร้อมแก้วดินเผา
เดี๋ยวนี้เขาทันสมัยนะ เมื่อก่อนเราซื้อกินมีแต่เป็นโอ่งทรงต่างๆ
เดี๋ยวนี้เขามีโดราเอม่อน เฮลโหลคิตตี้ วินนีเดอะพูห์ ชินจัง และแม้กระทั่งเบ็กแฮม!
ขออภัยที่ภาพปลากรอบหมดแต่เพียงเท่านี้ เพราะเดินไปเรื่อยๆ แม่มอากาศร้อนขึ้นๆจนหายใจไม่ออก หมดอารมณ์ถ่าย
รู้แต่ซื้อของมือเติบมาก กำไลข้อมือลูกปัด พวงกุญแจเฟลิเซียจากดาร์กสตอล์กเกอร์ (มาได้ไงไม่รู้) ที่ห้อยโทรศัพท์มือถือลูกปัดแก้วน่ารักสี่อัน (ขอบคุณพ่อหนุ่มฮาคิมที่ช่วยออกตังให้ก่อน แล้วจะไม่ยอมเอาคืนด้วย ใจดีจริงจริ๊ง) หม้อข้าวหม้อแกงและชามตราไก่จิ๋วหลิวให้น้องสาว และจิปาถะ จำไม่ได้
กลับขึ้นรถมา สลบเหมือดกันทั้งรถ แต่เด็กชุดนี้น่ารักจริงๆ ร้อนก็ไม่บ่นอะไรมากมาย ของกินก็ไม่เกี่ยงอะไรมากมาย มาเรียนตรงเวลา สุภาพน่าร้ากจริงๆเลย
Kret Island is famous for its earthenwares, so what you will definitely see is the shops selling drinks with terracotta container.
They are quite up-to-date these days. When I bought one several years ago, the containers were only jars with different shapes, but today they have Doraemon, Hello Kitty, Winnie the Pooh, Shin-Chan, and even David Beckham!
Sorry if I had too few photos. It was so hot and humid that I did not feel like taking photos.
All I knew was that I bought a lot of stuff: a bracelet, Felicia from Darkstalker key holder, glass beads mobile phone holders (thank you so much Hakim for paying for me first when I had no smaller notes than 1000. That was very kind of you), and mini terracotta cooking pots and bowls for my sister, and much more :D
They quickly fell asleep once we got back to the van. Haha
I do adore this group of students. They are really nice. They don't complain too much about the heat, the food, and the class. Most important, they are polite. I'm more than comfortable to have accompanied them around!