Happy New Year 2011

A bit belated, but still I wish everyone, whether you're just a passerby or my loyal fan who's been following my rubbish blog for some time, a very very happy new year 2011!! Hopefully everyone had a great time with friends and family.

If you don't count last new year that I had to work at a Thai restaurant in York so that I will get more money to spend for my solo trip in London, this was the most quiet new year party in my life. I didn't go out anywhere. I just stayed in with my family. We cooked, had a massive dinner together until the clock struck 12 and watched the fireworks show on TV. It was very quiet, yeah, but also very nice. Being with my family again for something important like this felt very nice, especially after having to live by myself for almost a year.

Man, I miss England, or to be more specific, I miss York, York and everything about it (Well, except those random drunkards that tried to grab my ass, or worse, make me grab their "You-Know-What" in the clubs). I miss how daffodils paint the whole town yellow and how the whole traffic has to stop just to let the ducks cross the roads. Of course, I miss people there. I love how I can truly be myself there (to some proper extent, of course). If I have to sacrify a few years, probably about 10, just to live 3 years in England, hell yeah I would do it.

Actually, I HAVE decided to take that deal. Now, before I go any further, let me announce my very good news!!

(Drum rolls)
I got a PhD offer from Newcastle University!!
(Applause)

So as soon as I knew that I got an offer to study there, I wrote up an internal memo asking for a permission to continue my study in April and a full scholarship from Bangkok University. I got this good news only a few days before new year holiday, so I think my memo is now stuck somewhere in the middle of its way to the desk of the executives. What I am doing now is waiting, praying, and looking forward to the good news. I wish that this wait will end soon so that I won't have to think about it night and day, wondering if I will get to go back to England and its beautiful people.

Some people I know asked me something like "why do you wanna go back? There's nothing in England! It's cold. It's dark. Everything is so expensive, and people are so unfriendly" Oh well I think that depends on personal attitude or how you look at things around you. If all you do there is staying in your room, waiting for the day you can go home, and refusing every invitation from friends, then of course life in the UK must be darn boring. I made friends, I went out, got drunk, got crazy, traveled around, and lots more. I'm not saying that England is so nice there's nothing bad about it. There are, for examples, slightly racist people who kept calling me a "Chinese girl" or asked me to do a PingPong show, but there are also beautiful things. What I did was to look at the beautiful side of it. Why minding a dog's dropping on the street when you can look at flowers and butterflies and cute guys?

The only thing that holds me back from running around screaming about my PhD offer is my mum. It's kinda like a dilemma here. I wanna study, but in the same time I don't want to make my mum sad. My mum is very 'clingy' to us daughters and son, which I understand. When I told her about the offer, she said "why back so soon? You just came home" and I was pretty sure I saw a glimpse of tears in her eyes. Who wouldn't feel guilty seeing that. I want to study, but I don't want her to feel that I'm abandoning her.

Anyway, please keep your fingers crossed for me, and I'll let you know once the result is out. Wish you guys a happy new year once again! And for people in York, wish I could see you again soonish!

******************

ช้าไปสักเล็กน้อย แต่ก็ขอสวัสดีปีใหม่ 2554 แด่มิตรรักแฟนเพลงทุกท่านนะคะ ไม่ว่าจะแค่ผ่านมาเฉยๆ หรือแอบตามอ่านมานาน ขอให้มีความสุขมากๆ นราจะพยายามสรรหาเรื่องไร้สาระมาอัพให้อ่านเรื่อยๆนะ ปีใหม่ไปฉลองไหนกันมามั่งคะ

ถ้าไม่นับปีใหม่ของปีที่แล้วที่ต้องไปทำงานเป็นสาวเสิร์ฟชั่วคราวที่ร้านอาหารไทยในยอร์กเพื่อหารายได้สมทบทุนการไปแรดในลอนดอนคนเดียว ปีนี้ก็ถือว่าเป็นการฉลองที่เงียบเชียบมาก ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่บ้านกับครอบครัว ทำกับข้าวบริโภคกัน แล้วก็รอดูพลุฉลองปีใหม่ทางทีวี ได้อยู่กับครอบครัวครบหน้าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ มีความสุขไปอีกแบบ ที่ผ่านมารู้สึกว่าเป็นบุตรีที่เหี้ยมาก หน้าเทศกาลสำคัญอะไรก็แรดออกไปกะผู้ชายตลอด ปีนี้อยู่บ้านก็รู้สึกดีไปอีกแบบ โดยเฉพาะหลังจากต้องอยู่คนเดียวมาเกือบปี

คิดถึงอังกฤษฉิบเป๋งเลย
หรือจะเอาแบบเจาะจง คิดถึงยอร์กที่สู้ดดด
แน่นอนว่ายกเว้นตอนที่โดนไอ้ขี้เมาเดินแอ่นหน้าแอ่นหลังมาหยิกตูด หรือที่ร้ายกว่านั้นคือเจอขี้เมาพยายามจะเนียนให้เรามาจับโปเกม่อนเหี่ยวๆของมันในคลับ
พูดถึงคลับ คิดถึงเหมือนกัน คลับเมืองไทยอะไรก็ไม่รู้
ไม่ได้ตอแหลจะไฮโซ หัวสูง แหมผับไทยเข้าไม่ได้
ผับไทยมันคืออะไรวะ เต้นก็ตรงโต๊ะ แดกเหล้าก็ตรงโต๊ะ สูบบุหรี่ก็ตรงโต๊ะ นั่งๆอยู่โดนบุหรี่เผาหนังหัวได้ไม่รู้ตัว
มันมั่วไปหมดเลยอะ เข้าไปแล้วหาความสนุกไม่เจอ
รอกลับไปแรดที่อังกฤษไม่ได้แร้นนน
คิดถึงยอร์กตอนที่ดอกแดฟโฟดิลมันบานเหลืองไปทั้งเมือง หรือตอนที่รถติดกันทั้งถนนเพราะต้องรอเป็ดข้ามให้เสร็จก่อน
คิดถึงผู้คนที่โน่น
คิดถึงการที่เราเป็นตัวเองได้เต็มที่
ถ้าต้องแลกชีวิตการทำงานสักสิบปีเพื่อการได้ใช้ชีวิตในอังกฤษอีกสามปีเต็ม จะไม่ลังเลเลยค่ะ

อันที่จริงก็ตัดสินใจไปแล้วหละ อิอิ
ก่อนจะเข้าสู่ท้องเรื่องไปมากกว่านี้ ขอบอกข่าวดีของนราก่อน อิอิ
ได้รับข้อเสนอให้เข้าศึกษาต่อระดับปริญญาเอก ณ มหาลัยนิวคาสเซิลแล้วจ้า
ท้ามท้ามท้ามถ่ามมม
(ปรบมือกึกก้อง)

ตอนนี้ก็เขียนจดหมายเวียนภายในส่งขึ้นไปยังผู้บริหารละ ถ้าโชคดี มหาลัยใจดี ก็จะได้ไปเรียนเดือนเมษายนที่จะถึงนี้เลย ถ้ามหาลัยยังไม่อยากให้รีบไป ก็คงต้องรอไปเดือนกันยา-ตุลาเลย นานหน่อย แต่ได้ไปแน่ การออดอ้อนครั้งนี้อาศัยการชะเลียร์อย่างสม่ำเสมอเป็นเวลานานมาก นราเจออาจารย์ผู้บริหารที่ไหน เลียแหลก ทั้งอ้อน ทั้งหงิงๆ ยิ่งกว่านางอิจฉาตอนแอแน้ใส่พระเอกอีก (ถ้าไม่รู้ว่าแอแน้แปลว่าอะไรให้ไปถามใครก็ได้ที่พูดจีนแต้จิ๋ว) อยากรีบไปเรียนต่อก่อนไฟจะหมด ตอนนี้ก็เริ่มขี้เกียจจะเรียนแล้วหลังจากทำงานตรากตรำผจญเด็กพิลึกพิลั่นมากมารยามาสามเดือน ตอนนี้ติดช่วงวันหยุดปีใหม่ ก็ได้แต่รอแล้วค่ะว่าผลจะออกมาว่ายังไง

บางคนมาถามว่า จะกลับไปเรียนต่อทำไม อังกฤษไม่มีอะไรดีซักอย่าง ทั้งหนาว ทั้งอึมครึม ของแพง คนก็หน้าหงิกเป็นตูดตลอดเวลา แต่นราว่าเรื่องอย่างนี้ขึ้นอยู่กับทัศนคติการมองโลกของแต่ละคนโดยแท้ค่ะ ถ้าไปแล้ววันๆหมกศพอยู่แต่ในห้อง เรียนเสร็จกลับห้อง นั่งเฝ้านับวันจะกลับบ้าน เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ไป ชีวิตเมิงก็คงจะสนุกขึ้นมาได้หรอก เผอิญว่าดิอั๊นสร้างเพื่อนใหม่ตลอดเวลา แรดทุกครั้งที่โอกาสอำนวย (จนเกือบตกเรียงความหนึ่งเรื่อง) เมาหัวทิ่ม ไปเที่ยวเมืองโน้นนี่ เหล่ผู้ชายอิ่มหนำสำราญ (คนไหนหัวบลอนด์เสร็จกรูหมด)

แต่ก็ไม่ได้จะบอกว่าอังกฤษมันดีไปหมดทุกอย่างเลยนะ เจอเหมือนกันพวกคนเหยียดเชื้อชาติ เรียกกรูเป็นคนจีนอยู่ได้ แล้วจงใจเรียกด้วยเพราะก็บอกไอ้ชิงหมาเกิดนี่ไปหลายรอบแล้วว่ากรูไม่จีน กรูคนไทย ฟาย มันก็ยัง ไชนีสเกิวๆ อยู่นั่น คาดว่าบรรพบุรุษมันคงโดนคนจีนตีท้ายครัวเลยฝังใจ กับประเภทที่เจอกันทีไรก็บอกว่า ยูๆ แสดงปิงปองโชว์ให้ดูหน่อย คิดในใจว่าถ้ากรูนี่นะทำปิงปองโชว์ได้กรูจะพ่นใส่หน้าเมิงนี่แหละคนแรก แต่เราจะไปใส่ใจกับเรื่องไม่ดี ด้านห่วยๆของอังกฤษทำไม แค่ระวังไว้ไม่ต้องยุ่งกะมัน แล้วมองแต่สิ่งสวยๆงามดีกว่า มีดอกไม้ให้ดูจะไปมองขี้หมาทำไม เอ๊อ

เหตุผลใหญ่เหตุผลเดียวที่ทำให้นราลังเลเรื่องจะไปเรียนต่อก็คือคุณแม่นี่แหละ อยากไปเรียนนะ อยากได้ด็อกกะเตอร์มานำหน้าชื่อก่อนอายุสามสิบ แต่ก็ไม่อยากให้แม่เสียใจที่เราจะไม่อยู่บ้านอีกแล้ว แม่นราเขาเป็นคนติดลูกมากเลย แค่บอกเฉยๆสั้นๆนะ ว่าเนี่ยคบหนุ่มฝรั่งอยู่นะ โอ้โหคุณแม่ท่านจินตนาการไปจนถึงตอนแต่งงาน ย้ายถิ่นฐานไปเมืองนอก แล้วก็คร่ำครวญว่าอุ้ยทิ้งแม่ ฮือๆๆๆ สมตุ้ยก็เลยงงเต้กเพราะว่ายังไปไม่ถึงไหนกะตานี่เลย แม่สมตุ้ยจินตนาการแบบฟาสต์ฟอเวิดไปถึงตอนลงหลักปักฐานแล้ว แม่บอกว่า เพิ่งกลับมายังไม่ทันไร ทำไมจะไปอีกแล้ว ใครได้ฟังแล้วไม่รู้สึกผิดก็ประหลาดละ อยากไปเรียนน่ะอยากไป แต่มันรู้สึกเหมือนจะทอดทิ้งแม่อีกแล้วยังไงชอบกล มันรั้งๆกันอยู่ บอกไม่ถูกเหมือนกัน

ยังไงก็แล่วแต๊ ขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุขถล่มทลายในปีกระต่ายทอง (เขาว่างั้น) นะคะ คิดสิ่งใดขอให้สมหวัง และขอให้ผลบุญที่ข้าพเจ้าได้อวยพรทุกคนในที่นี้ส่งผลให้ข้าพเจ้าได้ไปต่อเอกเดือนเมษานี้เทอญ (หว่านพืชหวังผลแบบสุดตีน)