Going Solo in London #2

อัพบล็อกบ่อยเหมือนชีวิตไม่มีอะไรจะทำ

ซึ่งจริงๆก็มี แต่มันทำไม่ได้ เขียนไม่ออก สมองตาย

ตอนนี้สายตามีอาการแปลกๆ มันพร่าๆเบลอๆเวลามองคอม

กลัวม่านตาจะฉีกเหมือนอาจารย์รุ่นพี่ที่เขาเล่าให้ฟังจังอ่า

.

ม่ะ ต่อๆ วันนี้วันอังคารที่ห้ามกราค่ะ ตั้งใจว่าจะตื่นแต่เช้า โปรแกรมที่วางไว้คือไปสวนคิว แล้วก็สวนสัตว์ลอนดอน ต่อด้วยห้างแฮร์รอดตามคำบัญชามะแอ้ แต่ปรากฏเมื่อคืนเม้าท์แตก นอนดึก ตื่นมาก็เก้าโมงกว่าเกือบสิบโมง ลังเลอยู่นานว่าจะไปสวนคิวดีไหมน้อ ช่วงฤดูหนาวนี่สวนสัตว์มันปิดเร็วด้วยสิ ตอนแรกก็ว่าจะไม่ไปแล้ว แต่เอาเข้าจริงก็เสียดาย แวะไปจนได้

Kew Gardens เป็นสวนพฤกษศาสตร์ขนาดใหญ่เบ้งที่อยู่มานานกว่า 250 ปีแล้ว นราได้รับแรงบันดาลใจจากหนังสือเรื่องเถาวัลย์มหัศจรรย์ของเฮเลน เครสเวลล์ คิดไว้ว่าถ้ามาอังกฤษต้องมาให้ได้ แล้วก็สมใจเจ๊ นั่งรถไฟใต้ดินสายสีเขียวจากบ้านเพื่อนมาลงสถานีคิวการ์เดนท์ส เดินตรงไปอีกหน่อยก็ถึง ค่าเข้า 11 ปอนด์สำหรับนักเรียนค่ะ

เวิ้งว้างว่างเปล่า หิมะขาว ปกคลุมไปทั่วสวน ก็มันหน้าหนาวหนิต้นไม้ที่ไหนจะงอกให้ดู ต้นไม้ที่ไม่ผลัดใบก็มีแต่พวกสนใหญ่ๆ ใหญ่โคตรๆเหมือนต้นไม้ยุคไดโนเสาร์ แต่นราทำใจแล้วละว่าหน้าหนาวมันคงไม่มีอะไรมาก เลยกะว่าจะเข้าเรือนกระจกให้หมดทุกหลังแทน หลังแรกที่เข้าไปเป็น Palm House เป็นเรือนกระจกสถาปัตยกรรมสมัยวิคตอเรียที่สร้างด้วยกระจกและเหล็กที่อยู่มาถึงทุกวันนี้ค่ะ ข้างในอุ่นๆดี รวบรวมพืชตระกูลปาล์ม มะพร้าว และพวกพืชเขตร้อนทั้งหลาย

ไม่ได้ถ่ายรูปมาเท่าไหร่นะพวกปาล์ม ไม่รู้จะถ่ายมาทำไม อยู่ไทยเห็นทุกวัน มีต้นกล้วยสองต้นกำลังออกเครือ อิเด็กฝรั่งวิ่งมาโกลาหลกันใหญ่ ร้องบอกพ่อมัน ลุ้กๆๆ บาน้าน่าๆๆ เกิดมาไม่เคยเห็นกล้วยเว้ย ตลกดี เป็นเพราะเราเห็นจนชินแล้วมั้ง ในเรือนปาล์มก็มีไม้ดอกประปราย ลูกสีแดงๆนี่เป็นต้นไม้ของทิเขต ส่วนเขียวๆมาจากแอฟริกามั้ง ไม่ก็ออสเตรเลีย รีบเดินทำเวลาน่ะเลยจำชื่อต้นไม้ไม่ค่อยได้ เสียดายอยู่เหมือนกัน ส่วนต้นไม้หงิกๆงอๆนั่นคือต้นโอ๊คที่เก่าแก่ที่สุดในสวนค่ะ อายุอานามประมาณสองร้อยกว่าปี

ถัดจากเรือนปาล์ม ก็เป็นเรือนกระจกเล็กๆชื่อ Evolution House มั้งนะ จำลองการเปลี่ยนแปลงของพืชตั้งแต่ยุคสร้างโลกถึงยุคไดโนเสาร์ เรียบๆไม่มีอะไรมาก เหมือนสวนจำลองแถวบ้านเศรษฐีอ่ะ ขาดแต่ตุ๊กตาอาแปะตกปลา มาเรือนกระจกหลังนี้ดีฝ่า Temperate House ใหญ่โตอลังการงานสร้างสุดโคตร เป็นเรือนกระจกที่ใหญ่ที่สุดในอังกฤษ เขาโฆษณาไว้ว่างั้นนะ

ในนี้ดอกไม้ตระกูล Rhododendron หรือกุหลาบพันปีโคตรสวย บานเต็มต้นเป็นพุ่มใหญ่ๆ ขนาดมีไม่กี่สีนะ นี่ถ้ามาหน้าร้อนจะสวยขนาดไหนน้อ

เรือนนี้เขาแบ่งออกจากตรงกลางเป็นเรือนซ้ายขวา เดินง่ายดีไม่หลงทาง ดอกไม้สวยๆเยอะเลย ดอกสีชมพูนี่ก็อยากเห็นของจริงมานานแล้ว ดอกฟุกเชีย ไอ้ส้มๆจำไม่ได้ แต่ชอบลูกแดงๆนี่จัง เขาเรียก Tomato Tree หน้าตาเหมือนมะเขือเทศเปี๊ยบ ใบเหมือนมะอึก แต่ต้นเบอเริ่มเลย เขาว่ารสชาติคล้ายมะเขือเทศกับส้ม อาหย่อย กินได้

เหมือนโลกนี้เป็นของเราค่ะ นานๆทีจะเจอมนุษย์สักคน เจอพนักงานเล็มกิ่งต้นไม้ที่หน้าตาเหมือนแซ็ก แอฟรอนด้วย แต่ไม่ใช่สเป็กเลยไม่สนใจ ดูดอกไม้ดีฝ่า ตรงนี้จำได้ว่าเป็นต้นไม้จากโซนออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ ลืมหายใจกับพุ่มคามีเลียสีแดงกับชมพู ออยยยย สวยจังเลย มีความสุขมากมาย อยากอยู่ดูนานๆ แต่เวลาไม่อำนวยเล้ย รีบดูรีบเดินเพราะกลัวไปสวนสัตว์ไม่ทัน

ออกจากสวนคิวตอนประมาณเที่ยงครึ่งค่ะ ขึ้นรถใต้ดินไปเปลี่ยนเป็นสายสีดำ แล้วลงสถานี Camden Town ตอนอ่านในเว็บไซต์นะมันก็อธิบายว่าเดินไม่นาน ประมาณ 10 - 15 นาที ไอ้เราก็นึกว่าเดินเรื่อยๆ ลืมไปว่าฝรั่งประเทศนี้ชอบพูดให้เหมือนใกล้ เดินจริงๆโคตรไกลอ่ะ ป้ายบอกทางก็ไม่ค่อยมี ยังดีว่ามีป้ายรูปกอริลลาแขวนเป็นระยะเลยพอเดินไปถูกทาง ใครคิดจะเดินบอกเลยค่ะว่าไกลฉิบหาย ควรพกกระติกน้ำและข้าวสารอาหารแห้ง รวมทั้งเต้นท์และอุปกรณ์ก่อไฟไปด้วย

บ่นไปงั้นแหละ พอถึงก็กระดี๊กระด๊า

พนักงานใจดี เข้ามาบริการถึงที่ นราจองตั๋วทางเน็ทไว้แล้วเลยได้ราคาที่ถูกกว่าปอนด์นึง คนไม่ค่อยมีเหมือนเคย ก็แหงละสิหน้าหนาวนี่ฝ่า

ไปถึงเข้าอควาเรี่ยมก่อนเลย เป็นตึกเตี้ยๆมืดๆ ก็มีปลาแบบที่เขามีกันทั่วไปในตู้ปลาทั่วโลกอ่ะนะ แต่นราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบดู เหมือนก็จะดูอยู่ดี แต่มีปลาปิรันย่าด้วยนะ เป็นปลาหน้าตาบอกบุญไม่รับ ในรูปเป็นพันธุ์ Red Belly Piranhas ค่ะ ปลาพวกนี้ไม่ว่ายนะ มันลอยนิ่งๆอยู่ในน้ำ รออาหารมาแล้วค่อยพุ่งเข้าไปงาบ

.

ออกมาเจอบ้านกอริลลา เดินไปดูเห็นแต่หิมะกับของเล่นลิง เหอะๆ ทำใจไว้แล้วแหละว่าคงเห็นสัตว์ไม่มากเพราะมันหนาว ยังดีว่าเดินเข้าไปอีกด้านแล้วเจอห้องกระจก ขำพี่กอริฯท่านนี้มาก ท่านแบบว่านั่งชิลอยู่ในตะกร้าแล้วแดรกกล้วยแบบไม่แคร์สื่อ ข้างนอกมีลิงอะไรสักอย่าง มีลูกเล็กๆด้วย น่าร้ากอ่า เห็นลิงแล้วคิดถึงน้องชายแหะ ดูลูกลิงรูปแรกจิมีการช้อนตาสู้กล้องด้วย ส่วนลูกลิงรูปล่างน่าสงสาร มุดไปมุดมาโดนพ่อมันตบเหม่งไปที

นกกระทุงกำลังเปลี่ยนสีเลย จากขาวเป็นชมพู เพราะใกล้ฤดูผสมพันธุ์ แต่ที่ฮาปนสงสารคือ นกมันหนาว แล้วมันสั่นงั่กๆๆ ส่วนยีราฟนี่เป็นดาราดังค่ะ ชื่อเอลลิชมั้งถ้าจำไม่ผิดนะ ต้องเข้าไปดูในโรงเรือนข้างใน เพราะมันทนหนาวไม่ไหวเขาต้องย้ายมันเข้ามา ม้าลายกับโอคาปิก็เหมือนกัน แม้แต่เพนกวินยังไม่ค่อยว่ายน้ำเลย อุดตัวเองอยู่ในบ้านกับโพรงใต้ดิน เห็นเพนกวินก๊อต้องคิดถึงแม่ เพราะแม่ชอบเพนกวิน

ชอบๆๆๆ ตัวนาก มีเก้าตัว ร้องเจี๊ยบๆจิ๊บๆเหมือนนก ร้องไปสั่นงั่กๆไป น่าสงสาร พอเห็นคนมามองมันก็จะยืนสองขาแล้วมองหน้า ประมาณว่ามีอะไรให้กรูกินไหมๆๆๆ

ไอ้ตัวกลมๆสีเผือกที่มีแต่หูโผล่ออกมามันคือตัวกินมดอะไรสักอย่างค่ะ หน้ามันจะยาวๆ แต่นี่เขานอนหลับอยู่ โคตรขำ นี่ท่านอนเหรอเนี่ย เห็นแต่หูปุ๊ดออกมา นอนทับหัวตัวเอง

นรามาเพื่อดูไอ้ตัวนี้แหละ เมียร์แคท มันก็คือทีโมนเพื่อนพุมบ้าในเรื่องไลอ้อนคิงนั่นเอง ตัวจริงน่ารักกว่าเยอะ หน้าตามันเหมือนหมาเล็กๆ จมูกแหลมๆ ตอนจะถ่ายรูปนราเพิ่งกินช็อกโกแลตเสร็จ ก็กำห่อฟอยล์เอาไว้ในมือ แล้วมันคงได้ยินเสียงกรอบแกรบๆมั้ง วิ่งมาหากันใหญ่ มาแล้วยกสองขาหน้า น่ารักกกก อยากเอากลับบ้าน ที่ฮากว่านั้นคืออากาศมันหนาว ทางสวนสัตว์ก็เลยเอาไฟแดงๆอุ่นๆมาติดในบ้านมันให้ แล้วเมียร์แคทมันก็ยืนเด่อยู่อย่างนั้นทั้งวันแหละ ใต้ไฟแดงๆ ประมาณว่าอาบแดด

ยืนดูตัวนี้นานๆก็เห็นเหมือนที่เนชันแนลจีโอฯบอกไว้เลยว่าเมียร์แคทมันจะมียามเฝ้าฝูง จะมีตัวนึง (ไอ้อ้วนในรูปนี่แหละ) นั่งพุงย้อยอยู่บนคบไม้ ตัวอื่นก็กินก็เล่นกันไป ตัวนี้ก็จะล่อกแล่กๆตลอดเวลา

ลิงดำๆ คือลิงมาคาก มีลูกสี่ตัว โคตรซน

สวนสัตว์ไม่กว้างมาก นราเดินจนสวนสัตว์ปิดก็พอดีดูครบเกือบหมด เอาไว้คราวหน้าอากาศดีๆค่อยไปใหม่ จะได้เห็นกอริลลาเต็มๆซะที ก่อนกลับซื้อถุงมาใบนึงราคาหนึ่งปอนด์ เป็นถุงใส่ของธรรมดา กะเอาไว้ใส่ของตอนช็อปปิ้ง

.

ออกมาจากสวนสัตว์ก็เริ่มมืดแล้ว วันนี้สงสัยเดินเยอะเลยไม่ค่อยหนาว ออกจะอุ่นจนร้อนด้วยซ้ำ ป้ายต่อไป จอดที่ห้างแฮร์รอดส์ค่ะ นั่งสายสีน้ำเงินมาลง Knightsbridge ขึ้นมาปุ๊บเจอทันทีเลย คนไทยเยอะมาก ได้ยินเสียงภาษาไทยดังเชียว มีอีตาคนนึงนะ เจอเฮียตั้งแต่ในรถไฟ หัวเราะโคตรดัง แถมหัวเราะทุเรศด้วย แบบหัวเราะเสียงหมูอ่ะ ฮ่า ฮ่า เอิ่กๆๆๆ ฮ่าๆ เอิ่กๆๆ โคตรน่ารำคาญเลยให้ตาย แถมตอนไปช็อปก็บ่นอยู่นั่นน่ะ ทำไมคนไทยต้องมาแฮร์รอดส์ด้วยวะ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย แต่มือแม่งหยิบไม่หยุดเลยของอ่ะ

เอ๊ะ กลายเป็นนินทาคนอื่นได้ไง สรุปว่านราได้ประเป๋าแฮร์รอดส์มาห้าใบค่ะ แฮะๆ ของแม่สองใบ แล้วอีกสามมาจากไหนไม่รู้ ตอนนั้นมันหมดสติไป ตื่นมาก็จ่ายตังแย้ว

.

ไหนๆก็ออกมาแล้ว ด้วยความซ่านราก็ร่อนต่อไปที่ Chinatown ลงสถานี Leicester Square หิวมากๆ ไส้กิ่วเลย เพราะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า กินช็อกโกแลตไปแท่งเดียวกับน้ำนิดหน่อย พอดีนึกขึ้นได้ถึงเสียงลือเสียงเล่าอ้างถึงเป็ดโฟร์ซีซั่น เลยเอาซะหน่อย จะอร่อยอะไรนักหนา

นราสั่งบะหมี่เกี๊ยวกุ้งหนึ่งชาม แล้วก็เป็ดย่างผัดกับหน่อไม้ แพงนะจานตั้งหกปอนด์ครึ่ง จริงๆจะให้ดีต้องกินแบบที่ย่างครึ่งตัว แต่กินคนเดียวมันออกจะเยอะไปหน่อยแถมเกินงบด้วย ผลปรากฏว่าเป็ดก็อร่อยแหละ ตอนร้อนๆก็อร่อยมาก แต่ที่อร่อยจนน้ำตาจะร่วงคือเกี๊ยวกุ้ง อ่อยยยย กุ้งเป็นกุ้ง กัดไปเจอแต่กุ้ง ฮืออออ อร่อย มื้อนี้โดนไปสิบหกปอนด์ บวกทิปอีกปอนด์นิดๆ

.

หมดเวลา ต้องกลับแล้ว อยู่ดึกกลัวโดนปล้น ยิ่งสวยๆอยู่ด้วย

คืนนี้ลอนดอนหิมะตก คนลอนดอนตื่นเต้นกันใหญ่ พยายามจะลากนราไปถ่ายรูป เหอะๆ ตอนนี้ที่ยอร์กหิมะหนาท่วมข้อเท้าแล้วหละ นราไม่ตื่นเต้นอย่างยิ่ง

นี่ถ่ายที่หน้าบ้านกับบี เพื่อนที่ให้ไปนอนด้วย

เหลืออีกหนึ่งวันก็ต้องกลับไปเจอกับโลกแห่งความจริงที่ยอร์กแล้ว หนาว แถมงานยังไปไม่ถึงไหนอีก คิดแล้วเหนื่อย แต่เดี๋ยวก่อนค่ะ มันมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นในวันสุดท้ายนี่แหละ อยากรู้ต้องติดตามนะ อย่าลืมเมนท์ให้หนูด้วย ดีใจที่เห็นว่าเพื่อนๆติดตามบล็อกอยู่ค่ะ

Going Solo in London #1

มาแล้ว รีวิวฉายเดี่ยวในลอนดอน

ขออภัยที่ไม่ได้อัพบล็อกทันทีที่กลับมา มีการดองเล็กน้อย แต่กลับมาเหนื่อยมาก ไม่ไหวจริงๆค่ะ หิมะตกเยอะเลย แถมกลับมาแล้วยังลืมคีย์การ์ดไว้ในห้อง ต้องเดินลุยหิมะไปขอทำการ์ดใหม่อีก เบ๊อะบ๊ะจริงๆ

................

วันจันทร์ที่สี่มกรา นราตื่นอยู่จนถึงประมาณตีห้า ไม่ได้ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แต่ปั่นงานให้ได้มากที่สุดทั้งคืน เพราะรู้ว่าไปลอนดอนไม่ได้ทำงานแน่ เอาหนังสือเรียนไปเล่ม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้อ่านหรือเปล่า เมื่อเย็นวันก่อนโทรศัพท์ไปเรียกแท็กซี่ให้มารับตอนหกโมงสิบห้า มาตรงเวลาเป๊ะๆ นรามาถึงท่ารถตอนหกโมงครึ่งเอง ดูสภาพท่ารถ

ไปยืนรอรถคนเดียวตอนหกโมงครึ่ง โคตรน่ากลัวเลย ไม่มีคน นานๆมีรถผ่านที หนาวก็หนาว ยืนไปยืนมาเริ่มกลัว คิดว่าถ้ารถมันถลาเข้ามาจอดแล้วลากเราขึ้นรถไปจะทำไงวะเนี่ย จิตหลอนสักพักก็เข้าไปในเทสโก้เอ็กซ์เพรสที่อยู่ตรงนั้นเพื่อความอุ่นใจ ซื้อแซนด์วิชใส้แซลมอนรมควันกับน้ำเปล่ามาขวดนึง ประมาณเกือบเจ็ดโมงรถบัสของเมก้าบัสก็มา คันใหญ่เชียว ค่าตั๋วไปกลับสิบปอนด์เองค่ะ ถูกกว่ารถไฟห้าเท่าแน่ะ แต่มันต้องนั่งนานหน่อยเท่านั้นเอง

.

บนรถหนาวมาก เบาะนั่งตั้งตรงไปหน่อยนอนไม่ค่อยถนัด วันนั้นยังไม่หายดี นราก็ไอเป็นระยะๆ ไปจนถึงสถานีรถไฟ East Midlands Parkway ซึ่งเป็นที่ที่เราจะต้องเปลี่ยนจากรถบัสเป็นรถไฟเข้าลอนดอน ตอนแรกก็กลัวหลง กลัวขึ้นผิดคัน เห็นเค้าเดินไปไหนกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆก็ใจเสียตลอด แบบว่าอ้าว ไปไหนกันน่ะ เช้าวันจันทร์หนาวมาก มากๆ ขนาดฝรั่งยังยืนปากคอสั่นงั่กๆเลย

.

มาถึงคิงส์ครอส ลอนดอนประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง

สิ่งแรกที่ทำเมื่อมาถึง คือมองหาชานชาลา 9 3/4 ในเรื่องแฮร์รี พอตเตอร์ แต่หาไม่เจอหรอกเพราะตรงนั้นมันไม่ใช่คิงส์ครอส มันเป็นเซนต์แพนคราส อยู่ติดๆกันเหมือนเป็นสถานีเดียวกันเลย ข้างบนเป็นรถไฟภายในประเทศ ส่วนข้างล่างเป็นยูโรสตาร์ไปพวกประเทศใกล้ๆ

และแล้วนรากับเป้ใบมหึมาและกระเป๋าสะพายข้างใบเน่าอีกหนึ่งใบก็เริ่มร่อนทันที นราเดินไปถามตรงประชาสัมพันธ์ว่า จากสถานีนี่เดินไปบริติชมิวเซียมได้ไหม เจ๊ก็บอกว่าได้ เดินออกไปตามถนนนี้ๆๆๆนะ แล้วเลี้ยวนี้ๆๆๆ จะบ้าหรอกรูเพิ่งมา อธิบายเหมือนบ้านกรูอยู่ข้างสถานีไปได้

แล้วฝรั่งนี่นะไม่รู้เป็นยังไง ชอบบอกทางเหมือนเดินไปสามก้าวถึง นรานี่วนแล้ววนอีก เกือบหลงทางไปที ดีนะมองเห็นโบสถ์เลยเลี้ยวถูกซอย ไม่งั้นก็เดินเลยไปแล้ว เดินเยอะมาก ถามทางคนเขาไปเรื่อยๆ กระเป๋าโคตรหนักเลยอ่า เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องพึ่งพาแผนที่ขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนหลงทิศอย่างเราจะเดินถูกทางด้วย

.

ในที่สุดก็มาถึงบริติชมิวเซียมค่ะ
ตอนมาถึงก็คิดว่า เอ ทำไมมันเงียบจัง ประตูก็เล็กนิดเดียวเองไม่เห็นจะสมเป็นที่ท่องเที่ยวเลย มาอ๋อตอนเดินเสร็จว่า กรูเข้าผิดด้านนั่นเอง ตรงนั้นมันประตูหลัง

ข้างหน้าเป็นแบบนี้ ใหญ่อลังการมาก คนเยอะเลย

นราชอบนะ พิพิธภัณฑ์ อยากมีเวลาให้มากกว่านี้จะได้อ่านป้ายทุกอัน ค่อยๆเดินละเลียดดูของแต่ละชิ้นให้สบายอารมณ์หน่อย พอดีว่านัดเพื่อนคนที่จะไปค้างด้วยไว้ตอนบ่ายสาม เลยต้องทำเวลา ข้างในพิพิธภัณฑ์ใหญ่โตโอ่โถงดีค่ะ น่าตื่นเต้นชะมัด มีเก็บไว้ทุกอย่างตั้งแต่หนังสือโบราณ รูปสลัก ของสะสม บลาๆๆ สวยไปหมดเลย

ห้องแรกที่เข้าไปจำได้ว่าเป็นเหมือนนิทรรศการพิเศษ แต่ลืมไปแล้วอ่ะว่ามันเกี่ยวกับอะไร ในนั้นจัดแสดงพวกเสื้อผ้าของใช้ชาวอินูอิต เอสกิโม มีเสื้อกันฝนทำจากไส้แมวน้ำ เสื้อหนาวสองชั้นหนังวอลรัส อุปกรณ์การล่าต่างๆ มีของจากอเมริกาเหนือตอนตั้งรกราก อินเดียนแดง แล้วก็แอฟริกาด้วย

แต่ละโถงจะจัดแสดงต่างกันไป ส่วนใหญ่เน้นพวกวัฒนธรรมโบราณมั้ง ตั้งแต่มายา อัสซีเรียน บาบิโลเนียน โรมัน กรีก แอซเทค แต่นราชอบอียิปต์ที่ซู้ดดด เพิ่งได้ความรู้ใหม่ว่าก่อนที่จะมีการทำมัมมี่น่ะ เขาก็ฝังศพกันแบบธรรมดาๆ ฝังในทรายนั่นแหละ

มีมัมมี่ให้ดูเยอะมาก แต่พี่มัมมี่ท่านนี้ชนะเลิศ

โคตรน่ากลัว เพราะโครงร่างเป็นคนมากที่สุดมั้ง มัมมี่อื่นๆเขาจะพันรวบหมดทั้งตัว มีพี่คนนี้แหละพันซะเห็นเป็นรูปร่าง นิ้ว เท้า คอ หยึ่ย น่ากลัว แถมตรงคอยังเป็นริ้วๆเหมือนจะขาดมิขาดแหล่อีก

ดูมือจิ

มองลอดๆเข้าไประหว่างซอกผ้า เห็นเนื้อแห้งๆด้วยอ่า

จบจากพิพิธภัณฑ์ เป้าหมายถัดไปคือโคเวนท์การ์เดนท์

อันนี้ได้อิทธิพลมาจากคุณโน้ส อุดม เขาเคยเขียนไว้ในหนังสือว่า เป็นที่ที่คนจะมาชุมนุมกัน มีการแสดงเปิดหมวกเยอะ น่าสนใจดี นราก็เลยอยากจะไปเห็น ลุงยามใจดีชี้ทางให้ด้วย เดินตรงๆมาเรื่อยๆจากหน้าพิพิธภัณฑ์ประมาณสิบนาทีก็ถึงละ

คนพลุกพล่านมากมาย มองเข้าไปเห็นเหมือนเป็นตลาดวางแผงขายอะไรสักอย่างอยู่ข้างใน นราไปยืนรอสักพักก็เจอเพื่อน ดีใจจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งแต่เรียนจบแน่ะ เพื่อนนราเขามาโปรแกรมเวิร์คแอนด์สตัดดี้ ทำงานควบคู่ไปกับเรียนภาษาด้วย ชีวิตดูสบายๆน่าอิจฉามาก ทำงานร้านไทยก็ได้เงินสัปดาห์ละเกือบสองร้อย บ้านเขาอยู่ Ealing Broadway โซนสามของลอนดอน ค่อนข้างห่างจากกลางเมืองพอสมควร

เพื่อนบอกว่า เดี๋ยวพาไปไชน่าทาวน์ แล้วต้องกลับไปทำงานที่ร้านตอนห้าโมง นราก็เลยไม่ได้เดินให้ทั่วโคเวนท์การ์เดนท์เท่าไหร่ แต่วันนี้อาจจะเป็นเพราะอากาศหนาวก็ได้ ไม่เห็นค่อยมีคนออกมาเปิดหมวกให้ดูเลย มีแต่ตาคนนี้แหละมาเล่นอะไรให้ดูไม่รู้ คนมุงดูเยอะมาก

ฉ่างงงง

ไชน่าทาวน์ คนจีนบาน

ตกลงกรูอยู่เซี่ยงไฮ้ใช่ไหมเนี่ย

ไชน่าทาวน์เป็นเหมือนเมืองเล็กๆ ที่มีร้านอาหารประมาณ 90 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ น่ากินทุกร้านเลย นราเห็นร้านโฟร์ซีซั่นอันแสนโด่งดังแล้วด้วย ไม่รู้ทำไมบอกจะมาลอนดอนมีแต่คนบอกให้ไปกินเป็ดย่างร้านนี้ อร่อยเทพมากมาย ในหนังสือคุณโน้สก็มีบอก มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ

เดินวนไปวนมากะเพื่อน หาอะไรกินกัน

สุดท้ายมาจบที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ชื่ออิคคิวซัง

เป็นร้านญี่ปุ่น ที่เด็กเสิร์ฟเป็นจีน เหอะๆ

นราสั่งชุดเบนโตะแซลมอนซาชิมิ เกือบสิบปอนด์ เพราะหิวมาก

พอสั่งไปแล้วรู้สึกเสียใจ เพราะเหลือบไปเห็นชามบะหมี่โต๊ะข้างๆ ชามใหญ่มาก สามารถซักเสื้อในกางเกงในในนั้นได้เลย รู้งี้สั่งบะหมี่ดีกว่า ชามใหญ่กินแล้วคงอิ่มเหมือนกัน ถูกกว่าด้วย

แต่พอของนรามาเสิร์ฟ มันก็ดูโอเคเหมือนกันนา

หมูทอดอาหย่อยมากเลย ปลาก็สดดี

เพื่อนใจดี ออกค่าข้าวให้ตั้งครึ่งนึงแน่ะ

จริงๆเขาจะออกให้หมดเลย แต่นราเกรงใจเพราะราคามันไม่ใช่ถูกๆ เลยบังคับหักคอขอช่วยจ่ายครึ่งนึงก็ยังดี สรุปมื้อนี้นราจ่ายไปห้าปอนด์ค่ะ

ระหว่างกินข้าว เพื่อนก็อบรมเรื่องการเดินทางในลอนดอน ประมาณว่าให้ระวังตัวด้วย เจอพวกกุ๊ยเข้าจะลำบาก อย่าออกไปเดินมืดๆคนเดียว จะไปต้องใส่หมวกปิดๆหน้า เดินท่าทางให้มั่นใจ อย่าลอกแลก มันจะรู้ว่าเป็นบ้านนอกเข้ากรุง เดี๋ยวมันเอามีดมาจี้ ตรงป้ายรถเมล์ก็ยังมีคนโดนเลย ทำเอานราผวาไปเหมือนกัน ไปลอนดอนสามวันนี่ เดินกุมกระเป๋าสะพายตลอด จริงๆนะเนี่ย

.

กินเสร็จ อิ่ม ไม่อยากออกมาข้างนอกเลย หนาว

นราอยากดูละครที่นี่จัง Queen's Theatre

ตอนนี้ทั้ง Phantom of the Opera กับ Les Miserables กำลังเล่น อยากดูมากมาย ติดใจเพลงประกอบละครเวทีของสองเรื่องนี้ค่ะ เพลงเพราะ แถมนักแสดงถ้าเป็น London Cast มันต้องสุดยอดความอลังการแน่ๆ ขนาดดูในยูทูปยังขนลุก ถ้าได้ดูของจริงจะขนาดไหนน้อ

แต่เห็นเพื่อนบอกว่าตั๋วแพง คนที่ไปมาแล้วบอกว่าจ่ายไปตั้งสี่สิบปอนด์ เอิ่ม เอาไว้คราวหน้าละกันนะจ๊ะ รอบนี้เที่ยวแบบยาจกก่อน

.

เพื่อนนราก็แสนดี บอกจะพาไปเดินแถว Oxford ประมาณว่ามีของขายเยอะ (แถมเพื่อนอีกคนบอกว่าแถวนั้นหนุ่มหล่อท่วมเลยด้วย) อ่ะก็เดินตามกันไป ครึ่งชั่วโมงผ่านไปทำไมยังวนอยู่ที่เดิมฟะ หันไปถามเพื่อนว่าตกลงแกอยู่ลอนดอนจริงเปล่าเนี่ย เดินๆอยู่มีหันมาถามทางนราด้วย จะบ้าเหรอ สุดท้ายก็เลยไม่ได้ไป ไปร้านไทยที่เพื่อนทำงานอยู่เลยแทน

อย่างที่บอกว่า นรากลัวรถไฟใต้ดินของลอนดอนมาก กลัวจะหลงน่ะไม่ใช่อะไร ก็มีสายสีโน้นสีนี้พาดกันไปพาดกันมาตั้งหลายเส้น ดูแล้วงง แต่พอเพื่อนค่อยๆอธิบายให้มนุษย์สมองเต่าอย่างเราเข้าใจก็พอสบายใจขึ้นบ้าง พอรถมาถึงนราก็ผิดคาดเล็กน้อย เพราะคิดว่ามันต้องใหม่เอี่ยม สะอาดโอ่โถงแน่เลย เพราะฝรั่งตัวใหญ่รถก็ต้องใหญ่ไปด้วย ปรากฏรถแม่งโคตรเล็ก เหมือนรถรับส่งคนแคระของสโนวไวท์ เบาะก็เล็ก เขรอะๆ แถมสายที่นั่งวันนั้นเป็นสายแดง Central Line วิ่งดุมาก โคตรโหด กึงกังๆๆ ถ้าหลับตาสามารถจินตนาการไปได้เลยว่าอยู่ระหว่างการแข่งขัน 4X4 กรังปรีซ์

.

เพื่อนพาไปทานข้าวที่ร้านไทยก่อนด้วย พี่ๆที่ร้านก็ใจดีกันนะ ดูแลนราเป็นอย่างดี แต่เพื่อนนราทำงานกะดึก เขาเลยไปส่งนราที่บ้านพักก่อน กลางคืนพอทุกคนกลับมาจากทำงานแล้วก็มาตั้งวงกินข้าวคุยกัน ทุกคนเป็นมิตรดีค่ะ แรกๆก็เกร็งๆ หลังๆก็สบายใจขึ้น นรานอนห้องเดียวกับป้าแรม เป็นคนอีสานที่ตลกมาก น่ารัก แถมใจดีด้วยละ โชคดีจริงๆเลยเรา อิอิ

แต่นราก็ไม่ได้มามือเปล่านะคะ มาอาศัยเขาทั้งที นราก็เอาขนมของฝากจากยอร์คเชียร์มาฝากเขาด้วย เป็นบิสกิตรวมรสกล่องใหญ่ กับขนมฟัดจ์เหนียวๆก้อนๆมาให้เพื่อนโดยเฉพาะอีกกล่อง

.

หวังว่าทุกคนคงจะสบายดีนะคะ

โปรดติดตามตอนสองของชีวิตในลอนดอนของนราต่อไป

ตอนสอง เดี๋ยวพาไปเที่ยวสวนพฤกษศาสตร์คิว กับสวนสัตว์ลอนดอนค่ะ

ป.ล. หนึ่ง ไม่ค่อยมีสาระอะไรหรอกนะ ถ้าจะมาอ่านว่าสถานที่นี้มีประวัติยังไง ไปยังไง อยู่ถนนอะไรละก็ไม่มีให้หรอกฮ่ะ ตัวเองยังจำไม่ได้เลย

ป.ล.สอง เป็นเพื่อนกัน ช่วยทักกันดีๆหน่อยนะคะ ไอ้ประเภท "เป็นไง หมดตัวยัง/ตายคาหอยัง/มีแฟนใหม่ยัง" เนี่ย ขอเถอะ เดี๋ยวแม่เลาะปากแหกเลย

A Day in Sheffield

วันนี้ตื่นแต่เช้า มีนัดไปเที่ยวเมืองเชฟฟิลด์กับเพื่อนๆ

ขึ้นรถไฟเที่ยวเก้าโมงกว่า ค่าตั๋ว 10.75 ปอนด์ นราทำบัตร 16-25Rail Card เพื่อใช้เป็นส่วนลดเวลาเดินทางโดยรถไฟด้วยเลยเสียไปอีก 26 ปอนด์ จนแต่เช้าเลยเรา

.

รถไฟวิ่งเงียบดี 50 นาทีก็ถึงแล้ว แต่เบาะตั้งตรงมากเมื่อยสุดๆ

ไปถึงสถานีรถไฟเมืองเชฟฟิลด์ตอนเกือบสิบโมงครึ่ง เชฟฟิลด์ต้อนรับด้วยสายฝนโปรยปราย เจริญ คนเพิ่งจะหายไข้หายหวัด ดันมาหัวเปียกอีกแล้ว ความประทับใจแรกกับเชฟฟิลด์ให้ความรู้สึกเหมือนเมืองนี้เป็นผู้หญิงเรียบๆที่พยายามจะทำตัวเองให้สวย มีตึกกำลังสร้างใหม่ให้เห็นเยอะแยะไปหมด

ออกจากสถานีมาก็เจอมหาวิทยาลัยเชฟฟิลด์ฮัลลัมเลย

อุณหภูมิวันนี้ 2 องศาเซลเซียส

ใครอย่ามาบอกเชียวนะว่า โอ๊ย ไม่ติดลบหนิ ไม่หนาวหรอก

หนาวฉิบหายวายวอด บวกฝนตกด้วยก็ยิ่งหนาวเข้ากระเดื่องดำ

เมืองนี้มีปริมาณตึกสูงมากกว่ายอร์ก คนผิวสีก็เยอะกว่าด้วย

อาคารนี้สวยมาก เสียดายไม่ได้เข้าไป มันคือ National Gallery ค่ะ สถาปัตยกรรมแบบอะไรนราไม่รู้หรอก ลืมไปหมดแล้วที่เรียนมา แต่สวยมากเลย ดูแล้วคิดไปถึงบัคกิงแฮมพาเลซโน่นแน่ะ แต่อันนี้มันดูเขรอะๆหน่อย

ตอนถ่ายรูปสังเกตเห็นว่ามันมีชิงช้าสวรรค์อยู่ข้างหลัง เลยพากันเดินอ้อมไปดู

เขาเรียก The Sheffield Wheel ค่าขึ้นไปชมวิวราคานักเรียน คนละ 5 ปอนด์

ฝันไปเถอะย่ะ ไม่ได้กินเงินฉันหรอก นราเลยรอข้างล่าง แต่เพื่อนคนเยอรมันกับปากีฯขึ้นไปกันสองคน เขามีบริการถ่ายรูปให้ฟรีด้วย

ไอ้ชิงช้าสวรรค์นี่ มันฉลาด ทำเป็นแพคเกจสำหรับคู่สวีทด้วย มีแบบที่ขายพร้อมแชมเปญให้ขึ้นไปจิบกันสองคนด้วยนะ ห้าสิบปอนด์มั้ง

อากาศอึมครึม ถ่ายรูปออกมาไม่ค่อยสวยเลย เมฆหนาบังแสงแดดหมด ปกติก็ไม่ค่อยจะมีแย้มหน้าออกมาอยู่แล้ว

ต่อไปก็เดินมั่วไปจนเจอมหาวิหารของเขาค่ะ Sheffield Cathedral เทียบกับของยอร์กแล้วกระจิ๋วหลิวจังเลย ฮิฮิฮิ

หลังเล็ก แต่ข้างในสวยนะ สะอาดด้วย
มีกระจกสีสองสามบานโตๆ ต้นคริสต์มาสใหญ่ๆห้อยกุ๊งกิ๊งเต็มไปหมด
ในวิหารจะแบ่งเป็นโซนๆ นราก็ไม่รู้หรอกว่าส่วนไหนเขาใช้ทำอะไรกันบ้าง แต่รู้ว่าบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์มาก จนนราหลับไปงีบหนึ่ง นั่งหลับตรงม้านั่งยาวๆแบบในหนังอ่ะแหละ ใครไม่รู้คงคิดว่ากำลังภาวนา

ไปอ่านป้ายจารึกหลุมฝังศพมา ก็รู้สึกว่าคนสมัยก่อนนี่ ตายเร็วแฮะ
บางทีก็จารึกถึงลูกที่ตายไป อายุประมาณสิบเดือนถึงสิบเอ็ดขวบ ที่ตายตอนแก่ๆก็มีแค่อายุประมาณหกเจ็ดสิบ แต่เดินแล้วก็เสียวขาวาบๆเหมือนกันนะถ้าคิดว่าข้างล่างมีกระดูกเขานอนอยู่
.
จะว่าไป ขอบ่นหน่อยก็ดี ว่าไอ้กลุ่มที่ไปด้วยกันนี่ มันดูแผนที่กันประหลาดที่สุดในโลก
ได้แผนที่มา แทนที่จะเลาะไปตามถนนตรง City Centre เพื่อไปชมสถานที่ท่องเที่ยวเด่นๆ พวกพิพิธภัณฑ์ ร้านค้า แกลเลอรี่อะไรแบบนี้ก่อน นี่เล่นฉีกขึ้นเหนือ ไม่มีห่านอะไรเลย เดินกันมั่วมาก ขึ้นเหนือไปดูแม่น้ำตื้นๆเห่ยๆสายนึง เดินกลับมา อ้อมโลกโดยไม่จำเป็น แล้วพอจะกลับเข้าเมืองมาดูพิพิธภัณฑ์ เขาก็ปิดกันหมดแล้ว กูจะบ้าตาย หนาวก็หนาว แล้วขากลับนะยังจะมีการเสนอแนะให้นั่งรถเมล์ไปเที่ยวทางใต้ด้วย แบบว่านั่งชมวิวไปเฉยๆอ่ะไม่ทำอะไร โดยที่ก็ไม่รู้หรอกว่าทางใต้มันมีอะไรมั่ง แต่ถึงมีมันก็มืดหมดแล้วนั่งไปจะเห็นอะไรวะ เสียเวลา
.
กลับเข้าเรื่อง
หลังจากไปอ้อมโลกมารอบนึง เพื่อนคนปากีฯเขาจะไปซื้ออาหารอิสลามกิน ไปๆมาๆก็เลยกินที่ร้านแขกกันหมด ชื่อร้าน Kebabish เจ้าของเป็นแขกขาวเตี้ยๆ หน้าไม่รับแขกอย่างแรง สีหน้าเหมือนไม่เคยรู้จักความสุขมาก่อนเลยในชีวิต

ไม่รู้จะกินอะไร ของทอดๆก็กินไม่ได้ แกงกระหรี่ก็มันย่องเชียว เลยสั่งชีสเบอร์เกอร์ไป 2.50 ปอนด์ สิ่งที่ได้มาคือ ขนมปังเบอร์เกอร์ และ เนื้อแผ่น จบ ไม่มีผัก ไม่มีซอส ไม่มีห่าเหวอะไรทั้งสิ้น ฟาย อย่างนี้กรูไปกินแมคโดนัลด์ดีกว่าไหมเนี่ย แล้วจะบอกว่ากินเสร็จสักพักท้องเสียด้วยแหละ
แต่อาหารอย่างอื่นเขาหน้าตาก็น่ากินดีนะ เพื่อนสั่งเคบับเนื้อแกะกับมันทอดมา โคตรน่ากินเลย เสียดายตอดไม่ได้เพราะยังไออยู่
.
จากนั้น วิถีแห่งความมั่วก็พาเราขึ้นรถเมล์มาลง Weston Park
มีพิพิธภัณฑ์ด้วย เข้าฟรี อยู่ในเขตมหาลัยเชฟฟีลด์

เป็นพิพิธภัณฑ์เล็กๆ เพิ่งสร้างเมื่อปี 2007 ตอนนี้เขากำลังมีนิทรรศการเรื่องแมลงอยู่ แต่หลักๆแล้วเขาจะจัดแสดงเรื่องประวัติของเมืองและชีวิตของผู้คนตั้งแต่สมัยเก่าก่อน
มีอยู่ตู้หนึ่ง เขาบอกว่าเป็นของที่กู้มาได้จากเรือหรือรถไฟนี่แหละ เป็นหีบใส่ข้าวของส่วนตัว ข้างในเป็นพวกอุปกรณ์สาวใช้ เห็นแล้วเหนื่อยแทน สาวใช้สมัยก่อนทำงานหนักมากค่ะ แค่อุปกรณ์ขัดเตาผิงอย่างเดียวก็เป็นสิบโลแล้วมั้ง แถมดำปื๋อเลย
วันนี้ได้เห็นกิ้งกือที่ใหญ่ที่สุดที่เคยเห็นมาในชีวิต
เคยเห็นกิ้งกือยักษ์ไหม ที่เวลาเอาไม้เขี่ยแล้วมันจะม้วนตัวเป็นเลขหนึ่งไทย เวลามันเดินจะเห็นขามันพริ้วเป็นระลอกสวยงามเหมือนจินตลีลาร่วมสมัย
ของบ้านเราเป็นสีแดงทับทิมสวยงาม เห็นแล้วพอทำใจได้
แต่กิ้งกืออังกฤษ สีดำสนิท กรี๊ด กิ้งกือนิโกร
ใหญ่มาก สูสีไส้กรอกบิ๊กไบท์ที่เซเว่นเลยอ่ะ ม้วนๆเอกเขนกเป็นรูปเพรทเซลของอานตี้ส์แอนน์ โอ๊ย สยอง เห็นแล้วขนหัวลุก


ประมาณสี่โมง ฟ้าก็มืด อุณหภูมิเหมือนจะลดลงอีก
นราเดินตามหาบัตรเติมเงินของเครือข่าย IDT มาตั้งแต่เช้า ไม่มีร้านไหนมีเลย เครื่องเสียแม่งทุกร้าน กำลังคิดว่าสงสัยพรุ่งนี้ต้องเข้าเมืองเพื่อไปซื้อซะละมั้ง ก็พอดีเลี้ยวเข้าซูเปอร์มาเก็ตชื่อสปาร์ เสือกมีซะงั้น ลั้นลามากมายไม่ต้องออกไปหนาววันพรุ่งนี้แล้ว เขาพยากรณ์ว่าพรุ่งนี้อากาศจะติดลบซะด้วย กลางคืนจะลบห้า ฉันขอนอนอยู่ห้อง เอาผ้าไปซักเตรียมไปลุยลอนดอนดีกว่าย่ะ
เชฟฟิลด์ตอนกลางคืนก็สวยดีนะ มีทางรถรางด้วย

อันนี้คงเป็นควันหลงปีใหม่ ติดไฟสวยเชียว

ชิงช้าสวรรค์ พอเปิดไฟแล้วดูดีขึ้นนะ ค่อยน่ามองหน่อย

แต่พอคิดถึงรายงานที่ค้างอยู่ก็หมดอารมณ์สุนทรีย์ทันที

สรุปความพึงพอใจ ยึดเอาความรู้สึกนราเป็นหลัก

เชฟฟิลด์เป็นเมืองเรียบๆนะ คล้ายๆยอร์ก แต่ตึกแม่งโคตรเยอะ

มันดูปนๆกันเละๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนไม่มีอะไรเด่นสักอย่างเลย

ก็เลยไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่

ก็ดีที่ได้มาเที่ยว แต่ให้มาอีกก็คงไม่เอาละ

นาฬิกาตรง National Gallery มองๆเหมือนบิ๊กเบนเลยแฮะ

บิ๊กเบนก็เห็นแล้ว ชิงช้าสวรรค์คล้ายๆ London Eye ก็เห็นแล้ว

ไม่ต้องไปดูที่ลอนดอนแล้วละ ไปที่อื่นดีกว่า กั่กๆ

เมื่อวานเพิ่งจองตั๋วไป Tower of London กับสวนสัตว์มา แล้วด้วยความชุ่ยตามสไตล์ ก็จองผิดวัน เปลี่ยนตั๋วไม่ได้ด้วย ฮ่าๆ เดือดร้อนต้องมาแก้ตารางกันใหม่ เซ็งตัวเองจริงๆ

แต่คราวนี้ นราต้องศึกษาประวัติความเป็นมาของ Tower หน่อยละ จะได้รู้ว่าเหตุการณ์อะไรมันเกิดขึ้นตรงไหนบ้าง ไม่งั้นไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เหมือนไปดูกองหินเปล่าๆ ไม่มีความหมาย

ตอนนี้กลัวเรื่องเดียว คือหลงทาง หลงทู้บใต้ดิน

กลับมา หมดสภาพ หมดแรง ไออีกแล้ว

ซื้อสตรอเบอร์รีทาร์ตมาสองชิ้น ทำลายหลักฐานเรียบร้อย

อา หย่อย ม้ากมาก หวานๆ เปรี้ยวๆ

ช่วงสี่ห้าวันนี้ ก็อ่านเอนทรี่นี้ไปก่อนนะคะ

นราไปลอนดอนวันจันทร์ถึงพุธ ก็คงไม่ได้อัพบล็อกเพราะไม่ได้เอาคอมไปด้วย หนักจะตายแถมไม่มีเน็ทอีก เอาไว้กลับมาจะมาโม้ให้ฟังนะ เป็นกำลังใจให้นราด้วย ขออย่าให้เจอคนไม่ดี ขออย่าให้ของหาย ขออย่าให้เงินหมดเร็ว ขอให้ไม่หลงทาง ขอให้อิ่มจังตังอยู่ครบด้วย

ไปนอนละค่ะ บิ้วๆ

Happy New Year 2010!

สวัสดีปีใหม่ทุกคนค่ะ

ขอให้มีความสุขทุกคนเลยนะ ร่างกายแข็งแรง จิตใจแจ่มใส มีกำลังใจต่อสู้กับการงานและการเรียนต่อไป ขอบคุณทุกๆคนที่ให้กำลังใจและอวยพรวันปีใหม่นรามาล่วงหน้าด้วยนะคะ

.

ไม่ได้อัพบล็อกหลายวัน ไม่ได้ขี้เกียจ แต่ไม่มีแรง

ก็อยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปไหน ออกไม่ได้ สังขารเป็นปัจจัยห้าม ฮือ

ป่วยหนักครั้งนี้ รู้เลยว่ามาป่วยไกลบ้านนี่ เฮงซวยที่สุดแล้ว

ป่วยไกลบ้านไม่มีคนมาให้อ้อน มาดูแล ไม่มียากิน ยังไม่เท่าไหร่

เสือกมาป่วยช่วงคริสต์มาสนี่สิ นรกแท้ๆ หมอเก็บของหยุดยาวตั้งแต่ 25 ธันวาถึงต้นเดือนมกรา ฟาย กว่าหมอจะมานราตายเน่าคาห้องไปแล้วมั้ง ต้องเข้าเมืองไปซื้อยามากินเองตามมีตามเกิด ยาก็แพง ซื้อยาก รสชาติไม่เอาไหนอีก แง้ อยากกลับบ้าน คิดถึงยาแก้ไอรสสตรอเบอร์รีอร่อยๆ

แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว ยังไออยู่ แต่ไม่เจ็บคอมากเท่าสองสามวันก่อน ตอนนี้ก็กรอกแต่ยาแก้ไออย่างเดียวกะให้หายก่อนไปลอนดอน

.

เมื่อวานในขณะที่พวกท่านเคาท์ดาวน์กัน ดิฉันไปทำงานพิเศษร้านอาหารไทยค่ะ เป็นค่ำคืนอัปยศมาก โดนจับแต่งชุดไทยเฉยเลย สีแดงยังกะซานต้า อ๊าย อาย นมก็ไม่มีดันต้องใส่เป็นเกาะอก จะไอก็ไอไม่ได้เดี๋ยวลูกค้าหาว่าไม่สะอาด ทำงานแบบอั้นไอนี่สุดยอดทรมาน แต่ไม่เป็นไรได้ค่าแรงบวกทิปมาสี่สิบปอนด์ เอาไปใช้ที่ลอนดอน แถมได้ขนมจีบกับหอยจ๊อกลับมาด้วยละ

.

ไอ้นี่อร่อยมาก ซื้อมาตอนไปจ่ายตลาดที่มอร์ริสัน 1.49 ปอนด์

วันก่อนมันอยากกินยำไข่ดาวขึ้นมา ก็ไปซื้อเครื่องปรุงมากะจะทำกินให้หายอยาก หมดไปสิบเจ็ดปอนด์กว่า ทำออกมาแล้วไม่เห็นเหมือนที่แม่ทำเลย แต่เอาเหอะพอเปรี้ยวๆแซ่บๆแก้ขัดไปก่อนได้ ใช้ไข่ดาวสองฟอง มะนาวลูกนึง หอมใหญ่ หอมแดงใส่เยอะไปหน่อยเหม็นเลย แล้วก็กุ้งค่ะ ทอดไข่ดาวแบบนี้เปลืองน้ำมันมากๆ เพราะกะทะเป็นแบบแบน ต้องเทเป็นสระว่ายน้ำเลยถึงจะทอดให้มันพองๆกรอบๆได้

พรุ่งนี้ เพื่อนข้อความชวนไปเที่ยวเมืองเชฟฟิลด์ด้วยกัน แล้วนราเนี่ยแหง็กอยู่ในห้องมาเป็นสัปดาห์ ไม่เติมเงินมือถือไม่ได้ติดต่อกะใครเลย เลยกะว่าจะไปเติมเงินที่ตู้เอทีเอ็มเพราะเห็นคนอื่นบอกว่ามันเติมได้ จะได้โทรติดต่อเพื่อนได้ ส่องหน้าต่างดู อืมๆ เมฆสว่าง อากาศดี หิมะของเมื่อวานเคลือบพื้นอยู่บางๆ พอเดินไหว แต่งตัวเสร็จก็เดินออกไป อืมๆ อากาศดี

เดินไปค่อนทาง อุ๊ย หิมะโปรย ไม่เป็นไรดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวจานจะได้ไม่เปียก

เดินต่อมาไม่ถึงห้าก้าว ทำไมมันตกหนักแล้วง่ะ

จู่ๆ หิมะก็ตกหนักเฉยเลย งงมาก รีบจ้ำอ้าวเข้าร่มไปหาตู้เอทีเอ็มทันที ไม่อยากให้กลับมาไออีก กว่าจะผ่านพ้นนรกมาได้นี่ไม่ง่ายนะขอบอก ลมแรงมากเลย หิมะฟุ้งเข้าปากเข้าตาหมด

มีหลายคนถามว่า หิมะมันเป็นไง นิ่มๆเหรอ หรือว่าสากๆ

มันเหมือนขนตูดเป็ดอ่ะ เข้าใจไหม ฝอยๆ ฟูๆ ละเอียดๆ

สวยนะ หิมะแรกตก

เดินไปกดตู้เอทีเอ็ม ว้าว มีเติมเงินมือถือจริงด้วย

มีหลายเครือข่ายเลย ยกเว้นไอ้ที่เราใช้อยู่ เวรเอ๊ย เดินหนาวมาฟรีๆเลย

ไหนๆก็มาแล้ว กดตังค์ของเดือนมกรามาสี่สิบปอนด์ละกัน

ตอนนี้มหาลัยเหมือนเมืองร้าง ไซเลนท์ฮิลล์ ไม่มีใครเลย

ขากลับมา เห็นรถคันนี้แล้วรู้สึกว่ามันน่าสงสารจังเลย

โอ๋ๆนะ หัวอกเดียวกัน เหงาหงอย เปล่าเปลี่ยวใจ คิดถึงใครสักคน

จริงด้วยแหละที่เขาว่าตอนหิมะตกมันไม่หนาวเท่าตอนหิมะละลาย

นราถอดถุงมือเดินได้ แต่เผลอถ่ายรูปนานไปหน่อย ดูมืออีกทีมือแดงแจ๋เลย

รู้น่าๆ แม่มาอ่านต้องบ่นแน่เลยว่าไม่สบายยังจะออกไปเดินข้างนอกตอนหิมะตก

ไม่เป็นไร กลับเข้ามาก็ซัดยากันไว้ก่อนล่ะ

นราอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีรูปถ่ายของตัวเอง

แต่รูปนี้ถ่ายออกมาแล้วให้ความรู้สึกเหมือนอยู่เมืองนอกดี แบบว่าหิมะเป็นแบ็กกราวน์ ใส่เสื้อฮู้ดคลุม มีหิมะติดตามฮู้ดตามผม ชอบๆ

เสียดาย โทรมฉิบเป๋ง ก็มันเพิ่งหายอ่ะ

เอาน่า เขาเรียกงามอย่างธรรมชาติค่ะ

ทุกคนก็ต้องรักษาสุขภาพให้ดีนะคะ

แล้วพรุ่งนี้ไปเที่ยว มะรืนนี้จะอัพเดทไว้ก่อนไปลอนดอนแล้วกัน

คิดถึงทุกคนเลยค่ะ

สวัสดีปีใหม่นะคะ