Thunderstorm

ตอบจดหมายจากทางบ้านก่อน

โมมดจิ

ถ้ามาคงให้ซ้อนท้ายจักรยานไม่ได้อ่ะค่ะ ผิดกฏหมาย ดีไม่ดีพากันกลิ้งลงเนินทั้งคู่ ยิ่งตอนปั่นขึ้นเนินหน้าหอนะ ไม่อยากจะเซด เห็นมันไม่ชันเท่าไหร่ทำไมหนืดงี้ฟะ เข่าแทบป่น

มะแอ้

ไม่ต้องห่วงตอนนี้ Tokyo Drift สุดๆ สามารถปั่นไปกลับตามถนนใหญ่จากหอไปห้องสมุดกับหมู่บ้านท้ายมหาลัยได้แล้วโดยไม่ลังเลเวลาเจอรถที่วงเวียน ปาดหน้าแม่งเลย ยังไงมันก็ต้องหยุดให้เรา ฮะเหย ฮะเหย

.

วันก่อนได้รับ shocking news จากคณะ

ว่าที่สมัครเรียนต่อป.เอกไปน่ะ ไม่ผ่าน

ในจดหมายให้เหตุผลว่า เพราะคุณยังไม่จบป.โท เรายังไม่เห็นวิทยานิพนธ์ของคุณ ไม่รู้ว่าคุณจะได้คะแนนสูงพอสำหรับป.เอกหรือเปล่า ตอนนี้มันกระชั้นไปนะ ไว้สมัครปีหน้าก็แล้วกัน

ความฉิบหายมาเยือน

จำได้ว่าตอนนั้นเปิดเพลงฮิปฮอปของนิคกี้ มินาจอยู่ อารมณ์แบบลดฮวบกะทันหัน ต้องปิดเพลง แล้วนั่งนิ่งๆ เอ๋อๆ แสดงความเคารพต่อหน้าท่านอีเมล์ผู้กำหนดชะตาชีวิต

พอตั้งสติได้แล้วก็โทรหาอาจารย์ที่ปรึกษา เดชะบุญวันนี้ท่านอยู่ในออฟฟิศ ปกติจะตระเวนเดินสายทั่วโลก นานๆได้เจอที

ได้ความว่า

เพราะเขายังไม่เห็นวิทยานิพนธ์ของเรา ทางคณะเลยตัดสินจากผลการเรียนในเทอมที่ผ่านๆมา ซึ่งนราได้คะแนนไม่ผ่านเกณฑ์ที่เขาต้องการ คือ 60 ขึ้นไป นราได้ 66 แค่วิชาเดียว ที่เหลือคือ 57 55 และ 51 -_-

(ต่ำลงเรื่อยๆ สมควรแล้วที่เขาไม่เอา)

สรุปแล้วคือ นรายังไม่ดีพอ

สำหรับเทอมเดือนตุลานี้ หมดหวัง เข้าเรียนไม่ได้

รออีกที มกราคมเดือนหน้า ซึ่งมันก็เฉียดฉิวมาก เพราะกว่าคะแนนป.โทจะออกก็เดือนพฤศจิกายน

แต่ปัญหาคือ สามเดือนกว่าจะถึงมกรา กรูจะไปอยู่ไหน จะทำอะไร ยังไง

เป็นความลับดำมืดที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้

.

ข้อดีของการที่เราเจอเรื่องเฮงซวยในชีวิต

คือการที่เราจะได้รู้ว่า ใครมั่งที่อยู่เคียงข้างเราเวลาเราอยากตายสุดๆ

เพื่อนคนอังกฤษที่เรียนป.เอกที่นี่อยู่ ชื่อแซม พอรู้ว่านราโดนปฎิเสธจากมหาลัย ก็มาหาที่หอเลย ถามว่าเป็นอะไรมั้ย มีอะไรให้เขาช่วยได้มั้ย เสนอตัวจะช่วยเรื่อง research proposal สำหรับสมัครครั้งต่อไป นราประทับใจมากเลยที่เขาพูดอย่างหนึ่ง

"Well there's nothing you can do now, but what WE can do is that WE are gonna make your dissertation good enough for York to accept you"

น้ำตาไหลเป็นอ่างอ่ะ

.

เพื่อนจำนวนมาก ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งที่อยู่ไทยอยู่ยอร์ก ต่างพากันมาปลอบใจหมาขี้แพ้ในเฟซบุ๊กกันล้นหลาม เป็นกำลังใจให้นรามากมาย ก็ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

เจ้าของบ้านคนที่นรากะว่าจะย้ายไปอยู่ด้วยเดือนกันยานี้ ตอนนี้แกอยู่ฝรั่งเศส ไปทำงาน แต่พอนราเมล์ไปอธิบายสถานการณ์ให้เขาฟัง เขาก็โทรกลับมาหา ถามว่าเป็นอะไรมั้ย ถ้าบอกว่าแกร้องไห้ด้วยจะเชื่อมั้ยเนี่ย แต่เรื่องจริง แบบว่าเสียงเขาสั่นๆแล้วบอกว่า ไม่อยากให้เราไปเลย มีอะไรให้เขาช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ ใช้ชื่อเขาเป็น supporter ก็ได้

นราก็เอ้า ซาบซึ้งกินใจ

.

ถามว่าตอนนี้เครียดไหม

เครียดฉิบหาย

ผมร่วง นอนไม่หลับ หัวใจมันกระสับกระส่าย

เหมือนคนไม่บาย ใจหายมาหลายคืน

(ยังจะตลกแดกนะเมิง)

ไม่รู้จะทำยังไง ทำอะไรก่อนหลัง

ทางออกน่ะมันก็มี แต่มันมีปัญหาเบ้งๆรออยู่ทุกประตูทางออกเลยอะดิ

ถ้าเลือกเปลี่ยนวีซ่าเป็นวีซ่าสำหรับทำงาน ต้องมีเงินในบัญชีมากกว่า 800 ปอนด์ไม่ต่ำกว่าสามเดือน แล้วนรามีที่ไหนล่ะนะ เงินเดือนเดือนนึงสี่ร้อยเองเหอะ

ถึงเขาอนุญาตให้ใช้สเตตเมนท์ของพ่อแม่ได้ นราก็ไม่รู้ว่าเขามีเงินจำนวนนั้นอยู่ในบัญชีหรือเปล่า หาเรื่องเดือดร้อนให้เขาอีก

ถ้าเลือกจะหาอะไรเรียนไปพลางๆสามเดือนเพื่อรอเรียนต่อป.เอกปีหน้า แน่นอน ต้องใช้เงินมากมายมหาศาล ไหนจะค่าเรียน ค่าใช้จ่าย ค่าทำวีซ่าก็แพงจะตายห่าแล้ว

แล้วนี่ยังไม่รู้เลยว่า ม.ที่ไทยจะว่าไง จะให้อยู่ต่อไหม หรือจะให้กลับ

ชีวิตสับสนมาก ความรู้สึกตอนนี้เหมือนแมงวันโดนครอบอยู่ในขวด

ได้แต่บินชนผนัง บี่ซซซ บี่ซซซ บี่ซซซ

.

เอาเป็นว่าวันจันทร์จะไปคุยกับเจ้าหน้าที่มหาลัย ขอคำปรึกษาดูว่าเราจะทำอะไรได้มั่ง

นราใช้หลักเหตุผลร่วมกับหลักสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว

บนไว้ว่า ถ้าสามารถอยู่ในอังกฤษได้ต่อจนกว่าจะปีหน้าโดยไม่มีปัญหา มีคนให้ทุนซัพพอร์ท ได้วีซ่าฉลุย และปีหน้าได้เรียนป.เอก (ไม่ยอร์กก็ลีดส์) จะงดเว้นเนื้อสัตว์ทุกชนิดไปตลอดหนึ่งปี เอาจริงนะเนี่ย

ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าโชคชะตาจะเลิกเล่นตลกกะชีวิตซะที

อาจจะเป็นเหมือนที่โมมดจิบอกก็ได้ คือนราเป็น Trouble Magnet ดึงดูดแต่เรื่องซวยๆเข้ามาในชีวิต

เมื่อไหร่จะมีเรื่องดีๆมั่งว้า

.

ตัวเลือกสุดท้าย ถ้าสองวิธีข้างบนไม่เวิร์ก

คือหาใครสักคนที่ถือสัญชาติอังกฤษมาแต่งงานด้วย

ฮ่าาาาาาา ความคิดชั่วร้ายจริงๆ

แต่น่าแปลกมากนะ พอลองถามแซวๆเพื่อน ปรากฏแม่งเก็บไปคิดจริงแฮะ

มันบอก "well I got nothing to lose when you divorce me, so I think it's alright. When do you wanna get married?"

เล่นเอาปฏิเสธแทบไม่ทันฮ่ะ

หนุ่มอังกฤษนี่ ใจง่ายจริง อิอิ

.

คำคมประจำวันนี้

Nothing goes according to plan

Curry Night

ก่อนอื่นเลย ขอขอบคุณทั้งโมมดจิและอวนมากๆ

ที่มอบให้ทั้งกำลังใจและความช่วยเหลือ

ยังไงขอนราดูสถานการณ์ไปก่อนนะคะ ว่าจะหานศ.มาทดแทนได้หรือไม่ ถ้าหาไม่ได้จริงๆก็คงจะงานเข้า ต้องปรับเปลี่ยนหัวข้อวิทยานิพนธ์ใหม่ และขยายขอบเขตกลุ่มศึกษาเป็นนศ.ชายระดับมหาลัยแทน ไม่เจาะจงว่าต้องมาจากม.ใดเป็นพิเศษ ฮึ งอนแล่ว

ถึงเวลานั้นคงได้รบกวนจริงๆจังแน่ค่ะ โดยเฉพาะโมมดจิ เห็นว่ามีเด็กในสต๊อกเยอะใช่ไหมคะ ฮิ ฮิ

.

หลังจากตามตื๊อผู้ชายคนหนึ่งอยู่นาน

ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน ยอมนราจนได้

อิอิ ยอมทำแกงกะหรี่ให้กินค่ะ

ไปถึงบ้านนัทตอนหกโมงครึ่ง พ่อครัวนุ่งชุดตีแบดแฉะๆกำลังทำแกงกะหรี่ให้เราอยู่เลย อิ๊ๆ

อันนี้นราไม่ได้ข่มขู่บังคับให้เขาทำนะ

แค่บอกเฉยๆว่าอยากกิน ทำได้แล้ว ฮ่า

เรื่องของเรื่องคือ เคยนวดกล้ามเนื้อให้นัทเมื่อนานมาแล้ว

แต่คนอย่างนรา มีหรือจะหว่านพืชมิหวังผล

ก็คอยเซ้าซี้มาเรื่อยๆว่าอยากกินแกงกะหรี่จังเลย อยากกินข้าวฟรี เมื่อไหร่จะทำ

วันนี้ที่ทำจนได้ก็ไม่รู้ว่าเพราะตามสัญญา หรือทนรำคาญไม่ไหว

แต่มันอร่อยนี่นา ถามหลายทีแล้วว่าใช้ก้อนแกงยี่ห้ออะไร ไม่เคยจำได้เลย วันนี้ก็ลืมอีกแล้ว

นรา หน้าตาชื่นบานกับข้าวฟรี

อิ่มจังตังอยู่ครบ

ตู้เย็นสงบ ไม่เสียเสบียงอีกหนึ่งวัน

วันนี้สงสัยนัทจะวางยา ทำแกงกะหรี่เผ็ดอ่ะ

คือมันไม่เผ็ดสำหรับคนอื่น แต่มันเผ็ดมากสำหรับเรา กินไปก็ลิ้นห้อยไป เป็นที่น่าอนาถใจยิ่งนัก

วันนี้มันฝรั่งออกแข็งๆหน่อย แต่ชอบ ไม่ชอบเละเกินกินไปไม่มีรสสัมผัส หอมใหญ่ก็ดี แครอทก็หวานดี ข้าวใช้ข้าวเกาหลี แข็งไปนิดแต่อร่อย

กินของฟรีต้องไม่เรื่องมากค่ะ

เดี๋ยวโดนพ่อครัวตบฉาด

นราซัดไปเป้งๆ สองชาม อิ่มท้องจะแตก

สบายใจ เหมือนบรรลุสวรรค์ชั้นฟ้า นอนอืดแผ่พังผืดพุงหน้าทีวีไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น ฮ่า

แถมยังมีคนเอาสตรอว์เบอร์รีมาอีก โอ๊ยสุขใจๆ

ตอนนี้สตรอว์เบอร์รียังอร่อยอยู่ ลูกโตๆ หวานฉ่ำไม่เปรี้ยวเลย ก็ซัดไปซะครึ่งถาดอย่างไร้ยางอาย

พอกินเสร็จ สติกลับคืน

ก้มมองพุงตัวเองแล้วก็ถอนใจเฮือกๆ

อ้วนอีกแล้ว

ตอนนี้นรากำลังประสบปัญหาโยโย่เอฟเฟค

เพราะเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อนหน้าไปว่ายน้ำตลอด ก็ผอมลงอย่างรวดเร็วมาก แต่ทีนี้ตั้งแต่สัปดาห์ที่มีงานนำเสนอหน้าชั้นเป็นต้นมาก็แทบไม่ได้ไปเลย คือออกกำลังกายน้อยลงแต่ยัดห่าเท่าเดิม ไขมันรีเทิร์นมาอย่างรวดเร็ว ตันไปหมดรอบองรอบเอว อึดอัดอ่า ต้องกลับไปว่ายน้ำให้เร็วที่สุดแล้วไม่งั้นเกินเยียวยา

.

กินแกงกะหรี่เสร็จ นัทขับรถพาไปสวนสาธารณะราวน์ทรี พาร์ก ที่นราเคยไปถ่ายรูปเมื่อตอนโน้น

สวนปิดสามทุ่มครึ่ง มีเวลาประมาณชั่วโมงนึงให้เดินเล่น เล่นของเล่นกัน

คนอื่นๆก็ไปเล่นชิงช้า ม้ากระดก ห้อยโหนปีนป่ายอะไรกันไป

แต่นรา สสารในท้องทิ้งถ่วงตกหนัก

จะหายใจยังไม่ไหวเลย

เลยขอนั่งชมธรรมชาติดีกว่า

ซ่าไปเล่นชิงช้าแปปนึง แกว่งไปแกว่งมา จะอ้วก ก็เลยหยุด

ไม่ได้มีความโรแมนติกเล้ย
.

จะว่าไปก็ไม่ได้เล่นชิงช้านานมากแล้วนะ

เป็นปีแหละ

รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ หวิวๆ ลอยๆ

ตอนนี้ก็ยังยุ่งเหมือนเดิม

เรื่องงานล้วนๆ

เวลาหดสั้นลงทุกที แต่งานทำไมไม่ก้าวหน้าซักที

อาจารย์ที่ปรึกษา ตอนไม่อยากเจอก็อยู่จังเลย พออยากจะเจอก็ไม่เคยอยู่เลย หาตัวไม่ได้ หุดหิดมาก

นี่กะว่าจะไปปักหลักกินอยู่หน้าออฟฟิศแก ประมาณว่ามาเมื่อไหร่ หรือออกจากห้องมาเมื่อไหร่เจอแน่ๆ หนีไม่ได้ ห้ามไปไหนทั้งนั้นจนกว่าฉันจะปรึกษาจบ

.

วันนี้อากาศดีค่ะ เมฆน้อย ไม่ร้อนมาก

น่านอนกลิ้งบนสนามหญ้ากับหนังสือดีๆสักเล่ม กินขนมหวานๆ แล้วนอนขึ้นอืดให้เป็ดมาแทะศพ

จะตั้งใจทำงานแล้ว จะพยายามนะ

ฮึ้ยๆ

Afternoon Tea at Betty's

อยู่อังกฤษมาก็นาน
เดือนนี้ก็ปาเข้าไปเดือนที่สิบแล้ว
ไม่เคยสักทีที่จะได้ลองดื่มชายามบ่ายแบบผู้ดีอีงกฤษกะเขา
ไปแต่ร้านอาหารจีน ร้านติ่มซำสนองตัณหาตัวเอง
พอดีว่าเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา แดน เพื่อนคนอเมริกันที่เคยมาเรียนที่ยอร์กเทอมนึงแล้วก็กลับนิวเจอร์ซีย์เขากลับมาเที่ยว นราก็ไปรอรับที่สถานีรถไฟ แล้ววันนี้ก็เลยนัดกับเพื่อนๆหลายๆคนไปเป็นผู้ดีอังกฤษที่ร้านชาที่ดังที่สุดในยอร์ก เบ็ตตี้ ที รูม
เคยพูดถึงตอนมาถึงใหม่ๆ ไปหาอ่านเอาเองนะขี้เกียจไปย้อนดูว่ามันอยู่เอนทรี่ไหน อิอิ

วันนี้แปลก คิวไม่ยาว
ปกติแถวต้องยาวตวัดหางออกมานอกร้าน ประหนึ่งว่าเป็นชาเทพ สโคนทิพย์ กินแล้วเขียนวิทยานิพนธ์เสร็จในสองสัปดาห์
แต่ถ้ามันกินแล้วเสร็จได้เร็วอย่างนั้น ชุดละพันปอนด์นราก็เอาค่ะ
ทุกคนเรียกเบ็ตตี้ว่าเป็นร้านชา แต่จริงๆมันก็เป็นเหมือนคาเฟ่อะนะ
คือไม่ได้มีแต่ชา แต่มีขนมที่ไว้ทานกับน้ำชา แล้วก็อาหารเบาๆไม่หนักมากให้เลือกเยอะเหมือนกัน ทั้งแซนด์วิช สลัด แล้วก็ย่างๆแบบบิสโทร

ไปกันแปดชีวิต ที่นั่งชั้นบนริมหน้าต่างมันเต็มหมดแล้ว
พนักงานก็เลยพาไปนั่งชั้นใต้ดินแทน ได้บรรยากาศสลัวๆหรูหราไปอีกแบบ
ชอบชุดพนักงานอ่ะค่ะ เป็นเสื้อเชิ้ตขาวติดกระดุมถึงคอ มีกระดุมทองแบบป้าแก่ๆโบราณติด แล้วก็ผ้ากันเปื้อนสีดำ ส่วนใหญ่เป็นป้าแก่ๆ เท่าที่เห็นไม่มีพนักงานเอเชียหัวดำเลยนะ สงสัยเดี๋ยวเสียบรรยากาศมั้งเนอะ
เมนูน่ารักมากมาย
นราก็ไม่ค่อยรู้จักหรอก ชาเชออะไรชื่อประหลาดๆ
แต่เอาวะ กระเหรี่ยงไทยวันนี้จะขอเป็นผู้ดีจิบชาไฮโซซะหน่อย ว่าแล้วก็สั่ง "อะ โพะ ออฟ ถี" ทันที

เพื่อนๆกลุ่มนี้จริงๆก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
เพราะส่วนใหญ่พวกนี้เขาเป็นเด็กป.ตรีกัน ก็สนุกอะไรกันไปตามประสากลุ่มเพื่อน ใคร้เขาจะมาสนใจยายแก่ๆอายุ 22 จะ 23 อย่างเรา
แต่พอดีว่าแดนมา ก็เลยดรีมทีมรวมตัวกันเป็นการพิเศษ
ซ้ายสุด แดน จากนิวเจอร์ซีย์ ที่ก้มหน้าก้มตาอ่านเมนูไม่สนใจใครก็นิค สวีเดนส่งเข้าประกวด สาวแว่นชื่อเทเรซา มาจากสิงคโปร์ แล้วก็อเล็กซ์ หนุ่มอังกฤษ

นราสั่ง Betty's Cream Tea ชุดละ 7.95 จริงๆอยากกินสตรอว์เบอร์รีครีมทีมากกว่า แต่มันแพงกว่ากันตั้งปอนด์นึง เลยตัดใจไม่เอา
นั่งอยู่ไม่นานก็มีพนักงานมารับออเดอร์ สักพักที่มาก่อนก็ชาเลย
จะเป็นผู้ดีแร้นเค่อะ

ชามาเป็นสองกา ใบใหญ่ใส่ชา ใบเล็กเป็นน้ำร้อนไว้เติม แจ่มมาก
เกือบหน้าโง่เอากาเล็กมาเทกินเปล่าๆแล้วสิ ดีนะยั้งไว้ทัน
มีนมใส่เหยือกอันจิ๋วมาให้เติมในชา แล้วก็น้ำตาลก้อนที่น่าจะทำเอง เพราะมันไม่เป็นสี่เหลี่ยมป็อกล็อกเหมือนที่เห็นตามร้านทั่วไป แต่เป็นเหมือนน้ำตาลอัดก้อนหยาบๆ อารมณ์เหมือนน้ำตาลทรายที่บ้านเราเวลาเปิดป๋องมาใช้แล้วเสือกปิดไม่สนิท อากาศเข้า น้ำตาลเลยจับเป็นก้อน ประมาณนั้น
.
ครีมทีที่สั่ง มาแล้วจ้า
คิดว่าเป็นชาใส่ครีมใช่มั้ย ต้องมีคนคิดแน่ๆ เพราะเมื่อก่อนก็คิดเหมือนกัน
มาเห็นคนที่นี่กินแล้วถึงเข้าใจว่ามันไม่ใช่ชาใส่ครีมเลี่ยนๆ แต่เป็นชุดน้ำชา ที่เสิร์ฟมาพร้อมสโคนสองชิ้นผ่าครึ่งมาให้ แยมสตรอเบอร์รี แล้วก็ Clotted Cream ที่เหลืองๆเหมือนเนยนั่นแหละค่ะ มีคำแปลภาษาไทยไหม?

สโคน หน้าตาเป็นแบบนี้ค่ะ
เนื้อออกร่วนๆหน่อย แต่ไม่ถึงกับกัดแล้วร่วงกราว ในเนื้อแป้งผสมลูกเกดด้วย พอดีนราไม่ปลื้มลูกเกดเท่าไหร่เลยเฉยๆ แต่สโคนของเบ็ตตี้หอมเนยมากๆ เสียดายว่ามันไม่ร้อน ไม่งั้นคงอร่อยกว่านี้วิธีทดลองกินแบบผู้ดี:
1) ทาครีมก่อน แล้วค่อยทาแยม วิธีนี้ให้ผลว่าทาแยมไม่ติด เพราะครีมมันหนาเตอะลื่นแพร่ดไปหมด ดังนั้นก็เลย 2) ทาแยมแล้วค่อยทาครีม
คราวนี้แจ่มเลย
แยมสตรอว์เบอร์รีหวานไปหน่อย เข้าใจว่าเป็นโฮมเมดเลยหนืดซะขนาดนั้น ส่วนครีมก็รสชาติอธิบายไม่ถูกดีค่ะ มันจะรสชาติคล้ายเนยตอนแรก แต่พอเคี้ยวไปสักพักรสมันจะจางลงเป็นรสเย็นๆมันๆ บอกไม่ถูก
นราทำให้เพื่อนฝรั่งตกตะลึงด้วยการปาดครีมทีนึงหนาครึ่งนิ้ว มอริทซ์ คนเยอรมันถามว่า กินเข้าไปได้ไงไม่เลี่ยนเหรอ
แหม ถ้ากินแล้วเลี่ยนกรูก็คงไม่หน้าบานเป็นลานจอดคอปเตอร์ยังงี้หรอกจ่ะ
.
ไม่รู้นิคสั่งอะไร น่ากินสุดโคตร อยากขอกินแต่ไม่กล้า
หน้าตาเหมือนเป็นไอศกรีม ราดซอสสตรอว์เบอร์รีกับครีม ปะด้วยสตรอว์เบอร์รีลูกมโหฬารมาก เจ็บใจว่าทำไมเราไม่สั่งอย่างนั้นมั่งฟะ น่ากินกว่าหนมปังทาครีมตั้งเยอะ หมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่าโดนแน่เมนูนี้ คราวหน้าถ้ามีบุญได้มาอีกจะสั่งมากินซะให้หายแค้น
.
อเล็กซ์ที่ตัดผมแล้ว เมื่อก่อนไว้ยาวสลวยมาก นราสุดเซ็กซ์ แล้วก็มอริทซ์
อเล็กซ์นี่ โปรดสังเกต เป็นฝรั่งที่ชูสองนิ้วทุกรูป แปลกมาก
ปกติมีแต่คนเอเชียที่ชอบทำ ฝรั่งไม่ค่อยทำ
บางทีเพื่อนก็ถามนรานะ ว่าทำไมยูต้องชูสองนิ้วด้วย แปลว่าอะไร
เอ ไม่รู้แฮะ แปลว่านราขอสองมั้ง อิ๊อิ๊อิ๊
วันนี้ได้หายโง่ไปอีกหนึ่งเรื่อง
คือเรื่องส่งไฟล์จากมือถือเข้าคอมผ่านบลูทูธ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยโอนไฟล์จากมือถือเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์ได้เลย มันจะขึ้นมาบอกว่าส่งไม่ได้ เฟลตลอด ส่งได้แต่จากคอมเข้ามือถือ
วันนี้ดวงตาเห็นธรรม ว่าต้องไปกดตรงไอ่บลูทูธไฟล์วิซาร์ด แล้วเลือกก่อนว่าจะให้คอมรับหรือส่งไฟล์
แหมมมมม แล้วก็ไม่บอกกันก่อนว่าเป็นได้ทั้งฝ่ายรุกและฝ่ายรับ
ปล่อยให้น้องโมฯเป็นฝ่ายรับอยู่คนเดียวมาเป็นปี โทรมกันพอดี
ว่าแล้วก็ให้ดูความอุดมสมบูรณ์ของนรา นมเล็กรู้แล้วไม่ต้องทัก
แล้วที่เห็นแขนงอๆ ไม่ได้ดันนมด้วยความพยายามอยากจะใหญ่นะ ถือไอติมอยู่แล้วมันละลายย้อยลงมาเลยหมุนข้อมือหนีค่ะ

อูย ขี้เกียจอะ
ใครมียาแก้ขี้เกียจบ้างไหมเนี่ย
โคตรของโคตรขี้เกียจเลย ไม่อยากทำอะไรเลยอยากนอนอย่างเดียว
ตอนหน้าหนาวก็เป็นแบบนี้ แต่ตอนนั้นมันหิมะตก อากาศมัวซัว
ตอนนี้จะโทษอากาศไม่ได้แล้วสินะ เพราะแดดดี สดใสซะขนาดนี้
ต้องโทษตัวเองแล้วค่ะ
เอวัง

Welcome Home, England!

วันนี้บอลอังกฤษแพ้

เจอเยอรมันซัดไปซะ 4-1

ก็รู้นะว่ามาอาศัยประเทศเขาอยู่แท้ๆ ควรจะเป็นกระเหรี่ยงที่ดีสนับสนุนเจ้าบ้าน แต่แหม ลึกๆก็แอบเชียร์เยอรมันอยู่หน่อยๆ แต่ต้องแอบแบบลึกมาก มากกก เพราะมีสิทธิ์โดนตีนผู้ดีแถวนี้สามัคคียำเอาได้

บอลเตะบ่ายสาม คนอังกฤษตื่นเต้นกันมาก

ประมาณว่านัดนี้เฟ้ย ล้างตาเฟ้ย

เป็นนัดเดือดที่พลาดไม่ได้ ก็เตรียมตัวกันใหญ่

ผับในมหาลัยเต็มจนแทบจะระเบิด

บอลเตะเสร็จประมาณบ่ายห้ากว่าๆมั้ง

ฝรั่งทาหน้าขาวแดง คลุมธงชาติอังกฤษ ใส่เสื้อเวย์น รูนีย์ เดินหน้าเหี่ยวคอตกกันมาเป็นแถว สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ อยากถ่ายรูปแต่ใจไม่กล้าพอ

เพื่อนคนเยอรมันสะใจมาก เขาบอกว่าคนอังกฤษชอบเกลียดคนเยอรมันแบบไม่มีเหตุผล พอเยอรมันชนะปุ๊บมันเอาขึ้นเฟซบุ๊กเลย ประมาณว่า แหมเยอรมันเตะดีจังเลยน้อวันนี้ แหมช่างเยี่ยมยอดจริงๆ

คิดว่าเพื่อนคนอังกฤษได้อ่านคงนั่งขบฟันกรอดๆด้วยความแค้น แต่ทำไรไม่ได้

.

บอลที่นี่เหมือนเป็นศาสนา

สำคัญมาก บอลวิ่งพล่านอยู่ในสายเลือด

นราเคยถามเคียร์น เพื่อนคนอังกฤษว่า เมิงดูบอลหรือเปล่า มันมองหน้ากลับแบบ ถามไรของเมิงเนี่ย มันก็ต้องดูสิ ของมันแน่อยู่แล้ว

เมื่อวานเคียร์นแวะมาหาที่มหาลัย ก็นั่งคุยกันไป

เขาก็บอกว่า เนี่ยนะแมทช์ปะทะเยอรมันวันพรุ่งนี้ต้องดูๆ พลาดไม่ได้เด็ดขาด ประหนึ่งว่าเป็นแมทช์สำคัญของชีวิต

นราก็พูดว่า แล้วถ้าเกิดว่า... ท่านขัดขึ้นกลางลำเลย

"ไม่มีถ้าอะไรทั้งนั้น ห้ามถ้า ห้ามแต่ อังกฤษต้องชนะ ถ้าไม่ชนะละก็ I will go mental" ประมาณว่ากรูจะบ้าแม่งไปเลย

วันนี้ผลออกมา 4-1 แบบนี้ นราก็ได้แต่นึกถึงพ่อคุณ

ป่านนี้ทำลายข้าวของในผับพังหมดแล้วมั้ง กร๊าก

เลยส่งข้อความไปแซวประมาณว่า อย่าเพิ่งบ้านะใจเย็นๆ

เคียร์นตอบกลับ "เอาเหอะ อย่างน้อยบ้านกรูก็ชนะในสงครามโลกอะ"

ขำกลิ้ง

.

อาจจะงงว่า จู่ๆตาเคียร์นนี่โผล่มาจากไหน

จริงๆเคยเขียนถึงไปแล้ว แต่ไม่ได้เอ่ยนาม

เฮียก็คือพ่อคุณที่ขับรถสปอร์ตสุดเท่ ที่เกือบทำเอานราหัวใจวายตายคารถมาแล้วด้วยการปล่อยมือจากพวงมาลัยซะดื้อๆตอนซิ่งอยู่ด้วยกันนั่นแหละ เขาละ

เคียร์นเป็นมนุษย์ที่เจ๋งมาก นราโคตรปลื้ม

ชีวิตนี้อยู่ไม่ได้ถ้าขาดอะดรีนาลีน

อายุ 26 หางคิ้วมีแผลเป็นจากตอนเมาแล้วหาเรื่องตอน 17 อายุ 14 ขี่มอไซค์แบบตัวถังใหญ่ๆ เท่ๆ แบบที่นราอยากได้ เคยขับรถแข่ง ตอนนี้ขับรถสปอร์ตไปทำงานที่ซูเปอร์ฯ ซ่อมรถเองก็ได้ กลางคืนเป็นดีเจในคลับ เป็นเอ็มซี(ที่แร็ปเร็วๆกับเพลง) เล่นโรลเลอร์สเกต เล่นคาราเต้ วาดรูปสวยอีกอ่ะ เอาเข้าไป

นี่เคียร์นวาดให้เป็นที่ระลึกตอนมาเมื่อวาน

ฝีมือผู้ชายนะเนี่ย

เฮียชอบทรานสฟอร์มเมอร์ม้าก เอารูปออปติมัสไพร์มที่วาดไว้ให้นราดู อึ้งไปเลย

สวยมาก สวยแบบมืออาชีพอ่ะ

นราถามมันว่า มีอะไรบ้างไหมที่เมิงทำไม่เป็นเนี่ย

แม่งทำเป็นแถมเก่งซะทุกอย่าง

วันเดอร์บอยสุดๆ

แล้วนะ คอมนราก็เหมือนจะเป็นใจ มาเจ๊งเอาวันที่เคียร์นมา

นราตกใจมาก คอมเปิดไม่ได้ ชิบหายละกรู จะเขียนวิทยานิพนธ์แล้วเสือกมาเจ๊งอะไรตอนนี้

ก็ได้ท่านเคียร์น (เมื่อกี๊ยังเรียกมันอยู่เลย ฮ่า) ช่วยซ่อมให้จนหายราวปาฏิหาริย์

บอกแล้วว่าเฮียทำได้ทุกอย่าง

.

รองเท้าคู่นี้ซื้อมาได้ซักพักแล้ว

กัดตีนฉิบหาย แต่สวยเลยอดใจไม่ไหว

ยี่สิบปอนด์ค่ะ ได้ส่วนลดนักเรียนลดเหลือสิบเจ็ดปอนด์

อังกฤษนี่สวรรค์ของสาวเท้าใหญ่จริงๆให้ตาย

บอกตามตรง ช่วงนี้เหงา

เหมือนชีวิตมันคว้างๆ ว่างๆ เปล่าๆ

เหมือนเวลาผ่านไปเชื่องช้า หนืดๆ เหมือนเท้าติดกาวดักหนู

เวลาตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกว่า เราอยู่คนเดียวแล้วนี่หว่า

มันก็เศร้าๆ โหยหาอะไรสักอย่างที่บอกไม่ถูก

ใครต่อใครที่เราใกล้ชิดที่นี่ ก็เป็นเพื่อน ไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป

ตอนนี้เพลง Life for Rent ของ Dido โดนใจมาก

ตรงกับชีวิตทุกอย่าง

งั้นวันนี้ปิดด้วยเนื้อเพลงละกันนะ

.

I haven't ever really found the place that I call home

I never stick around quite long enough to make it

I apologise once again I'm not in love

But it's not as if I mind

that your heart ain't exactly breaking

It's just thought, only a thought

*But if my life is for rent, and I don't learn to buy

Well I deserve nothing more than I get

Cause nothing I have is truly mine

I've always thought

that I would love to live by the sea

To travel the world alone and live more simply

I have no idea what's happened to that dream

Cause there's really nothing left here to stop me

It's just a thought, only a thought

(*)

While my heart is a shield

And I don't let it down

While I am so afraid to fail so I don't even try

Well how can I say I'm alive

(*)

British Pub

หลังจากฝนตกเฉอะแฉะมาทั้งสัปดาห์
ในที่สุดวันนี้พระอาทิตย์ก็มีอารมณ์ออกมาเฉิดฉายเสียที
พยากรณ์อากาศก็บอกว่าแดดจะออกไปทั้งสัปดาห์ อาจมีเมฆมาก
แต่เอาเหอะ ฝนไม่ตกก็ดีแล้ว หนาวจะตาย ไปไหนก็ลำบาก
.
วันนี้ฟ้าสวยค่ะ
อังกฤษนี่นะ วันไหนคิดจะอากาศดีก็ดีแบบน่าตกใจ แดดแรง ลมเอื่อยๆ
แล้ววันนั้นก็จะเป็นวันที่คนออกมาจากบ้าน มาเดินเล่น มาเลื้อยกันเต็มสนามหญ้า เอาผ้ามาปู กลิ้งเกลือกอ่านหนังสือตามเนิน ประหนึ่งว่าชาตินี้ไม่เคยเห็นพระอาทิตย์มาก่อนเลย แต่นราก็ว่ามันยังเย็นๆอยู่ดีถึงช่วงนี้พระอาทิตย์จะตกตอนสามทุ่มครึ่ง พอสักห้าโมงอากาศก็จะเริ่มเย็นลงอยู่ดี
ถ้าไม่มีเสื้อแจ็กเก็ตก็หนาวสั่นได้เหมือนกันนะ
แต่ไอ้เพื่อนฝรั่ง มันก็พากันขำนรา ว่าขนาดนี้แล้วเมิงยังหนาวอีกเหรอ
พวกกรูเหงื่อตกกันจะตายห่า
.
นี่เป็น Central Hall ของมหาลัยยอร์กค่ะ

ดอกเชอร์รี ที่เคยถ่ายรูปมาให้ดูช่วงฤดูร้อนตอนต้น จำกันได้ไหม
ตอนนี้มันกลายเป็นลูกเชอร์รีแดงๆหมดแล้ว
ไม่ถึงกับพราวเต็มต้น แต่คนไม่เคยเห็นอย่างเราก็ตื่นตาเหมือนกัน
ตอนแรกมันเป็นเม็ดกลมๆ เขียวๆ ก่อน แล้วค่อยๆเหลือง ส้ม แดง
กะว่าเดี๋ยวมืดเมื่อไหร่ จะแอบออกไปเก็บกิน อยากรู้อร่อยไหม
อารมณ์เดียวกับตอนที่มาถึงใหม่ๆ แล้วไปเดินเก็บเม็ดเกาลัดที่ร่วงๆตามพื้น กะเอามาลองคั่วกินเลย ฮ่าาา พูดแล้วก็คิดถึง วันเวลานี่มันผ่านไปเร็วจังเลยนะ

นอกจากเชอร์รี แอปเปิลก็เริ่มติดเป็นลูกกลมๆ แล้วเหมือนกัน
อากาศเจือกลิ่นหอมหวานจางๆ บอกไม่ถูก ดมแล้วชื่นใจดี
ตอนนี้กุหลาบบานกันเยอะมาก บานตั้งแต่เดือนพฤษภาคมแล้ว เห็นเขาว่าพ.ค.นี่เป็นเดือนดอกกุหลาบนะ ออกเยอะมาก ตอนนี้ก็ยังมีอยู่ แต่เริ่มเลยช่วงที่สวยที่สุดของมันแล้ว
.
ดอกสีเหลือง ขึ้นอยู่ริมทางเดิน เลื้อยเกาะผนังอาคารในหมู่บ้านเฮสลิงตัน เห็นตั้งแต่มาใหม่ๆ
ตอนนั้นมันเป็นกิ่งก้านแห้งๆแกร็นๆ เหมือนคุณยายอายุแปดสิบซักน้ำสองครั้งแล้วบิดเอาไปตากแห้ง
ตอนนี้ออกดอกออกใบสวยงาม ดอกนึงใหญ่เกือบเท่าแผ่นซีดีแน่ะ

บ้านหลังนี้อยู่ตรงข้ามกับอาคารกุหลาบเหลืองค่ะ
เป็นบ้านเตี้ยๆ เล็กๆ น่ารักดี เหมือนบ้านในนิยายที่เคยอ่านเลย
บ้านนี้เขาสวนสวยมากเลย ยิ่งกุหลาบสีชมพูหน้าบ้านนี่ดอกมันใหญ่จนย้อยออกมาข้างนอก เลยแอบมั่วถ่ายรูปมาได้
นราช้อบชอบกุหลาบเลื้อยสีแดง มันแดงสดดูนุ่มนิ่มเหมือนกำมะหยี่เลย
แถมเลื้อยขึ้นไปบานตรงริมหน้าต่างอีก อยากได้ห้องนอนแบบนี้มาก
แบบว่ามองออกมาแล้วเห็นดอกกุหลาบสวยๆบาน คงสดใสดีนะตอนเช้า
ตอนนี้ห้องนรา ตื่นมา เห็นต้นไม้ที่จะตายมิตายแหล่ของตัวเอง เหี่ยวๆเหลืองๆต้นเดียว
กำลังวิเคราะห์อยู่ว่ากรูทำไรผิด รดน้ำก็รดทุกวัน ทำไมจู่ๆใบมันเหลืองหมดต้นเลย

เอาละ ทั้งหมดที่ว่ามา มันอยู่ระหว่างเส้นทางเดินไปผับหลังมหาลัยค่ะ
เรื่องของเรื่องคือ เล่าให้แม่ฟังว่าชอบไปนั่งเล่นที่ผับ กินโน่นนี่ เจอเพื่อน
แล้วแม่เป็นห่วง ไม่อยากให้ไป เพราะเข้าใจว่าผับฝรั่งคงเหมือนผับไทย แบบว่าคนถือเหล้าเดินกันว่อน แดนซ์กันกระจาย มีแต่ฝรั่งเลวๆจ้องจะงาบลูกสาวแม่ตาเป็นมัน
หารู้ไม่ว่ากรูนี่แหละ ภัยรายวันของหนุ่มอังกฤษ โดยเฉพาะผมบลอนด์ กร๊ากกก
เพื่อเป็นการแก้ไขความเข้าใจ และให้แม่สบายใจ วันนี้เดี๋ยวพาไปเที่ยวผับนะ
ผับนี้ชื่อชาร์ลส์ค่ะ เป็นที่รู้กันว่าทำอาหารนานฉิบหาย
ประมาณว่าสั่งตอนไม่หิว กว่าอาหารจะมาก็หิวแทบจะแดกขาโต๊ะได้

แน่นอนว่าต้องมีบาร์ขายเครื่องดื่ม
ชาร์ลส์เป็นผับที่ยึดมั่นในมาตรฐานมาก คือเมื่อสิบปีที่แล้วมีพนักงานหน้าบาร์ไม่เกินสามคน ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่เท่านั้น ไม่ว่าลูกค้าจะเยอะแทบเหยียบหัวกันตายยังไงก็จะมีไม่เกินสามคน คงเส้นคงวามากกก
เวลาจะสั่งอาหารและเครื่องดื่ม ก็ต้องไปสั่งตรงบาร์นี่แหละค่ะ ไม่มีใครเดินมารับออเดอร์เหมือนร้านเจ๊แอ๊วแถวบ้านนะ สั่งเสร็จก็จ่ายเงินเลย เขาจะให้ขวดไวน์เปล่าติดเบอร์มาขวดนึง เหมือนเป็นบัตรคิวไว้รอรับอาหาร

เห็นสีดำๆ อย่าตกใจคิดว่านรากินเบียร์ดำละ
โค้กจ้าโค้ก ที่อังกฤษเวลาสั่งเครื่องดื่มมันจะมีสองไซส์ให้เลือก คือไพนท์ กับครึ่งไพนท์ วันนี้หิวน้ำเลยสั่งแก้วใหญ่ไพนท์นึงไปเลย
ข้างหลังคือเมนูเครื่องดื่ม มีเบียร์ ไซเดอร์ เอล เหล้าผสม อะไรก็ว่าไป

ปกติชาร์ลส์จะคนเยอะ เบียดเสียดแออัดเหมือนงานชิงเปรต
โดยเฉพาะวันที่อังกฤษเตะกับอเมริกา โอ้โหผับทั่วประเทศแทบระเบิด
ฝรั่งทาหน้าทาตัวเป็นสีขาวแดง เดินร่อนทั่วเมือง
บอลเตะทุ่มครึ่ง แม่งเมาแอ๋กันตั้งแต่เที่ยง อังกรี๊ดอังกฤษ
แต่วันนี้คนน้อย มีที่ให้เลือกนั่งได้ตามสบาย
ปราศจากขี้เมาหรือจิ๊กโก๋หรือเพลงแดนซ์อะไรทั้งสิ้น

ไปถึงหกโมงครึ่ง กว่าอาหารจะมาก็นั่งรอถึงทุ่มครึ่ง เชื่อหรือไม่
โคตรนานเลย แอบไปชะโงกดูในครัว เจริญ มีคนทำอยู่สองคน
วันหลังมากินแนะนำให้เอาเต๊นท์มาตั้งด้วย
นราสั่ง Southern Fried Chicken พร้อมมันทอดแบบม้วนๆ ของดังของร้าน
พอมาถึงก็บางอ้อว่ามันคือไก่ไม่มีกระดูกของผู้พันแซนเดอร์สนั่นเอง
อาหย่อย

เห็นมั้ยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลย
ผับอังกฤษส่วนมากจะเป็นแบบนี้แหละ ขายเหล้าเบียร์ แต่จะเลือกไม่กินก็ได้ มีที่นั่งดีๆให้นั่งคุยกัน ยืดแข้งขาได้สบายๆ
ถ้าจะไปแดนซ์ ไปเที่ยวกลางคืน อันนั้นเรียกว่าไนท์คลับค่ะ
เปิดตั้งแต่ประมาณสี่ทุ่มครึ่งถึงตีสอง-สาม-สี่ แล้วแต่ที่ ค่าฝากกระเป๋าหรือเสื้อโค้ทอยู่ที่ชิ้นละหนึ่งปอนด์-ปอนด์ครึ่ง หน้าประตูจะมีเบาน์เซอร์หรือผู้รักษาความปลอดภัยตัวบวมๆยืนขวางอยู่เหมือนยักษ์วัดแจ้ง
เอ๊ะ ทำไมรู้ดีจัง โฮะๆๆ
.
อันที่จริงวันก่อนไปผับนอกเมืองกับเพื่อนมาด้วย ชื่อผับ Riverside เป็นผับใหญ่สวยมาก น้องๆร้านอาหารเลย เสียดายไม่ได้เอากล้องไป
เป็นครั้งแรกที่ตูดมีโอกาสได้สัมผัสเบาะหนังรถสปอร์ต โตโยต้าเซลิก้า ล้อแม็กสิบเจ็ดนิ้ว ร้อยเก้าสิบแรงม้า ลำโพงเซอร์ราวด์รอบด้าน
เพื่อนมารับที่ในเมือง แล้วขับพาไปผับที่ว่าเนี่ย
ระหว่างนั่งโอ้โหเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ภาวนาว่ากรูไม่อยากตายๆๆๆๆ
โอ้โหขับโคตรซิ่ง เหมือนอยู่ในหนังเรื่องโตเกียวดริฟท์ อันนี้เป็นยูเคดริฟท์
มารู้ทีหลังว่าพ่อคุณท่านขับรถแข่งมาก่อน ขอบคุณมาก ทำไมเมิงไม่บอกกันก่อน
กรูจะได้เอาเข็มขัดนิรภัยส่วนตัวอีกอันมาคาดเพิ่ม
ลงจากรถมา พูดภาษาอังกฤษไม่ออกเลย
ไอ้คนขับ ขำนะขามมมมเข้าไป ฟาย
.

อาทิตย์หน้าจะเป็นคราวนรานำเสนอโครงงานวิทยานิพนธ์แล้วค่ะ
เพิ่งทำได้คร่าวๆ ยังไม่ถึงไหนเลย
ช่วงนี้ยุ่งมากๆ ยุ่งแบบไม่เคยคิดว่าจะยุ่งได้ขนาดนี้
ก็ค่อยๆทำไปเนอะ
บุญรักษาทุกท่านค่ะ จุ๊บๆ

BITS of Asia: ASEAN night

ะรหายไปอีกแล้ว

กลับมาแล้ว

อย่าโกรธกันนะ

ช่วงนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ชีวิตอยู่ในช่วงลุ่มๆดอนๆ

ดีก็แสนดี บทจะแย่ก็ทำเอานราแทบใจสลาย

นะ ชีวิตมันก็เงี้ย สู้ต่อไป ทาเคชิ

.

วันเสาร์ที่ผ่านมา มีงาน BITS of Asia ค่ะ

BITS ก็เอามาจากชื่อต้นของแต่ละประเทศที่เข้าร่วมงาน

มีบรูไน อินโดนีเซีย ไทย แล้วก็สิงคโปร์

ในงานจะมีการแสดงเล็กๆ อาหารประจำชาติ บอร์ดความรู้ ควิซ แล้วก็คาราโอเกะ

นรา ตอนแรกไม่ได้เกี่ยวอะไร แต่ว่าทำไปทำมาก็มาช่วยเขาซ้อมเต้น แล้วก็เต้นกะเขาด้วย

ตอนบ่ายสามโมงของวันงาน ก็มีการซ้อมใหญ่

การแสดงชุดนี้เป็นการเอาเพลงของแต่ละชาติมาต่อกันเป็นเพลงเดียว

เพลงไทยเราขึ้นเพลงแรกเลย อิอิ

เพลงกลับมาทำไม จากหนังน้าหม่ำ แหยมยโสธร

ว่าจะใช้ตั้งแต่ตอนอินเตอร์เนชันแนลเฟสติวัลละ แต่ไม่ได้ใช้

พอดีเลย เอามาใช้งานนี้แทน

นี่ทั่นประธานกิ๊กกำลังนำการซ้อมอยู่

ประมาณบ่ายห้าโมง ทั่นประธานกิ๊กต้องไปร่วมเลคเชอร์เรื่องอนาคตของอาเซียน นราก็ไปจัดบอร์ดเตรียมไว้ค่ะ แต่มันทุลักทุเลมาก หมุดเหมิก แม็ก กรรไกรไรไม่มีซักอย่าง นราปวดอึพอดีเลยเนียนทำเป็นคนดี บอกว่าเดี๋ยวเดินกลับห้องไปเอากรรไกรกับอุปกรณ์มาให้แล้วกันนะ ในใจกะว่าจะไปอึก่อนแล้วค่อยกลับมา

วันนี้ฝนตกทั้งวันเลย ตอนเดินกลับห้องเจอลูกหงส์ดำ ที่ตอนนี้โตแล้ว เดินตามปะป๊ามะม้าอยู่ ตัวเปียกมะลอกมะแลก ขยู้ขยี้ไปหมด

ตัดภาพกลับมาหลังอึ นราสบายใจลันลาเดินกลับมาช่วยงานต่อ

เจอเลสลี่ คนสิงคโปร์มั้ง ไม่แน่ใจ

อันที่จริงเฮียมีบทบาทใหญ่หลวงในงานนี้มาก

แต่วันก่อนงานจริง เฮียไปทำอะไรมาไม่รู้ กระแสข่าวบอกว่าตกจักรยาน

ฟันหน้าหักกระเด็นไปสามซี่ โอ๊ยแค่พิมพ์ก็เสียวแย้ว

หายไปหาหมอฟัน กลับมาอีกทีก็โอเค แต่พูดเยอะไม่ได้

น่าสงสารจริงๆ

นราจัดบอร์ด

ขันแข็งดีป่ะ

คิดว่าจะไม่ได้ถ่ายรูปของตัวเองซะแล้ว

โชคดีว่ามีหนุ่มคนนึงเดินมาถามว่าถ่ายรูปให้เอามั้ย

มารู้ตอนหลังว่าหนุ่มคนนี้เป็นว่าที่ท่านทูตอินโดฯ ที่มาร่วมงาน

โอ้วเป็นเกียรติเหลือเกินนน

บอร์ดไทยแลนด์ไม่มีอะไรมากค่ะ เพราะรีบร้อนทำ เหะๆ

มีธง (ที่พาดแล้วเหมือนฝรั่งเศส) รูปพระอินทร์จากงานอาหารนานาชาติเทอมที่แล้ว แล้วก็รูปวัดวาอาราม ผลไม้ไทย และแพนด้าหลินปิง

งงละสิว่ามันไทยยังไง

คือประเทศไทยเป็นประเทศเดียวในกลุ่มอาเซียนที่มีแพนด้าค่ะ

สิงคโปร์กำลังจะได้ แต่ตอนนี้ยัง เราเลยรีบโฆษณาไว้ก่อน

อีกอย่างหลินปิงนี่เป็นเหมือนลูกในไส้ทั่นประธานกิ๊ก

เผลอไม่ได้ โปรโมทจั๊งงง

ตอนนี้เลยได้ที สมใจเค้าหละ

ถึงของเราจะไม่มีอะไรมาก รูปก็เล็กไปหน่อย

แต่อย่างน้อยก็ดูดีกว่าบอร์ดข้างๆนะ

ไม่บอกว่าประเทศอะไร เดี๋ยวเป็นชนวนสงครามข้ามประเทศ

ของเขามีโปสเตอร์แปะสามแผ่น จอ ออ บอ จบ

.

ส่วนนี่สาวๆจากบรูไน

เสื้อผ้าเขาธรรมดาแหละ แต่สีสันสวยมาก

เหมือนลูกกวาดเลย น่ากิน แง่มๆ

บอร์ดเสร็จแล้ว จัดเกือบคนเดียว เก่งมั้ย

เห็นเสื้อผ้านราป่ะ โอ๊ยอาย ทำไปได้หนอเรา

คือการแสดงเนี่ย นรากับน้องกิ๊กก็จะเล่นเป็นละครประกอบนิดนึง

ประมาณว่าผู้หญิงตามง้อผู้ชายเหมือนในหนังแหละค่ะ

แต่ระดับนรากับน้องกิ๊ก ทำไรมันต้องไม่ธรรมดา อึฮื้อ ไม่ธรรมด๊า

ก็เลยแต่งข้ามเพศกันซะเลย

นราสมแมนมาก

คนไม่มากนัก ไม่ใช่งานใหญ่อะไร
แต่ก็ดีใจที่มีคนมา อิอิ
ตอนแรกนราแอบคิดนิดหน่อย ว่างานมันเงียบจัง
ไม่เห็นเขาค่อยโปรโมทเลย คนจะรู้เหรอ
แต่ถึงเวลาก็อุ่นหนาฝาคั่งดีค่ะ

คาดว่าคงจะมาเพราะอาหารฟรี

นี่ไงทั่นประธานกิ๊ก สาวกรีกเพื่อนกิ๊ก นรา และแพทริเซีย สาวอินโดตัวตั้งตัวตีของงาน

อย่ามองนานเดี๋ยวตาบอด

คาดว่าถ้าไปยืนข้างน้องกิ๊ก คงต้องมีคนปวดตากันบ้าง

สีแสบสันมากกก นีออนสุดๆ

แพทริเซียเขาโชว์ระบำจานของอินโด

สวยดีนะ เต้นมันๆ เขาจะถือจานไว้ในมือสองใบแล้วเต้น

ฟังดูธรรมดาอะ แต่จานนั่นมันไม่ได้ติดอยู่กะมือนะคะ มันอาศัยแรงเหวี่ยงไม่ให้หล่นเวลาเต้น

ตอนซ้อมก็เห็นจานบินบ่อยๆ เสียวเหมือนกันว่าเกินเต้นจริงแล้วมันบินใส่คนดูจะเป็นไง

แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น การแสดงเรียบร้อยดีค่ะ

อันนี้โต๊ะอาหาร มีอาหารจากแต่ละชาติมาให้จ้วงกันได้เต็มที่

ของไทยเรามีหมึกแห้ง เพื่อนคนจีนชอบมาก

ถั่วโก๋แก่ ถั่วลันเตาอบกรอบรสวาซาบิ ขนมขาไก่ มะม่วงดอง

และเถ้าแก่น้อย คนชอบมาก

นรายังชอบเลย ขโมยมาห่อนึง อิอิ

เออใช่ น้องกิ๊กทำน้ำตะไคร้มาด้วย หอมดี แต่ไม่ได้กิน

แต่ว

เพราะแก้วมันไม่มี กำลังคิดว่าจะเอาหลอดดูดจากถังเลยดีมั้ย

พอดีว่าเห็นคนมองอยู่เลยช่างมันวะ ไม่กินก็ได้

นราว่าเสียอยู่อย่าง คือเขาไม่ได้ติดป้ายบอกให้ชัดเจนว่าอาหารแต่ละอย่างมันคืออะไร นราก็เลยไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงว่ามันมีอะไรมั่ง

มีอะไรสักอย่างหน้าตาเหมือนทอดมันผัก

อินโดมีอะไรสักอย่างที่เหมือนถั่วเขียวต้มน้ำตาลบ้านเรา

แต่ข้นคลั่ก เขียวปื๋อ

มีฟรุตค็อกเทล (อันนี้จำได้) เค้กช็อกโกแลตไอซิ่งไรสักอย่าง

เอาเป็นว่าเยอะแล้วกันค่ะ

.

นราไม่ได้อยู่จนจบงาน

เพราะเพื่อนบอกว่าจะแวะมาหาจากนอกเมืองเลยออกมาก่อน

แต่นะ ทำไมถึงทำกะฉันได้

แมร่ง ยกเลิก ไม่มาซะงั้น

แล้วจะให้กรูรีบร้อนไปเพื่ออะไรเนี่ย เซ็งมาก

เมื่อวันก่อนก็ทีนึงละ นัดเราแล้วก็ไม่มา ลืมเรา

คนยิ่งเฟลๆอยู่ด้วย ชิ

.

นราอยู่จนถึงคาราโอเกะค่ะ

เปิดเพลงให้คนออกมาร้องกัน

นราว่ามันก็น่าเบื่อนิดหน่อยนะ เพราะห้องมันใหญ่ไปด้วยแหละ

แต่ทุกคนก็ดูสนุกสนานกันดี

ตอนนี้นราเข้าสู่ช่วงวิทยานิพนธ์แล้ว
ก็คิดว่าคงถึงเวลาซะทีที่จะต้องอ่านหนังสือ
เขียนคำถามสำหรับสัมภาษณ์เก็บข้อมูล
และทำไพลอทสตั๊ดดี้แย้ว
งือ ขี้เกียจอ่ะ
.
วันนี้ก็ฝนตกอีกแล้ว
อากาศเปลี่ยนแปลง นั่นแปลว่านราไม่สบายอีกแล้วค่ะ
ทุกคนก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

(100th Entry!!) Chinese Dimsum

คราวที่แล้วเขียนเรื่องอาหาร รู้สึกเสียงตอบรับจะล้นหลาม

งั้นเอนทรี่นี้ เพื่อเป็นการฉลองครบเอนทรี่ที่หนึ่งร้อยของการพล่ามเรื่องไร้สาระ ก็จะพาไปชมร้านอาหารสุดอร่อยในยอร์กอีกที่หนึ่งก็แล้วกันนะคะ

คราวนี้เป็นร้านอาหารจีน บริการติ่มซำตั้งแต่เที่ยงถึงหกโมง

ชื่อร้าน Maxi's มีสองสาขา คือยอร์กและลีดส์

จะไปกินร้านนี้ บอกตามตรงเหมือนอินเดียน่า โจนส์ ตามล่าหาขุมทรัพย์

ร้านอยู่ไกลมาก ไกลแบบจะหลุดเขตเมืองยอร์กอยู่แล้วมั้ง

ต้องนั่งแท็กซี่ไป จากมหาลัยไปถึงร้านตกประมาณ 11 - 12 ปอนด์

ระหว่างทางจะผ่านโรงงานช็อกโกแลตเนสท์เลด้วย

เกร็ดความรู้ที่นราก็เพิ่งรู้: หนังเรื่อง Charlie and the Chocolate Factory เขาก็มาถ่ายทำส่วนนึงที่โรงงานช็อกโกแลตในยอร์กนี่แหละ เคยมีคนเห็นจอห์นนี เดปป์เดินเล่นแถวผับในเมืองด้วยค่ะ ชื่อผับ Evil Eye กลางคืนเป็นผับ แต่กลางวันขายอาหาร ร่ำลือกันว่าอร่อยมาก วันหลังจะไปลองแล้วมาเล่าให้ฟังนะ

.

กลับมาที่ร้านแม็กซี่ต่อ

จริงๆเคยมาแล้ว สองครั้งด้วย ครั้งแรกมากินติ่มซำแล้วติดใจในรสชาติ เลยนัดเพื่อนมากันครั้งที่สอง แต่ปรากฏมาช้าเกิน ไม่ทันติ่มซำ ทำเอาเซ็งกะปิกันไปตามๆกัน คราวนี้ถือเป็นนัดล้างตา Revenge of the Fallen ฮ่าาา มาคราวนี้มาตั้งแต่บ่ายสอง ไม่ได้กินก็ให้มันรู้ไปสิวะ!!

.

แขกกิติมศักดิ์ประจำวันนี้ ได้แก่ นราเอง ส่วนตาเสื้อลายข้างๆชื่อนัท เป็นเด็กนอก พูดไทยได้แต่อ่านไม่เก่งอะไรทำนองเนี้ย ทำให้เราเขียนนินทาได้เยอะเพราะเขาอ่านไม่ถนัด บางทีอ่านแล้วไม่เข้าใจด้วย ฮี้ๆๆ โปรดสังเกตแลปทอป เฮียเอางานมาทำด้วยนะน่ะ

แล้วก็มีเนม (ขาประจำ ไม่ต้องพูดถึงแล้วก็ได้มั้ง กั้กๆ) แล้วก็น้องปลา คนนี้ไม่เคยมากิน กะมาล้างแค้นเหมือนกัน
ภาพบนถ่ายก่อนอาหารมา

ภาพล่างคงไม่ต้องบอก กล้องยังไม่อยากจะมองเลยนั่น

เอาละ ร่ายเดิ้ม เริ่มได้

ถ้าตอนสั่งอาหารยังไม่หิว ตอนรอจนอาหารมาก็หิวพอดี

คิดว่าน่าจะเป็นเทคนิคของทางร้าน ทำช้าๆ เสิร์ฟช้าๆ ลดปริมาณการขาดทุน

ติ่มซำตกเข่งละประมาณ 2.50 - 3 ปอนด์กว่าๆ แพงเหมือนกันนะ

แต่ถ้าไปหลายคนก็พอไหวค่ะ

จานแรกมาแล้ว ซาลาเปาไส้ครีมทอด อันนี้นราไม่ได้สั่ง ไม่ได้กินด้วย

แต่เห็นเขาบอกว่าอร่อยใช้ได้

.

นรากินเปาไส้ครีมแบบธรรมดาดีกว่า

กินไปสองลูกมั้ง

แป้งเหนียวนุ่ม นิ่มแต่ไม่เละเหมือนเปาเซเว่นที่นึ่งข้ามปีข้ามชาติจนตรงตูดมันแฉะๆเหมือนแพมเพิร์สใช้แล้ว

ไส้หวานกลมกล่อมมากค่ะ

ดูไส้ๆ

หวานแล้วก็หอมด้วยนะ หอมแบบครีมๆน่ะ

กินแค่เปาไส้ครีมตอนร้อนๆ โหยขึ้นสวรรค์ไปแล้วนรา

อันนี้จำชื่อไม่ได้

แต่เป็นประมาณ ซุปเกี๊ยวแบบจีน อะไรทำนองนี้

น้ำซุปอร่อยดี เกือบจะเค็มแต่ไม่เค็มนะ

ตัวเกี๊ยว ไส้ข้างในเป็นหมูสับผสมกับผักสับ กุ้ง เห็ดหอม

เสียอย่างเดียว ถั่วลันเตาเหม็นเขียวมาก แถมใส่มามันทั้งชิ้น ไม่ลอกเส้นข้างออก เห็นกรูเป็นม้ารึยังไง พิถีพิถันหน่อยเด้

เสี่ยวหลงเปา กินไปอันเดียว แล้วเลิก

ไม่ใช่ไม่อร่อยนะ

แต่รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ต้องใช้ความสามารถในการกินสูง

กรูจะคีบยังไงไม่ให้ซุปข้างในมันหกฟะ เอาช้อนตักก็ตักไม่หมดอีก ใหญ่เกิน จะกินก็ต้องงาบเข้าไปทั้งคำเลย ไม่งั้นซุปข้างในก็จะทะลักออกมาอีกอ่ะ แถมถ้าซุปร้อนจะทำไง กลืนก็ไม่ได้ คายก็ไม่ควร วุ้ย ยุ่งยาก เลิกๆ

อันนี้หนมจีบกุ้ง เอ๊ะ หรือหมู เป็นเบสิคของติ่มซำเลยเนอะ
ที่ไม่แน่ใจว่ามันเป็นหมูหรือกุ้ง เพราะจำได้ว่าตอนกิน เจอทั้งสองอย่าง
เลยไม่รู้ว่ามันไส้อะไรแน่ แต่อร่อยนะคะ หวานนนนชุ่มฉ่ำ
เทียบกับติ่มซำสี่เม็ดหกสิบบาทของเอ็มเค ติ่มซำสี่เม็ดร้อยของที่นี่คุ้มกว่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ สดใหม่ และได้เนื้อได้น้ำ แบบกินแล้วน้ำตาจะไหล

แล้วก็มาถึงติ่มซำฟินาเล่
ที่นราเล็งไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่มา หมายมั่นปั้นมือว่าคราวนี้แกต้องเสร็จฉันแน่อีดาวเอ๋ย ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะแบบตัวร้ายช่องเจ็ดตอนวางแผนไปฉุดนางเอก) จำได้ว่าสั่งมาห้าเข่ง นรากินเยอะมากมาย กินแบบชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

ฮะเก๋าาาา

ลูกเท่าปิงปอง จริงๆนะไม่ได้โม้ ใหญ่มาก

แล้วเนื้อข้างใน ขอโทษ กุ้งล้วนๆค่ะ

กุ้งไม่ใช่วิญญาณกุ้งแบบร้านสุกี้ร้านนั้นนะ (เดี๋ยวโดนฟ้อง) กุ้งแบบ King Prawn อ่ะ สับหยาบๆแล้วอัดแน่นอยู่ในแป้งห่อที่ไม่หนาเตอะจนฝืดคอ ไชโย บันซายยย กุ้งจงเจริญญญ

ยิ่งจิ้มกับจิ๊กโฉ่ใส่ขิง ฮืออออ ใครก็ได้ย้ายร้านนี้ไปไว้เมืองไทยที

แค้นท์ ลีฟ วิทเอ้าท์ ยูววว

.

กินเสร็จ ค่าเสียหายประมาณคนละ 10 ปอนด์นิดๆเท่านั้นเองค่ะ คุ้มแสนคุ้ม

ดีกว่าที่นราเคยไปกินร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรูแถวชานเมืองตั้งเยอะ ร้านนั้นหรูจริง ร้านสวย อาหารประดับประดาดูดี แต่ปริมาณก็งั้นๆแถมแพงฉิบหายวายวอด

ถ้าเป็นไปได้อยากไปกินทุกสัปดาห์เลย นี่พยายามหาแนวร่วมอยู่ เอิ๊กๆ

.

ช่วงนี้ยอร์กกำลังสวยงาม ดอกไม้ผลิบาน

มีความสุขมากเลย

กระถางดอกไม้ในเมืองที่เคยเน่าๆตอนหน้าหนาว ตอนนี้ดอกพริมโรสบานแฉ่งหลายสีซ้วยสวย แต่ที่สำคัญคือแดฟโฟดิลส์และนาร์ซิสซัสค่ะ กำลังทยอยบาน สวยมาก เห็นแล้วเหมือนอารมณ์มันสดใสไงไม่รู้ล่ะ เล่นซิมส์หนึ่งมาก็หลายปี เวลาจัดสวนก็ต้องเอาแปลงดอกแดฟโฟดิลใส่เข้าไปทุกที ไม่เคยรู้ว่าของจริงมันจะสวยขนาดนี้ เฮ้อ แล้วจะถ่ายรูปมาให้ดูนะคะ

วันนี้เอาเท่านี้ก่อนนะ จุ๊บๆ

Chinese Hot Pot

หายไปนานมาก

ยุ่งอ่ะค่ะ ช่วงนี้งานมันรุมเร้า

แถมบอกตรงๆ ไม่มีอารมณ์จะอัพบล็อกอะไรทั้งสิ้น

ทำไมก็ไม่รู้ ช่วงนี้ป่วยบ่อย จะง่วงนอนตลอดทั้งวัน

ตื่นมากินข้าวแปปเดียวก็จะง่วงอีกแล้ว งานการเลยไม่ค่อยเดิน

.

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา

ไปกินฮอทพอทจีนกับพี่นุช อ.คนไทยที่สอนที่ยอร์ก กับน้องอีกสองคน

เนื่องในโอกาสวันเกือบจะคล้ายวันเกิดของพี่เขา

ฮอทพอทจีน ก็คล้ายๆกับสุกี้เอ็มเคบ้านเราแหละ

แต่จะดูเถื่อนๆกว่านิดหน่อย

ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ เล็กมาก มีสองชั้น แต่ประตูทางเข้าโคตรเตี้ย

หัวจะฟาดขื่อหลายทีแล้ว

ชื่อร้านคืออะไรไม่รู้ จำไม่เคยได้ เรียกกันแต่ว่าฮอทพอทๆ

จริงๆขายอาหารจีนเป็นหลัก ฮอทพอทนี่ของพิเศษ

ต้องไปกินกันหลายๆคนถึงจะคุ้มค่ะ แพงเหมือนกัน

.

น้ำจิ้มสามอย่าง

ไม่เคยกินเลย แต่สัมภาษณ์น้องคนที่ไปด้วย

เห็นบอกว่ามีรสชาติเหมือนน้ำพริกเผา ส่วนที่สีขาวๆรสเหมือนเป็นถั่วบด

ผักมาแย้ว

อารมณ์ประมาณชุดผักสุขภาพเอ็มเค

มีผักกาดขาว ผักไอ้นั่นแหละเขียวๆ ผักกาดจีนหรอไม่รู้จักอ่ะ

เห็ดหอมเหี่ยวๆ แล้วก็เต้าหู้

ผักบุ้งไม่มี อยากกินมาก แต่ผักบุ้งที่นี่ราคาเหมือนซื้อเหมืองทอง ไม่เข้าใจทำไมต้องแพงเว่อขนาดนั้น เลยไม่เคยได้กินเลย

สักพักพนักงานคนจีนก็ยกเตาแก๊สมินิแบบปิกนิกมาให้ ตั้งหม้อ น้ำซุปที่นี่มีสี่อย่างค่ะ แบบสะเต๊ะไต้หวันหวานๆอร่อยดี แบบน้ำซุปกระดูกหมู ซุปกิมจิเปรี้ยวๆ แล้วก็ซุปเสฉวนที่เผ็ดฉิบหายวายวอด

วันนี้เราสั่งแบบกิมจิแล้วก็กระดูกหมู เค้มเค็ม

นอกจากนั้นก็สั่งอาหารอย่างอื่นมาอีกสองจาน

จานแรก ข้าวผัดซีฟู้ด

กุ้งมโหฬารบานเบอะ ปลาหมึกยักษ์บิ๊กเบ้ง

มีใส่เห็ดกับปูอัดด้วย ข้าวผัดอร่อยมาก ไม่แฉะเลย

ข้าวเหนียวนุ่มร่วนเป็นเม็ดๆ อร่อยกำลังดี

จริงๆ สั่งปลาหมึกทอดเกลือและพริกไทยมาด้วย

จานนี้อร่อยลืมโลก อร่อยมาก

เป็นปลาหมึกชิ้นๆ ชุบแป้งทอด สีเหลืองอ่อนๆ

คลุกกับเกลือ พริกไทย หอมใหญ่กับพริกหยวกสับ

อร่อยจนลืมถ่ายรูป

.

พอซุปเดือด เนื้อก็มาเสิร์ฟ

เนื้อมาเยอะมากค่ะ กินกันสี่คนเกือบไม่หมด

มีเนื้อหมูกับแกะ จริงๆมีวัวด้วยแต่ขอเปลี่ยนเพราะพี่เขาไม่กิน

นราเล็งแต่แซลมอนแหละ เหะๆ

ชิ้นใหญ่น่ากิน ดูสดดีด้วย

ดูปลาหมึกจิ น่ากินโนะ หนาๆ ขาวๆ อวบๆ

อย่างนี้ป๋าชอบ

มีกุ้งมาให้นิดหน่อย ปูอัดเฉิ่มๆ

แล้วก็หอยยักษ์ อยากกินเหมือนกันแต่ควานหาไม่เจอ ก็อดไป

นั่งกินกันไปประมาณสองชั่วโมง

พอถึงเวลาจ่ายเงิน ก็ตกคนละประมาณสิบสามปอนด์

อิ่มอร่อยตะละลาลี้ลูกันสุดๆ

เย็นแล้วนรายังไม่ค่อยอยากกินอะไรเท่าไหร่เลย

.

จริงๆช่วงนี้ก็ไปกินของอร่อยบ่อยเหมือนกันนะ

บ่อยจนเงินแห้งแล้วเนี่ย

ใครก็ได้ ส่งเงินมาให้ฉันที

(ร้องทำนองเพลงประกอบหนังรถไฟฟ้าฯด้วย)