หน้าที่ของเราวันนี้ คือสอนภาษาอังกฤษให้เด็กๆ ป. 6 ที่จะมาร่วมกิจกรรม
เขาบอกให้สอน Future Tense
ก็จะหนักใจว่าจะสอนยังไงดี เพราะไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้เขาเรียนอะไรกันยังไงบ้าง เอาวะ เอา will กับ v. be + going to นี่แหละ
เตรียมงานค่ะเตรียมงาน คัดแยกผลงานของนักศึกษาและของบริจาคที่จะเอามาให้น้อง
แต่ก่อนหน้านั้น ต้องไปช่วยแจกจ่ายข้าวกลางวันให้น้องๆ ก่อน วันนี้มีข้าวมันไก่
นี่เด็กๆ มายืนรอรับข้าว เต็มพรึ่ดไปหมด มีนักเรียนที่เป็นชาวเขาเผ่าม้ง อาข่า แม้ว เย้า ตั้งพันกว่าคน
นรามีหน้าที่ขยุ้มไก่ ถูกแล้ว ขยุ้ม เพราะที่คีบไม่พอ
เห็นเด็กเล็กๆ แล้วสงสาร เพราะไก่มีน้อย บางคนได้ข้าวมาพูนถาดแต่ไก่ได้หยิบมือเดียว คือพี่ไม่ได้งก แต่ป้าโรงอาหารเขาบอกมาว่าให้ใส่ประมาณนั้น
น้องบางคนเห็นพี่ตักไก่ให้ตัวเองเยอะ บอกว่า "พี่ไม่ต้องให้เยอะก็ได้ เดี๋ยวคนข้างหลังไม่พอกิน" ทำเอาพี่สะอึก
น้องที่เขามีกินแทบไม่พอท้อง แต่ก็ยังห่วงว่าน้องคนอื่นจะไม่มีกิน
ในสังคมแบบทุกวันนี้ น่าจะให้พวกที่ถือคติมือใครยาวสาวได้สาวเอา หรือมาก่อนได้ก่อน มานั่งไหว้น้องเขามั่งก็ดี
เด็กกำลังโต กินไม่อิ่ม ก็มาขอเติม แต่ไก่มันหมดแล้ว
เขาก็กินข้าวคลุกน้ำจิ้มไก่เปล่าๆ
สะเทือนอีกแล้ว เพราะเห็นที่มหาลัย มีแต่ข้าวที่กินไม่หมดเหลือเต็มไปหมด แต่ที่นี่ทุกคำมีค่า
ทานข้าวเสร็จก็ฟังพระอาจารย์เจ้าของโรงเรียนมาเทศน์และให้พร พระอาจารย์นี่อินเทรนด์น่าดูเลย เทศน์สลับกับภาษาอังกฤษซะด้วย ฮ่า
เสร็จแล้วก็เริ่มทำกิจกรรมกัน มีทั้งหมดแปดฐาน แบ่งน้องเป็นแปดกลุ่ม แล้วก็เวียนฐานกันไปเรื่อยๆ นราอยู่ฐานหก
เป็นกลุ่มเดียวที่สอนไวยากรณ์ภาษาอังกฤษให้น้องได้สำเร็จ เพราะฐาน Present และ Past Tense นั้น หลังจากพบว่าน้องบางคนไม่รู้เรื่องเลยว่า ประธานของประโยคคืออะไร (มีน้องตอบว่า "คือคนที่กล่าวเปิดงานคับ") เลยพับโปรเจ็คไวยากรณ์กันไปสอนศัพท์อย่างอื่นให้น้องแทน
ถ่ายรูปร่วมกันก่อนพี่ๆ จะกลับบ้าน ดูน้องๆ สนุก เราก็สุขใจที่อย่างน้อยได้ทำให้วันหนึ่งของเขามีความสุขบ้าง
ตอนจะกลับ เพื่อนๆ เอาขนมวาฟเฟิลที่เหลือเยอะมาก เป็นถังใหญ่ๆ ไปถ่ายใส่ถาดไว้ให้น้องที่วัด
น้องๆ ที่อยู่แถวนั้นก็ได้รับแจกขนม
สะเทือนใจสุดๆ (ครั้งสุดท้ายแล้วสัญญา) ตอนเห็นเด็กตัวเล็กๆ กำวาฟเฟิลไว้เต็มมือข้างนึงแล้ว แต่ก็ยังเอื้อมมืออีกข้างมาขออีก
คือเขาไม่เคยได้กินน่ะ เข้าใจไหม
วาฟเฟิลที่เอามาไม่ใช่ของดีมีราคา เป็นแบบที่ทำขายรถเข็นอันละสิบบาทนั่นแหละ
เป็นขนมแบบที่เรากัดเข้าไปแล้วพอไม่อร่อย เราก็ทิ้ง (อันนี้ตัวเองก็ทำ)
เห็นภาพนี้แล้วทั้งรู้สึกผิดและสะเทือนอารมณ์อย่างแรง
กลับบ้านมาสลบ เป็นผลจากการตะโกนตลอดสองชั่วโมงและเต้นกะน้องอย่างเมามัน
ได้ทำกิจกรรมกะเพื่อนๆ สนุกมากเลยนะ วันนี้เจอกันเป็นวันสุดท้ายแล้ว
ดีใจที่ได้ทำบุญร่วมกัน คิดถึงเราบ้างนะ
ฮาโหล เทสๆ เมนท์จะขึ้นมั้ยน๊า
ตอบลบอ๊ะ ขึ้นด้วย...สวัสดีคะนราเดย์ นี่มุกกุเองเน้
ตอบลบที่ต้องเทสก่อน เพราะมุกเข้ามาเมนท์ให้นราเดย์หลายครั้งแล้วนะคะ
เม้นท์ให้ซะยาว เพราะคิดถึง ฮ่าๆๆ แต่พอกดแล้ว มันไม่ขึ้น บางทีมันเกือบจะขึ้น แต่ก็ไม่ขึ้นนะคะ(เอ๊ะยังไง)
ช่วงนี้อากาศร้อนเตาอบจริงๆนะคะ มุกกุก็ไม่สบายหนักเลย ยิ่งช่วงนี้สอบด้วย
ลำบากมากๆคะ เห็นนราเดย์สะเทือนใจกับน้องๆเยอะนะคะ มุกเองก็เคยไปเลี้ยงอาหาร กับทำกิจจกรรมกับเด็กๆแบบนี้เหมือนกัน ก็รู้สึกเหมือนกันหลายๆเรื่อง เด็กเหล่านี้น่าสงสารเนอะ
ยังไงก็มุกจะเข้ามาหาที่บล็อกนราเดย์เรื่อยๆนะคะ จุ๊บๆ
วันนี้ขอตัวก่อนคะ ไปอ่านหนังสือต่อละ
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ นราเดย์
อ่านแล้วสะเทือนใจ
ตอบลบขอสารภาพว่าบล็อกที่แล้วตั้งใจจะเม้นท์ แต่อยากเม้นท์เป็นกลอน
แต่คิดไม่ออก เลยไม่ได้ทำ -_-;
อ่านแล้วสะเทือนใจ วันหลังหนูแนนจะกินข้าวให้หมดจานค่ะ
แนนไม่อยากกินไรแล้วก็ทิ้ง ไม่ได้คิดถึงน้องๆพวกนี้เลยว่า
คนบางคนเขาก็ไม่มีกินเหมือนกัน งือ T_T ข้าน้อยผิดไปแล้ว
^
ทำไมถึงเป็นนราเดย์หรอ
ตอบหนูแนน
ตอบลบชื่อนี้มุกเรียกนราตั้งแต่ที่สายน้ำผึ้งแล้วคะ ก็มาจากนราวัลลภ์
นราวัน...เลยกลายเป็นนราเดย์
ส่วนนราเองก็ใช่ย่อยคะ เรียกมุกว่า สุเวย์รัตน์ มาจาก สุธางศุ์รัตน์
สุทางรัตน์ นะคะ ฮ่าๆๆๆๆ ( เอ๊ะหรือแท้จริงแล้ว นราเรียกมุกว่า สุเวย์ลัด หรือคะ)