A Walk to Rowntree Park

เมื่อวานนี้ไปเดินเล่นที่ราวน์ทรีพาร์กกับเนมและเพื่อนอีกสองคนของเนมมาค่ะ ไปกันตอนประมาณสี่โมงนิดๆ เดินจากมหาลัยไปสวนนี่ก็นานพอสมควรเลยนะ ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าเห็นจะได้ แต่นราบ่ยั่นหร๊อก ตั้งแต่มาอยู่อังกฤษนี่เดินทนขึ้นเยอะ ไม่เอะอะอะไรก็ขึ้นแท็กซี่ ขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้างอีกต่อไป เพราะ 1) ที่นี่ไม่มีมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ขนาดมอไซค์ส่วนตัวยังนานๆเห็นที แถมเป็นแบบล้อโตๆ ตัวถังใหญ่ๆ เท่ๆ คันนึงแพงเกือบเท่ารถเก๋งเล็กๆซะอีก และ 2) แท็กซี่แม่งโคตรของโคตรแพง

ไปถึงก็สี่โมงกว่าเกือบห้าโมงละมั้ง ฟ้ายังสว่างแจงแวงอยู่เลย
แต่วันนี้เมฆมาก แสงมันเลยออกฟ้าๆ สลัวๆ ถ่ายรูปออกมาไม่ค่อยสวย
(พูดเหมือนแสงดีแล้วถ่ายสวยนะอินี่)
เสียดายว่านราไม่ได้ไปตอนที่ดอกไม้มันบานสวยที่สุด ทำไมพลาดอยู่เรื่อยเลยวะ
ตั้งแต่ตอนไปสวนคิวแล้ว เอนทรีก่อนหน้านี้ที่ถ่ายกุหลาบชาวบ้านก็อีก
เอาเถอะ ยังไงก็ยังสวยอยู่นะทำเป็นเล่นไป

หลังจากได้แต่เห็นรูปบนขวดและกลิ่นจากครีมทามือของโอเรียนทัลพรินเซสมานาน
ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสได้เห็นดอกพีโอนี่ของจริง สวยจังเลย
หนาเป็นช่อฟูๆกลมๆ ดูนุ่มนิ่มน่ากิน เห็นแล้วนึกถึงสายไหมสีชมพู
มันหอมอ่อนๆ กลิ่นก็คล้ายๆกับครีมที่ว่านั่นแหละ
แต่มันธรรมชาติกว่ากันเยอะเลย ดอกนึงใหญ่เกือบเท่าหน้านราแน่ะ
ซึ่งก็แปลว่าใหญ่บักเอ้ก
ปล.ไม่เห็นเหมือนในเกมเดอะซิมส์หนึ่งภาคแปดเลยอ่า เดอะซิมส์โกหกๆ
.
นี่ดอกไรไม่รู้ อย่าถาม อิอิ
แต่มันแดงสวยดี แถมถ่ายออกมาแล้วดูดี
ชอบเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ

น้องลิลลี จริงๆมีหลายสี เห็นสีขาวขลิบชมพูอันนี้
แล้วก็มีสีแดง ไทเกอร์ลิลลี แต่มันซุกอยู่ในพงหญ้าถ่ายไม่สวย
แล้วก็มีสีเหลืองดอกเล็ก
อย่างที่บอกว่ามันเลยช่วงบานเต็มที่ของดอกไม้ไปแล้ว
ตอนนี้ก็เลยเริ่มเหี่ยวๆไปบ้าง

ที่สวนนี่ มีคนมานอนเล่นกลิ้งเกลือก พาลูกมาเตะบอล พาหมามาเดินเล่นเยอะเหมือนกัน
ฝรั่งนี่ บางคนเขาสนใจว่าเราทำอะไรอยู่ เขาก็ไม่ปกปิดเลยนะว่าเขาอยากรู้
นราก้มๆเงยๆถ่ายรูปอยู่ กำลังเล็งผึ้งบนดอกไม้
สาวฝรั่งคนนึงก็เดินมา เหมือนจะไปไหนสักที่
พอเห็นเราเขาก็หยุดเดิน แล้วยืนดู ว่าอีนี่ทำอะไร
บางทีเราคุยเรื่องตลกกับเพื่อน ไอ้ฝรั่งข้างๆหัวเราะด้วยก็มี

ราวน์ทรีพาร์กนี้ นราก็ไม่รู้ประวัติอะไรมาก
แต่จากที่ยืนอ่านประวัติสวนคร่าวๆแล้ว ก็ประมาณว่าสร้างโดยบริษัทราวน์ทรี ให้แก่พี่น้องประชาชนและคนงานบริษัทที่ตายไปสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง
อารมณ์ประมาณคาร์ฟูร์สร้างสะพานลอยให้คนใช้มั้งคะ
แต่นะ สวนที่บริษัทสร้างให้ส่วนรวมในบ้านเขากับบ้านเรา ทำไม้มันต่างกันลิบลับวุบวับแบบนีัก็ไม่รู้
สวนบ้านเขาลงทุนดูแล มีคนสวน มีการเอาต้นไม้มาเปลี่ยนเรื่อยๆ
สวนบ้านเรา เห็นแม่งแต่ต้นไทร เสียบๆ ปักๆ พอให้เขียว พอและ
ไม่เชื่อไปดูได้ สวนสุขภาพอะไรสักอย่างตรงทางลัดที่มันจะไปออกข้างโลตัสอ่อนนุชจากม.กท.อ่ะ
มีแต่ต้นไทร กับหินเทาๆ แบบที่ใช้ผสมปูน
คงจะมีคนไปวิ่งหรอก ฟาย

ตรงศาลากลางสวน มีนกพิราบขาวเกาะอยู่เต็มเลย
เขาเจาะหลังคาเป็นรูบ้านนก ให้นกมาอยู่ด้วย
ทำไมพอพิราบมันเป็นสีขาวแล้วมันดูดีขึ้นมาทันทีเลยเนอะ

เห็นดอกไม้สวยๆแล้วก็คิดถึงแม่แฮะ
อยากให้แม่มาเห็นด้วย มีหวังไปรัวกล้องจนแบตหมดแหงๆ
แต่จะว่าไป นราเองก็เล่นซะถ่านน้องฟูจิเกลี้ยงเหมือนกันแหละ
ประมาณว่าถ่ายรูปสุดท้ายก่อนกลับไฟก็กระพริบเตือนเลยว่าถ่านหมดแย้ว

นราชอบถ่ายรูปดอกไม้ สัตว์ วิว มากกว่าที่จะถ่ายรูปคนอ่ะค่ะ
นราคิดว่ารูปถ่ายของคน มันไม่ธรรมชาติ มันต้องมีการปรุงแต่งท่าทาง โพสท์ท่าไหนดี เอียงเท่าไหร่ดีนะเหนียงเราจะได้ไม่ห้อยออกมา หรือทำปากเป็ดๆแบ๊วๆ ไรงี้ แต่ดอกไม้มันโพสท์ไม่ได้ วิวมันโพสท์ไม่ได้ มีแต่เราที่จะเลือกมุมถ่ายรูปให้เขาออกมาดูดีที่สุด
อีกอย่าง เคยดูอัลบัมของเพื่อนที่ไปเที่ยวยุโรปมา
มีแต่หน้าแม่งกับเพื่อน ทั้งอัลบั้ม ซูมไกลบ้างใกล้บ้าง
อันนี้ก็เข้าใจนะว่าไปเที่ยวอีกประเทศมันก็ต้องอยากได้รูปตัวเองกลับมาเป็นที่ระลึก
แต่ถ่ายมาแล้วกรูเห็นแต่หน้าเมิงเนี่ย เวียนนาปารีสไม่เห็นหอยอะไรเลย
กรูจะดูทำไม หันไปข้างๆก็เห็นหน้าเมิงแล้ว กรูไปเปิดกู๋เกิ้วอิมเมจดูดีกว่าไหม

จบด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวกันเลยดีก่า
ไม่รู้เคยเล่าให้ฟังไหม ว่าก่อนหน้านี้ในห้องนรามันเหม็นตุๆ เหม็นหมาตาย
พยายามจะหาต้นตอของกลิ่น แต่หาไม่เจอ หงุดหงิดมาก
ตอนนี้เจอแล้วค่ะ มันคือสสารหน้าตาไม่น่าไว้วางใจสีขาวหนืดๆ
มันติดอยู่ตรงก้นแก้วที่วางไว้ข้างหน้าต่าง เหนียวแบบติดหนึบเลยนะ ยกแก้วไม่ขึ้น ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
หรือว่าเราทิ้งแก้วเอาไว้ตรงนั้นนานเกินไป จนแดดส่องแล้วแก้วละลาย แล้วเน่า เลยเหม็น
สันนิษฐานไปเรื่อย อิอิ
เช็ดออกแล้วกลิ่นก็หายไปค่ะ ดีจัง
.
ฝากรูปโปรดของนราไว้ในอ้อมใจค่ะ