Grow 'Em Up!

เพิ่งสังเกตว่าตัวเองอัพบล็อกเดือนละครั้ง
อนาถจริงๆ
บล็อกอันเดียวยังไม่มีปัญญาจะดูแลเลย

สวัสดีมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน ทั้งที่อยู่ในที่ลับและที่แจ้ง
หวังว่าจะสบายดีกันทุกท่านนะคะ
วันนี้นราเหนื่อยโคตร ไปมหาลัยนิวคาสเซิลมา
คือไอ้เมืองนี้นะ ความลาดชันของมันคือประมาณ 45 องศาลิบดาเหนือ
วันไหนที่ต้องเข้ามหาลัย จะต้องกินข้าวเช้าหนักๆ
ไม่งั้นตายห่า หิวกลางทาง ใช้พลังงานสูงมาก
มันไม่ได้ชันถึงขนาดโหยล้มกลิ้ง เดินทีต้องเอนตัวไปข้างหน้าพร้อมไม้เท้ากันลื่นอะไรปานนั้น ไม่ใช่พี่ติ๊กในเนวิเกเตอร์
แต่แค่เดินจากสถานีรถไฟไปมหาลัยก็เหนื่อยเหนียงสั่นแล้วค่ะ
.
นราเนี่ย เป็นคนรักธรรมชาติ รักต้นไม้
ชอบนะ แต่ปลูกอะไรไม่เคยขึ้น
ผลผลิตที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา คือถั่วเขียว
เคยหว่านเมล็ดไว้หลังบ้าน แป๊บเดียวขึ้นท่วม ฝักโตๆ เม็ดอวบๆ สันนิษฐานว่ารากมันคงชอนไชไปเจอศพหมาที่ฝังไว้ข้างใต้
.
บ้านที่นราอยู่ตอนนี้ ไม่มีดินค่ะ
คือมีสวนหลังบ้าน แต่มันเทปูนทับหมด
หมดโอกาสทำสวนดอกไม้อย่างที่เฝ้าฝัน
แต่แค่นี้หรือจะหยุดความพยายามของสมตุ้ย
ผู้ซึ่งไปติดแหง็กที่สนามบินอัมสเตอร์ดัมมาแล้วถึงหกวัน ฮ่าๆๆ
ด้วยความดันทุรัง ตอนนี้ก็มีต้นไม้ในครอบครองแล้วสามต้น
ต้นแรกเป็นแอฟริกันไวโอเล็ต ดอกซ้อนสีม่วง ซื้อมาจากร้านโฮมโปรตอนลดราคา ต้นละปอนด์เดียวเอง ตอนนี้ก็ยังออกดอกอยู่
แล้วก็มันฝรั่งค่ะ

เรื่องของเรื่อง ไม่ได้ตั้งใจจะปลูกมันฝรั่งเลย
แต่ตอนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ เปิดตู้เก็บของในครัว
เจอมันฝรั่งสองถุงใหญ่ ที่แบบว่างอกระยางค์ออกมายั้ยเยี้ยเหมือนในหนังไซไฟยังไงยังงั้น
ประเด็นคือ คุณแฟลตเมทแกซื้อมาถุงนึง แล้วก็ไม่กิน ลืมเก็บไว้ในตู้ยังงั้น จนลืมไปว่าตัวเองซื้อมันฝรั่งมา แล้วก็เลยไปซื้อใหม่มาอีกถุงนึง ประสาทหลอนเข้าขั้น -_-"
นราเห็นลูกนึง ซึ่งก็คือลูกที่ปลูกอยู่ ณ ขณะนี้ มันมีความพยายามสูงมาก เห็นแล้วทึ่ง น้ำตาเอ่อกับความพยายามที่จะรอดชีวิตจากตู้กับข้าวมืดๆของมัน
คือมันพยายามงอกไอ้แท่งขาวๆของมันออกมานอกถุง แตกกิ่งก้านเพิ่มพื้นที่รับแสงสุดฤทธิ์
นราเห็นแล้วทนไม่ไหว สงสาร เลยเอามาใส่กระป๋องแช่น้ำ
สองวันเท่านั้น รากงอกออกมาบาน ฟูเต็มกระป๋อง
นราก็แช่เอาไว้อย่างนั้นแหละ จนมันเริ่มมีใบงอก เลยแวะชุดผักสวนครัวปลูกเองก็ได้ง่ายจังมาหนึ่งชุด จุดประสงค์คือจะเอาดินกับกระแป๋งมาปลูกมันฝรั่ง
ย้ายลงดินปุ๊บมันก็งอกได้งอกดี
ที่น่ากลัวคือ มันโตเร็วมาก เร็วจนสยอง
ก่อนนราไปบ้านเพื่อนที่ลีดส์ช่วงสุดสัปดาห์ มันมีใบหรอมแหรม กิ่งสูงประมาณสองนิ้ว
สี่วันต่อมา นรากลับบ้าน แม่ง ยาวประมาณเจ็ดนิ้ว สี่วันเมิงงอกห้านิ้วเหรอ นี่ถ้ากรูปลูกเมิงต่อ สักวันเมิงจะงอกยาวออกมาแดกกรูมั้ย
ปลูกมันฝรั่งนี่ อยากดูดอกค่ะ
.
เมล็ดที่มากับชุดผักสวนครัว คือถั่วลันเตาค่ะ
กะจะโยนทิ้งไปแล้ว ใจอ่อนอีกจนได้ เอามาแช่น้ำ
ประมาณสองวัน จากเมล็ดอบแห้งฟีบๆก็พองตัวเป็นเม็ดถั่วกลมๆ
เช่นกัน ปลูกถั่ว ก็อยากดูดอก ชอบดอกถั่วมากมาย จริงๆก็ชอบทั้งต้นมันอ่ะแหละ ชอบใบมัน กลมๆ น่ารักดี แล้วต้นมันจะมีหนวดๆด้วยอ่ะ น่าร้าก
หมายถึงถ้ามันรอดอ่ะนะ

แช่ไว้สามวัน พอรากเริ่มงอกเราก็ทำการคัดเลือกผู้เข้ารอบที่มีความอวบใหญ่ ยาว และแข็ง
คิดไรกันอยู่ ฉันหมายถึงรากและความแข็งแรงของเมล็ดย่ะ
เนื่องจากนราเอากระแป๋งไปปลูกมันฝรั่งแล้ว เลยต้องประยุกต์เอากระป๋องซุปแบบพลาสติกมาเจาะตูดทำเป็นบ่อเพาะอนุบาลไปก่อน
ถั่วนี่ก็โตไวใช่เล่น
ก่อนไปลีดส์ยังไม่มีอะไรโผล่พ้นดินเลย
สี่วันกลับมา มีต้นอ่อนงอกออกมาแล้ว สูงประมาณสองนิ้ว
ดีใจจังเอ๊ยดีใจจัง

เวลาเห็นเมล็ดพืชที่เราปลูกมันงอกต้นอ่อนออกมา มันชื่นใจนะคะ
เห็นแล้วสบายใจ ภูมิใจ เหมือนทำอะไรสำเร็จสักอย่าง
ใบเล็กๆ ก้านเล็กๆ มันน่ารักไปหมดเลย
ไปซื้อต้นอ่อนมาปลูกเอง มันก็ไม่ได้อารมณ์เหมือนต้นไม้ที่เราเพาะเองจากเมล็ด
วันก่อนเข้าเมือง เห็นเขาเลหลังขายกล้าผัก มีมะเขือเทศต้นเล็กต้นละปอนด์
เกือบจะซื้อแล้วเชียว แต่พอคิดว่าแหม ถ้าเราได้เห็นเวลาเขางอก เวลาเขาแตกใบแท้เป็นครั้งแรก มันน่าจะมีความสุขกว่านี้นะ
รอให้ไปซื้อดินเกษตรราคาถุงละสามปอนด์กับกระถางดีๆมาซะก่อนเหอะ แม่จะปลูกให้เกลี้ยง
เอ่อ
อันที่จริงตอนนี้ก็แช่เม็ดฟักทองเอาไว้แล้วหละ ฮ่าๆ
ที่จะปลูกยังไม่มีเลย หาเรื่องจริงๆ
แต่คงดูไปก่อนว่ามันจะงอกมั้ย กะว่าถ้างอกแล้วเลี้ยงรอด จะเอาไปปลูกริมกำแพง มันมีซอกให้ฟักทองเลื้อยได้พอดีเลยยย
.
นราว่าปลูกต้นไม้แบบเพาะเอง มันทำให้เราใจเย็น อดทนมากขึ้นนะ
เพราะจะไปเร่งให้เขางอกเร็วๆก็ไม่ได้ เขาอยากงอกเขาก็งอกเอง เหมือนอีมันฝรั่งผีของนรานั่นไง
ตอนนี้ที่เล็งรอปลูกไว้ก็มีทานตะวัน ฟักทอง พริก มะเขือเทศ
อยากปลูกแตงกวากับซุกินี่ด้วยยยยย

England, England

กลับมาอีกแล้วกับบล็อกเชิงสร้างสรรค์แต่ไม่ประเทืองปัญญา อุดมไปด้วยคำสบถสาบานและความรู้สึกส่วนตัวแบบลำเอียงล้วนๆ หลังจากห่างหายไปเป็นเดือนๆ
ก็รู้ว่าไม่มีใครตามอ่านเท่าไหร่ แต่การบันทึกบล็อกส่วนตัวนี่มีประโยชน์กว่าที่คิดนะคะ
ก่อนจะมาอังกฤษ ก็อาศัยบล็อกเก่าๆของตัวเองนี่แหละ เป็นแนวการทำเรื่องขอวีซ่าและงานเอกสารต่างๆ เพราะมันนานจนลืมไปหมดแล้วว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง
.
ขณะที่กำลังบ่นบ้ากระพือบินอยู่นี้
สมตุ้ยก็นั่งหงิกงอด้วยความหนาวอยู่ที่ประเทศอังกฤษแล้วค่ะ
มาถึงอังกฤษได้ประมาณเกือบเดือนแล้ว อีกห้าวันก็จะครบรอบเดือนแรกของการใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอังกฤษ
รอบนี้มีแต่ปัญหาล้วนๆ ถาโถมเข้ามาให้เราได้วิ่งวุ่นราวกับนังเรยาไล่ตามจับผัวชาวบ้านก็ไม่ปาน
เริ่มจากเครื่องแบล็กเบอร์รีที่เอามาจากไทย พอเอาซิมอังกฤษใส่ก็มีปัญหาว่าเครื่องมันลิงค์ผ่านเน็ทเวิร์กไทย ทำให้แทนที่จะได้ส่งข้อความฟรีตามโปรโมชั่น สมตุ้ยก็โดนชาร์จไปดอกละ 20 เพนซ์ซะงั้น
ตามมาด้วยเรื่องเงินๆทองๆกับมหาลัยนิวคาสเซิล คือ มันเรียกเก็บตังค์เพิ่มจากที่เขียนไว้ เป็นจำนวนไม่มากไม่น้อย คือแค่สามพันกว่าปอนด์
เงินที่ผู้สนับสนุนการศึกษาอย่างเป็นทางการของสมตุุ้ยมอบให้มา คือหมื่นปอนด์ สำหรับการศึกษาในปีแรกของเรา แต่พอจะเอาไปจ่าย มหาลัยสาลิกาดงก็บอกว่า ตอนนี้ยังไม่เริ่มปีการศึกษาใหม่ เพราะยังเป็นเทอมซัมเมอร์อยู่ ซึ่งจะมีค่าใช้จ่ายสามพันปอนด์
ส่วนไอ้หมื่นปอนน่ะ เอาไว้จ่ายปีการศึกษาหน้า เป็นไงละงานเข้าเลยกู
นี่ยังไม่รวมอีเมล์แบบไม่จบไม่สิ้น
ค่าใช้จ่ายที่งอกออกมาเรื่อยๆเหมือนถั่วงอก
จะเปิดบัญชีกับธนาคารก็ไม่ได้อีก เพราะต้องรอบิลค่าน้ำที่มีชื่อเราอยู่ด้วย เพื่อยืนยันว่ากรูไม่ใช่กะเหรี่ยงอาศัยนอนตามใต้สะพานนะจ๊ะ ซึ่ง ณ บัดนี้มันยังไม่มา
สมตุ้ยก็ทำตัวเป็นเศรษฐีใหม่ กระเตงเงินเป็นฟ่อน
วันก่อนได้ทำการสำแดงความร่ำรวยของเศรษฐีเมืองไทยให้ฝรั่งได้รับรู้ คือเข้าธนาคาร จะไปจ่ายเงินค่าเช่าบ้าน ซึ่งเป็นก้อนใหญ่ สองพันกว่าปอนด์
ปรากฏโอนเงินจากบัตรไทยไม่ได้ นังสมตุ้ยเลยเดินไปกดเอทีเอ็มออกมาทีละ 400 ปอนด์เต็มพิกัดวงเงินของมัน กดอยู่หกรอบจนครบ
กดเสร็จตัวงี้เบาาา สบายยย หนังงี้ลอกร่วงเป็นแผ่นๆ กรอบเค็มเหมือนแคบหมูเชียว
แต่ประเด็นคือ แม่งเสือกออกมาแต่แบงค์สิบ
เดินมาดมั่นกลับเข้าไปในแบงค์ ฟาดตั้งเงินจำนวน 240 ใบดัง ตึ้มมมม ลงบนเคาน์เตอร์ต่อหน้าพนักงานรูปหล่อ
แหม่ อยากถ่ายรูปสีหน้าพ่อประคุณตอนเห็นเงินมาให้ดูกันจริงๆ
เป็นไง เจอเศรษฐีไทย ซึมไปเลย
.

ตอนนี้อากาศยังหนาวอยู่สำหรับกะเหรี่ยงกรุงเทพอย่างนรา แต่ฝรั่งบ่นกันว่าร้อน
อยู่มาสักสองสัปดาห์นราก็เริ่มทนได้นะ แต่มาวันแรกๆนี่ห่อตัวเองหนากว่าแหนมป้าย่นอีก ใส่ถุงเท้าสองชั้น เสื้อสี่ชั้น อยากจะใส่ถุงมือด้วย แต่กลัวเขาหาว่าบ้าเลยต้องทนหนาว
ดอกไม้กำลังบานสวย
นรานี่มีเวรมีกรรม ไม่เคยได้ทันเห็นตอนดอกแดฟโฟดิลมันบานทั่วเมืองเลย
ถ้ายังจำกันได้ ปีที่แล้วก็ไปติดแหง็กอยู่ที่สนามบินอัมสเตอร์ดัมหกวัน กลับมาถึงดอกไม้แม่งเหี่ยวหมด รอบนี้มาถึงก็ไม่เหลือแล้ว แดฟโฟดิล แต่ยังดีว่าดอกแอปเปิลกำลังบาน ดอกหน้าแมว ทิวลิป วิสทีเรีย กำลังสวยค่ะ
เห็นแล้วคิดถึงครอบครัว อยากให้มาเห็นด้วยกัน

สัปดาห์แรกที่มาถึง ไปเริงร่าอยู่ที่เชลท์นั่มกับกลอสเตอร์ก่อน
ได้ไปสวนดอกไม้ Hidcote ที่มันสำคัญยังไงก็จำไม่ได้ แต่ดอกไม้สวย
ฝรั่งก็แบกตะกร้าปิกนิกไปนั่งกินกันใต้ร่มไม้ โรแมนติกมากๆ
แต่ต้องระวังแม่ไก่ที่เขาปล่อยเดินแถวนั้น
ไก่อังกฤษเป็นไก่มีความมั่นใจในตัวเองสูง
ไม่กลัวคน ขนมในมือเมิงคือของกรู
หลักการเดียวกันนี้ใช้ได้กับนกพิราบเช่นกัน
ได้ไปเดินบนเขา ดูทุ่งดอกบลูเบลล์บานเป็นสีม่วงเต็มไปหมด
อากาศอังกฤษยังเป็นกลิ่นเดิมแบบที่เราจำได้
คือหอม หวาน สะอาด อวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้จางๆ
แล้วก็ไป Cotswold มา มันเป็นหมู่บ้านที่ก่อด้วยหินสีน้ำผึ้ง เอกลักษณ์ของคอทสว็อลด์เค้า แพงหูแหกกันเลยทีเดียว

นราไปทันเทศกาลอีสเตอร์ของเขาพอดี เป็นประสบการณ์ที่ดีมาก
ได้ไข่ช็อกโกแลตมาสองใบโตๆ ชื่นใจจริงๆ
.
ข้อคิดวันนี้
ไปอยู่อังกฤษ ต้องกินให้เร็วๆ เร็วๆ
คนอังกฤษนั้น สันนิษฐานว่ามีฟัน 64 ซี่ และทั้งหมดทำงานในระบบเดียวกับเลื่อยไฟฟ้า
แม่งแดรกกันเร็วฉิบหาย
นราเป็นคนกินช้า เคี้ยวช้ามาแต่ชาติปางก่อน
เวลาไปทานข้าวกับครอบครัวเพื่อน อายยยยยที่สุดเวลาที่เขาทานกันเสร็จหมดแล้วต้องนั่งรอเราตามมารยาท
นึกสภาพเวลากินข้าวแล้วมีคนหกเจ็ดคนนั่งมอง รอกินของหวาน แต่กินไม่ได้เพราะเรายังไม่เสร็จของคาว
อึดอัดสุดๆ ให้ตาย

One Step Closer to England, Another Step Away from Home

Today and tomorrow are my last two days at work. I'm at Rangsit campus today to clean up my personal working pad, and tomorrow I will be at city campus to properly say goodbye to my colleagues and senior teachers. I am very excited about going back to England in 16 days, but in the same time I feel really sad that I have to leave all that I know since I was born behind for another three years. My gosh, I never realised time flies that fast. I'm torn between two feelings right now, and I am extremely sensitive these days. I can't listen to Michael Buble's Home without tears in my eyes (and that's the song they keep playing over and over in Charles). Watching the Little Mermaid will make me cry like a mad woman, especially when Aerial's dad lets her go to live on the land with her hubby. Basically, I can cry and be depressed just about everything that I can link to my family. My dad, my brother, and my sister went away to the north east of Thailand, so there were just me and my mum at home the last weekend. My gosh, I didn't know I love this woman this much. We barely ever said "I love you" to each other. I think I can partly blame it on Thai culture. We don't really express love and affection to each other, though I know some families like hugging and kissing. I feel awkward to hug or kiss them really, but I know I can now say "I miss you" more easily than before I left for my MA in English last year. I know she's gonna be very sad, and so am I. So am I. So the last Sunday, while my dad and siblings were away, I spent the whole day with my mum doing the chore. It seemed like forever since I handwashed my own clothes. And you know what, just listening to her advice about how long I should soak the clothes or how I should hang it outside in the sun was really comforting. I don't remember when was the last time we had a talk about house chores like this as I am a lazy person and will do everything to avoid it. And when I was out there, hanging clothes in the sun and feeling the sweat running down my forehead, I know how hard mum has worked to keep the table full of food, the house clean, and us children happy. The topic of me going abroad is still left unsaid between us, but occasionally she will ask me whether I have prepare everything for my trip already. I actually avoid it myself, because I know if we discuss about it any further, I will just end up being dramatic and cry my heart out. Some people said "you'll be sad only before you leave Bangkok. Once you're in England you will enjoy yourself so much you forget how much you have cried for your family". Well, I admit it, but not because I forget them so quickly, but because I don't see any points crying for something that is impossible. I can cry, but I won't be able to go home until next year no matter how hard I boohoo. So yeah I'm just gonna live my life, make my family proud, and get fucking wasted yeeeeeha! I have just started doing the laundry, and believe it or not, most of the stuff I brought back from England last year is still in the luggage HA HA. Yeah that should prove how sloppy I am. And thanks to my kitties, my luggage is now sprayed all over with their stinky liquid - so seems like I have a great job awaits. My working booth is now clean, just like before I trashed it. Man I feel empty. Better do something fun before I start feeling down again!

------------------------

วันนี้กับวันพรุ่งนี้เป็นวันทำงานสองวันสุดท้าย หลังจากวันพรุ่งนี้ไป นราก็จะไม่มาทำงานแล้วค่ะ เพราะจะต้องเตรียมตัวเดินทางแล้ว วันนี้มาที่วิทยาเขตรังสิต มาเก็บบู๊ธให้เรียบร้อยเพราะเราจะไม่ได้มาแล้ว ส่วนพรุ่งนี้ก็เข้ากล้วยน้ำไป ไปร่ำลาอาจารย์และเพื่อนๆก่อนหายหน้าหายตาไป เรากลับมาเขาจะจำเราได้เปล่าก็ไม่รู้

จริงๆแล้วนราตื่นเต้นนะ อีก 16 วันก็เดินทางแล้ว แต่ในขณะเดียวกันมันก็เศร้าจริงๆ ต้องจากบ้านจากครอบครัว จากทุกอย่างที่เรารู้จักมาตั้งแต่เกิดไปผจญภัยต่างแดนอีกแล้ว คราวนี้ตั้งสามปีด้วย ไม่น่าเชื่อเลยว่าเวลาผ่านไปได้เร็วจริงๆ ยังรู้สึกหมาดๆเหมือนเพิ่งกลับมาทำงานได้ไม่นานอยู่เลย (ก็ไม่นานจริงๆนะ 6 เดือนเอง) ช่วงนี้อารมณ์แปรปรวนค่ะ เหมือนข้างนอกฉาบหน้าไว้ด้วยความเฮฮาบ้าบอ ยิ้มตลอดตลกแดรกก็ยังได้ แต่ข้างในมันโบ๋ๆ มันโหวงเหวงยังไงบอกไม่ถูก แล้วจะอ่อนไหวเหลือเกิ๊นนน เพลง หนัง ภาพอะไรที่เกี่ยวข้องกับครอบครัว การลาจาก พ่อแม่ ฟังไม่ได้ เห็นไม่ได้เลย เห็นทีไร ฟังทีไรก็น้ำตาไหลทุกที ขนาดดูลิตเติลเมอร์เมด ตอนที่พ่อของแอเรียลยอมให้ลูกสาวตามผู้ชายขึ้นไปอยู่บนบก ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเราเลยนะก็ยังดราม่าได้น่ะคิดดู

สุดสัปดาห์ที่แล้วคุณพ่อกับน้องสองคนไปอีสาน เหลือนรากับแม่สองคนอยู่บ้าน คืออยู่บ้านกันเฉยๆนะ ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่นรารู้สึกว่ารักแม่มากๆ ดีใจที่ได้อยู่กับแม่ เพราะปกติแม่จะงานเยอะ กลับบ้านค่ำๆแล้วก็ไม่ค่อยได้เจอกัน การบอกรักแม่เนี่ย นับครั้งได้ คือมันเขินนะ อันนี้ให้โทษประเพณีไทยเดิม คนสมัยก่อนเขาไม่กอดไม่จูบกันพร่ำเพรื่อหรอก เชื่อว่าคนไทยอีกหลายๆคนก็คงเป็นเหมือนกัน คือรู้ล่ะว่าบางครอบครัวเขาก็กอดกัน หอมกัน บอกรักกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่เค้าเขิน เค้าอายนี่นา

อย่างหนึ่งที่ทำได้ง่ายขึ้นหลังจากกลับจากอังกฤษ คือบอกพ่อแม่ว่า คิดถึงป๋า คิดถึงแม่นะ เมื่อก่อนไม่พูดเลย รู้สึกสำนึกในบุญคุณพ่อแม่มากขึ้น รู้เลยว่าคนที่เราขาดไปจากชีวิตแล้วจะเป็นจะตายที่สุด ก็คือพ่อแม่นี่แหละ ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหนทั้งสิ้น

เมื่อวันอาทิตย์แม่ลูกก็ซักผ้ากันทั้งวัน แล้วออกไปกินส้มตำตอนเย็นๆ นรานะไม่ได้ซักผ้าด้วยมือมานานกี่ปีแล้วก็ไม่รู้อ่ะ น่าจะห้าปีเห็นจะได้ เพราะพอย้ายมาบ้านที่อยู่ตอนนี้ก็มีเครื่องซักผ้าดีๆ เครื่องอบผ้าดีๆ ไม่เคยซักมืออีกเลย แต่ตอนที่ซักผ้าแล้วฟังแม่สอนว่า ซักผ้าต้องแช่นานแค่ไหน ควรจะตากยังไง นรารู้สึกสบายใจดียังไงก็ไม่รู้ คือเมื่อก่อนมักจะเป็นการด่า ฮ่า เพราะกว่าจะใช้ให้นังนี่ไปตากผ้าได้แต่ละทีเหมือนเข็นครกขึ้นคิลิมานจาโร แต่เดี๋ยวนี้มันอยากจะช่วยมากขึ้น ตากผ้าได้ไม่ต้องสั่ง แม่ก็พูดเพราะด้วย ชอบๆ ตอนที่ยืนตากผ้าอยู่กลางแดดแล้วเหงื่อไหลนี่เข้าใจเลยว่าที่ผ่านมาแม่ทำงานหนักแค่ไหนเพื่อให้เรามีข้าวกิน มีบ้านอยู่ ให้ลูกๆมีความสุขกัน

ทุกวันนี้เรื่องนรากำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก เราก็ไม่ค่อยพูดกันนะ ไม่ใช่อะไร เพราะกรูเองนี่แหละที่จะดราม่าใส่แม่ ตอนนี้พยายามแย็บๆให้แม่เคยชินกับเรื่องที่เราจะไม่อยู่อย่างน้อยหนึ่งปีก่อนกลับมาเยี่ยมบ้าน วันเดินทางจริงจะได้ไม่เศร้ามาก (อันนี้บอกตัวเอง)

มีคนเค้าบอกว่า "แหม จะเศร้าก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวไปอังกฤษแล้วก็ร่าเริงลั้นลาลืมพ่อลืมแม่หมด" อันนี้นรายอมรับในระดับหนึ่งนะ เพราะเป็นคนถือคติว่า จ๋อยไปก็ไลฟ์บอย ร้องไห้ไปก็ไม่ได้กลับบ้าน คร่ำครวญทุกวันก็ไม่ได้กลับ แล้วจะร้องให้ตาบวมเป็นลูกปิงปองไปทำไมอ้ะ เสียเวลา สู้ใช้ชีวิตอย่างสนุกแล้วมีเรื่องสนุกๆกลับไปเล่าให้ป๋าแม่ฟังดีกว่า แต่ที่แน่ๆ นราไม่ลืมพ่อแม่แน่นอน เพราะถ้าไม่มีพ่อแม่ ก็ไม่มีดาราจรัสแสงอย่างนาร่าสิจริงเปล่า ฮ่า

เมื่อวานเพิ่งเริ่มซักผ้าซักผ่อนเตรียมจัดกระเป๋า แล้วเชื่อหรือไม่ว่า เสื้อผ้าที่ดิฉันหอบใส่กระเป๋าเดินทางกลับมาจากอังกฤษปีที่แล้ว ส่วนใหญ่ยังแน่นิ่งอยู่ในนั้นเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ เป็นงะเก๋มะ แถมแมวยังมาเยี่ยวใส่อีก ต้องล้างกันขนานใหญ่เลยค่ะ ส่วนบู๊ธตอนนี้ก็เกลี้ยงเกลาแล้ว รู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้น้อ...

Summertime

ปิดเทอมแย้ววววว

ช่วงนี้เป็นช่วงซัมเมอร์ค่ะ นราไม่มีสอนแล้ว เพราะจะเดินทางไปอังกฤษเดือนเมษายนที่จะถึงนี้ ก็เลยสบายไป รอดตัวไม่ต้องสอนอีก แต่ก็ใช่ว่าจะสบาย มีงานประเมิน รายงานผลการเรียนการสอนรอให้ทำบานเบอะ เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเพราะต้องมาประมือกับภาษาไทยที่เราอ่านไม่เข้าใจ ดัชนีบ่งชี้ผลประสิทธิ์ ทักษะพิสัย มันแปลว่าอะไรฟะ?

วันก่อนโน้นไปดูหนังเรื่อง Just go with it มากับแม่และน้องสาว ดูจบแอบน้ำตาซึมๆทั้งๆที่หนังออกจะตลกหวานแหวว มันซึ้งอ้ะ ดูแล้วแม่งก็เหงา ดูแล้วอยากจะกุมมือใครซักคนให้ใจมันหายเคว้ง หันไปข้างๆก็มีแต่อาม่า อาซิ่ม ไปคว้ามือแกมาจับอาจจะโดนด่าว่าเก๋าเจ้งได้ หันไปอีกด้านก็เจอแต่คู่รัก ไม่ได้อิจฉา แค่อยากตบเบาๆเอาให้ฟันร่วงกันทั้งคู่เท่านั้นเอง แอร๊ย

แต่ประเด็นสำคัญไม่ใช่ตรงนั้น ประเด็นคือ เห็นนางเอกกับนางรองใส่บิกินี่แล้วนมกระเพื่อมบะลึ่มบึ่มบั่มแล้วก็อยากจะมีนมอย่างเค้าบ้าง เกิดพลังใจอยากจะไปอัพเต้าขึ้นมาอย่างจริงจัง ไม่ต้องมากมาย ขอแค่บีกลางๆก็็พอแล้ว ไม่โลภๆ แต่พอคุยกับคนที่ทำมาแล้วกับอ่านรีวิวก็แหยงไปอีก เค้าบอกว่าผ่าใหม่ๆ เดินไม่ได้ จามไม่ได้ หัวเราะไม่ได้ นอนไม่ได้ เพราะมันร้าวรานไปหมด นี่ละหนอเกิดมาเป็นหญิงไม่งามธรรมชาติ มันก็ต้องหาอะไรมาปะมาเสริมให้ลำบาก อยากสวยต้องทน อยากมีนมต้องกล้า สุดท้ายได้แต่คิด ใจเสาะฮ่ะ เก๊ากลัววว

จำได้ว่ามีใครไม่รู้เล่าให้ฟังเรื่องกระเทย คือกระเทยเค้าเสีย ก็จะเผาศพกัน ทีนี้พอเอาเข้าเมรุ ปรากฏว่าซิลิโคนในนมระเบิด ป้าง ป้าง เล่นเอาสะดุ้งกันยกวัด แหมเป็นการจากลาที่โด่งดังจริงๆ ฮ่า

นอกเหนือจากการทำรายงานประเมินผลการเรียนการสอนในเทอมที่ผ่านมาแล้ว งานหลักอีกอย่างของนราก็คือ เตรียมตัวไปเรียนต่อนั่นเอง ตอนนี้เหลือเวลาอีก 22 วัน คิดแล้วใจหายนะ จะไปอีกแล้วเหรอกรู พอกลับมาอยู่บ้านได้สักพักแล้วมันติดบ้าน ติดพ่อติดแม่ บางวันนอนคนเดียวแล้วก็แอบน้ำตาไหลนะ จะต้องไปเผชิญโลกอันเหน็ดเหนื่อย หนาวเหน็บ และหนักหนา (ว้าว หน- ล้วนๆ สัมผัสในสวยงาม ชนะเลิศศศ) อีกแล้วหรอ อาจะมีคนบางคนดีใจที่จะได้เห็นเราลำบากอีกแล้ว แต่ก็ถอยไม่ได้แล้วค่ะตอนนี้ นราเปิดเทอมวันที่ 3 พ.ค. แต่จะไปถึงอังกฤษวันที่ 21 ก็จะไปแร่ดแถวลอนดอนกับกลอสเตอร์ก่อนสักเล็กน้อย คราวนี้ที่ไม่ไปลงแมนเชสเตอร์เหมือนเดิมก็เพราะคุณแฟนบอกจะไปรับที่ฮีทโธรว์ ไอ้เราก็ตุ๊มๆต่อมๆนะ เกิดมันลืมไปรับจะทำไงฟะเนี่ย มิต้องปูกระดาษหนังสือพิมพ์นอนกันใต้สะพานลอนดอนเหรอ

ช่วงนี้ก็จะใช้เวลาอยู่กับครอบครัวมากๆ เจอแม่หลังเลิกงานบ่อยขึ้น ไปทานข้าวด้วยกันอะไรแบบนี้ คุยกับป๋ากับแม่ให้มากขึ้น พอไม่มีแฟนอยู่ที่ไทยแล้วเรารู้สึกได้เลยนะว่าที่ผ่านมาเราให้เวลาพ่อแม่ไม่มากอย่างที่เราควรจะทำ แล้วเขาเองก็คงเหงา ในอนาคตนราคงไม่มีลูกอ่ะเพราะกลัวลูกจะทำเหมือนที่ตัวเองทำ กั่กๆๆ จริงๆอยากกอดแม่กอดป๋าทุกวัน แต่มันเขินอ่ะ มันแปลกๆเหมือนแกล้งทำไงไม่รู้เพราะปกติเราไม่ทำไง คาดว่าวันเดินทางจริงจะต้องดราม่ากันน้ำตานองรันเวย์ ขนาดว่าช่องสามสามารถเอากล้องมาตั้งแล้วทำเป็นละครสั้นคั่นรายการได้เลยทีเดียว

คราวนี้นราจะไปมหาวิทยาลัยนิวคาสเซิลค่ะ เริ่มมีคนฝากซื้อเสื้อบอลแล้วเรียบร้อย บางคนก็บอกว่าต้องไปเยือนถิ่นสาลิกาดงนะ ไม่อยากจะบอกว่าค่าตั๋วไปดูบอลนั้นแพงมหาศาล ตอนก่อนนู้นก็มีคนชวนไปโอลด์แทรฟฟอร์ด รวมเบ็ดเสร็จตกประมาณ 50 ปอนด์ ไม่เอาล่ะค่ะ ดิฉันก็ไม่ได้บ้าบอลอะไรปานนั้น 50 ปอนด์นี่กินอยู่ได้ทั้งสัปดาห์ ซื้ออาหารสดจากเทสโก้กลับมากินได้เป็นเดือน

นราเป็นคนแปลก ชอบไปที่แปลกๆ ที่ชาวบ้านไม่ไปกัน ตอนไปลอนดอนก็ไปสวนคิว เล่าให้เพื่อนฟังเพื่อนก็ถามว่า สวนคิว สวนไรวะ? มันเป็นสวนพฤกษศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในโลก เคยเล่าแล้วในเอนทรีไหนก็ไม่รู้ไปค้นกันเอาเองนะคะถ้าสนใจ คือทั้งสวนมันไม่มีอะไรนอกจากต้นไม้ดอกไม้ คนที่ไม่ชอบไม่สนใจเรื่องพันธุ์ไม้ดอกไม้ไม่แนะนำให้ไปนะ ไม่มีอะไรเลย แล้วจะเบื่อเร็วมาก นราไปมาสองครั้งละ เดินไป 2 ใน 3 ของพื้นที่ คราวนีั้กลับไปรอบที่ 3 จะกลับไป FINISH HER สวนใหญ่มากจริงๆ เดินวันเดียวคงไม่ทั่วแน่เลย นราชอบสวนสัตว์ด้วย ไปสวนสัตว์ลอนดอนมา ไปฟิลิปปินก็อ้อนให้นัตตี้เพื่อนผู้ตกเป็นเหยื่อพาไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ คุณแฟนเองก็ตามใจ บอกว่าพอไปถึงจะพาไปเที่ยวสวนพฤกษศาสตร์กับสวนสัตว์ซาฟารี นราก็ไม่ได้อะไรมากแต่จดลงปฏิทินไปแล้ว ลืม เอ็งตาย ก๊ากกก

บินไปอังกฤษคราวนี้นราไปกับ EVA AIR สายการบินอีว่า เหมาะกับอีบ้าอย่างเรามาก ไม่เข้าใจจริงๆทำไมมันจะงกน้ำหนักกระเป๋าไปไหน คือกรูจะไปเรียนสามปี สามปีเมิงให้น้ำหนักกรู 20 โล เอ่อ คิดว่าชาวบ้านเขาห่อเสื้อผ้าข้าวของใส่ใบตองแล้วเดินทางไปต่างประเทศกันหรือไง คือกระเป๋าอย่างเดียวก็เกือบสิบโลแล้ว แล้วเมิงจะให้กรูบรรจุอะไรเข้าไปในนั้นได้ ใส่กางเกงในสองตัวก็เต็มแล้วมั้ง เรื่องนี้ทำให้นราหุดหิดพอสมควร แต่คาดว่าแม่ของเรา ซูเปอร์แม่ จะสามารถช่วยเราจัดให้มันพอดีน้ำหนักได้ จริงๆนะนราคิดว่า คนเราพอเป็นแม่คนแล้ว สกิลด้านงานบ้าน การจัดกระเป๋าให้เนี้ยบ การทำอาหารยากๆ มันจะอัพขึ้นมาเอง นรานะรีดผ้ายังไงก็ไม่เรียบเหมือนแม่รีด จัดกระเป๋ายังไงผ้าที่พับก็ไม่เรียบกริบเหมือนแม่พับ

พูดถึงแม่ จะดราม่าอีกแล้วกรู ไม่เอาๆ เลิกๆ

ช่วงนี้อากาศแปรปรวน ดูแลตัวเองด้วยนะคะ เพราะดิฉันไม่ใช่ทิฟฟี่ ไม่อาจตามไปดูแลคุณได้ค่ะ