Caught in A (Bad?) Romance

I am unqualified to be a mother by all means. Yet I feel like I'm becoming more like a mother to my younger sister.

My sister is turning 17 this month. Yeah, beautiful number isn't it? I used to be 17 too, for your information. I was in highschool by that time, feeling I'm already a mature. Right now at the age of 23 (sigh) I feel funny when I look back and remember how I acted like I knew everything in the world back then.

Anyway, back to the topic, anyone knows that most puppy romance blooms in high school. I thought I fell in love with my PE teacher when I was in grade 10, and my computer teacher, grade 12. Therefore I'm not so surprised when my sister began to talk about boys.

I'm glad she talked about it with me, but in the same time I felt a bit strange. It feels odd to have to admit that my sister is no longer a chubby little girl running around, asking me if she can borrow my Barbie. Now she's becoming a young lass, spending forever in the bathroom, and another forever in front of the mirror. Recently she just asked mt dad to help her buy BlackBerry, which I kinda disagreed. Studying in high school, I see no necessity why she needs this gadget which was originally designed for businessperson. The only good thing about it is that you can keep in contact with people online all the time and that you can chat with your friends who also have a "BB" without having to pay. But since it was my dad's money and decision to pay 2/3 of its price for her, I wouldn't complain. That's the first mother's trait in me.

We talked about her school and friends one day and finally ended up talking about boys and her crush. I didn't get too surprised knowing what girls these days talk about, because I actually did all that before (nasal snorting). I told her what I was like when I was her age, then talked about boys. Not that I'm so experienced in this kinda thing. But after having two ex-boyfriends and being fooled by and asshole, I think I have enough experience to tell my sister what kind of boys she should stay away from and how to act when you like someone. Simple advice, just like what a mum can give to her daughter, but I did it in a very chilled out way - more like chitchatting, not lecturing. I do not want what happened to me happen to my sister.

I'm not saying that I will protect her from heartbreak, tears, and pain that will definitely come once she gets into serious romance. That's what comes with a relationship and you have to face that, no matter if you like it or not. I just want to be someone who she can turn to when these things do happen. I won't be nosy with her personal life, but I'll make sure that whoever that breaks my sister's heart with bullshit reasons will get his legs ripped off his body. Yeah this is the second mother's trait.

I don't know how long it will take until my sister stop sharing this kinda thing with me, but I'll make sure that before that happens, I'll tell her all she needs to know. I'm glad she didn't hesitate to tell me how her romance is going or to show me her BB. Though she can be quite irritating (less these days) but still she is my little sister and I feel the urge to protect and guide her until she is mature enough to take care of herself and be responsible for her own decision.

My sister is a good, (most 0f the time) well-behaved girl and I'm not too worried about her. However, romance can be dangerous if one doesn't know how to control it, and that's my only worry.

And because she's becoming better and better cook these days, I'm sure gonna miss her a lot when I'm away. I will miss her duck cookies and cheese-topped mashed potato and how I get terribly upset when I am terribly late for work but she is still in the bathroom, styling her hair!

*****************

ในบรรดาสัตว์โลกเพศเมียทั้งหลาย สมตุ้ยไม่เหมาะที่จะเป็นแม่คนที่สุด แต่ปัจจุบันเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองทำตัวเหมือนคนเป็นแม่เข้าทุกทีๆ ผู้ตกเป็นเหยื่อคือน้องสาวนราเอง

ก็แหม น้องสาวจะ 17 แล้ว อายุเอ๊าะๆที่พวกเราสาวเทื้อทุกคนอยากย้อนเวลากลับไปเมื่อครั้งยังเต่งตึงใสเด้ง เมื่อก่อนตอน 17 นราก็รู้สึกว่ายุ้ยเป็นสาวแล้ว รู้สึกว่าตัวเองรู้ไปหมดทุกอย่าง ดูแลตัวเองได้ โตแล้ววว โกรธแม่ไปก็หลายทีเวลาแม่ไม่ยอมให้ไปนอนค้างบ้านเพื่อน ก็ 17 แล้วโตแล้ว ทำไมต้องมาคอยห้ามกันด้วยนะ เดี๋ยวนี้เป็นอีป้าอายุ 23 มองกลับไปแล้วฮา เออหนอตูนี่ก็ปัญญาอ่อนได้ถึงปานนั้นเชียว

แต่เรื่องของเรื่องคือ ในวัยประมาณนี้ เรื่องรักๆใคร่ๆความรักวัยใสมันก็เริ่มเข้ามา อันนี้พูดแบบเฉลี่ยนะ เพราะบางคนก็ล่าแต้มกันตั้งแต่อายุ 14-15 บางคน 40 ยังหาคนมาโจมตีฐานตั้งมั่นไม่ได้ ตอนนราอยู่ม.ปลาย อายุประมาณนี้ก็เคยหลงรักอาจารย์สอนพละตอนม.4 หลงรักอาจารย์คอมฯตอนม.6 พอน้องสาวเริ่มพูดเรื่องหนุ่มๆ เรื่องปิ๊งปั๊งๆอะไรงี้ให้ฟังก็เลยไม่ค่อยตื่นเต้นตกใจเท่าไหร่

นราก็ดีใจนะที่น้องสาวมาเล่าเรื่องพวกนี้ให้เราฟัง แต่จริงๆก็รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน ยากที่จะยอมรับได้ว่าน้องเราที่แต่ก่อนมีฟันสองซี่ ใส่ชุดหมีสีแดงยืนเต้นดึ๋งดั๋งอยู่หลังรถ แล้วชอบมาขอตุ๊กตาบาร์บี้เราไปเล่น ตอนนี้จะเป็นสาววัยรุ่นที่อาบน้ำนานเป็นชาติแถมใช้เวลาหน้ากระจกในนั้นต่ออีกสองชาติ โคตรนาน เมื่อเร็วๆนี้เขาเพิ่งขอให้ป๋าช่วยออกตังค์ซื้อเครื่องแบล็กเบอร์รีให้ ทำเอานราฉุนเหมือนกัน เพราะไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่เด็กนักเรียนระดับม.ปลายยังไม่มีเงินเดือนจะซื้อไอ้เครื่องราคาหลักหมื่นที่เขาผลิตออกมาดั้งเดิมเพื่อให้นักธุรกิจใช้มาครอบครอง ข้อดีที่เห็นจะมีอยู่สองอย่างของมันคืออัพเดทสังคมออนไลน์ได้ตลอดเวลา กับคุยกับเพื่อนที่มีเครื่องบีบีเหมือนกันได้ไม่เสียตังค์ จบข่าว แต่ในเมื่อเขาซื้อไปแล้ว แถมเป็นเงินกับการตัดสินใจของป๋า นราก็ไม่บ่นค่ะ (เหมือนแม่ #1)

วันก่อนคุยกันเรื่องที่โรงเรียนเค้า เพื่อนเค้า แล้วมาจบเรื่องหนุ่มที่เค้าแอบปิ๊ง นราไม่แปลกใจเท่าไหร่กับเรื่องอย่างว่าที่เด็กๆสมัยนี้เค้าคุยกัน เพราะฉันทำมาหมดแล้วย่ะ เชอะ แต่ก็เล่าให้น้องฟังว่าสมัยนราอายุเท่าน้อง ไปทำอะไรไว้บ้าง เหอะๆ ไม่ได้แก่กร้านร่านแร่ดอะไรมาก แต่หลังจากมีแฟนมาสองคน บวกกับโดนไอ้หน้าตะกวดที่พัทยาหลอกอีกหนึ่งครั้ง ก็คิดว่าตัวเองน่าจะมีดีกรีชีวิตพอสั่งพอสอนน้องในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ได้บ้างว่าควรจะเลี่ยงผู้ชายแบบไหน ผู้ชายที่ทำแบบนี้ๆเป็นคนยังไง ก็คุยกันแบบสบายๆ เหมือนเล่าให้ฟังมากกว่า ไม่ได้อบรม ไม่อยากให้เรื่องที่เกิดกะเราไปเกิดกะน้องไง

แต่ก็ไม่ได้หมายความนราจะทำตัวเป็นวอนเดอร์วูเม่น คอยปกป้องน้องจากความเจ็บปวดในความสัมพันธ์นะคะ อีหนูเอ๋ย อยากจะมีแฟนก็ต้องเตรียมรับไว้เลย ทะเลาะกัน งอน ไม่ได้ดั่งใจ ร้องไห้ คำพูดเสียดสีขึ้นสเตตัสเฟซบุ๊ก เจอแน่ๆ แต่นราแค่อยากจะเป็นพี่ที่น้องสาวเข้ามาปรึกษาได้เวลามีเรื่องไม่สบายใจ ไม่ได้จะยุ่งเรื่องส่วนตัว ปล่อยให้เขาจัดการเอง แต่ผู้ชายคนไหนมาทำเรื่องเลวแบบรับไม่ได้กับน้องนรา นราก็แค่จะส่งคนไปฉีกขาแม่งให้ขาดสะพายแล่งไปถึงลูกกระเดือกเท่านั้นเอง (เหมือนแม่ #2)

ในอนาคตเมื่อน้องโตกว่านี้เขาอาจจะไม่มาคุยเรื่องนี้กับนราแล้วก็ได้ แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นนราขอสอนน้องเรื่องทุกเรื่องที่น้องต้องรู้เกี่ยวกับโรมานซ์ ฟีลลิ่งก่อนแล้วกัน วันก่อนขอเขาดูบีบีเขาก็ให้นะ ก็ดีใจแหละนะที่เขาไม่ปิดบังให้เราไม่สบายใจ ถึงบางทีนังน้องนี่ก็น่ารำคาญจนอยากจะเอาไปมัดกับรังมดแดงซะให้เข็ด (เดี๋ยวนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว) แต่น้องก็เป็นน้องเรา เราก็อยากจะเป็นพี่ที่ดูแลจนกว่าเขาจะโตพอที่จะดูแลตัวเองและรับผิดชอบการตัดสินใจของตัวเองได้ เท่านั้นเอง

น้องนราเป็นเด็กดีนะ (ส่วนใหญ่) นราเลยไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ มีเรื่องรักใคร่นี่แหละที่อยากให้ระวัง ความรักท่านว่าเป็นดั่งเพลิงอัคคี แผดเผาชีวีมอดไหม้หากไม่รู้จักควบคุม เห็นมาเยอะแล้ว เอารักเข้าว่า แต่งงานอายุน้อย หนังสือหนังหาไม่เรียน จะไปฝ่าฟันอุปสรรคพิสูจน์รักแท้กับยอดรัก ไม่ถึงปีผัวทิ้ง แล้วยังไงความรู้ก็ไม่มี กลับมาตายรังเป็นภาระสองชั้นให้พ่อแม่อีก

นราคงคิดถึงน้องแล้วก็กับข้าวน้องมากเวลาที่ต้องไปเรียนต่อ น้องนราทำกับข้าวเก่งนะจะบอกให้ นราคงคิดถึงคุ้กกี้เป็ด (นรากินไปคนเดียว 3/4 ทั้งกล่อง) มันบดโปะชีส กับเวลาที่โมโหเวลาเราสายแล้วแต่น้องใช้ห้องน้ำอยู่นั่นแล้วไม่ออกมาซะที!

**************

ปัด
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ หวังว่าเราจะมีช่วงที่กลับบ้านตรงกันบ้างนะ

บุ๋ม
ขอบคุณมากที่แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ นัดรวมห้องเมื่อไหร่บอกด้วยเด้อนางเด้อ

Back to the UK

I hope all you had a great, great time during your new year holidays.
As I said, I didn't go anywhere, just staying with my family.
When the paradise was over and it was time to come back to work again, I found it very hard to leave the "holiday mood" behind.
It's darn difficult to drag myself off the bed in the morning!
And I was late for work more than twice now.

Anyway, yesterday at work, the Dean of School of Humanities saw me and said;
"Oh, here you are. I was looking for you. Can you come in my office for a second please?"
Then went into his room without waiting for my answer. He looked kinda serious too.
My heart dropped to my toes. Did I do something wrong? Did any students complain about me and my teaching? (In that case I'm gonna find out who they are and kill them).
I went into his office.
Then he said
"Congratulations, Nara, your scholarship for PhD in May has been granted"

Have you ever felt so shockingly happy, so sudden that you feel like you're bursting?
I mean, other than when you stuff yourself with food, of course.
That was what happened to me.
I stood there, literally shivering from head to toes. I saw nothing but blurry image. The blood vessel on my temples felt like it was about to pop. I felt like running around and screaming, but in the same time I felt like fainting.
This is it. It is actually here.
My time has come.

To tell you the truth, I am confused by two totally different feeling.
Part of me is overjoyed because this is what I have been waiting for.
But another part of me is shocked.
Am I really leaving home again?

My biggest worry now is about my mum.
Western-raised people might not understand why we Thai people seem to be so attached to our parents. You leave home at 18, getting yourself a good job, working to pay for your own tuition fee. But Thai culture is different. We like to live as a big family, and even though we are married and move out to start our own family, lots of people still love to stay with their parents, and parents tend love it to be that way as it shows that we, their children, love them and willing to take care of them when they get older.
Anyway, about my mum and I. I have told her since the first month I came back from my masters in England that I wish to continue my PhD as soon as possible.
You can read my previous blog entry to see how she reacts or answers to that.
I understand how she feels, but man, it's damn hard for me to break this news to her.
The news that I got a scholarship and again and will leave for England again in April.

I will be studying at Newcaste University.

PhD school of English Literature, Linguistics, and English Language.
I don't know yet whether I will be living in York or Newcastle, though I hope that I can live in York.

If any of you know some nice areas to live in Newcastle, let me know, as I know nothing about this town.

Now I'm X3 busy, as I have teaching work to carry on, teaching assessment, research papers, and now preparing important documents for tier 4 visa.

Yup, it's gonna be exhausting, but I don't mind.

I'll see you people in England soon!

--------------

หวัดดีค่ะ หวังว่าทุกท่านคงฉลองปีใหม่กันอย่างสนุกสนานนะคะ

อย่างที่บอก นราไม่ได้ไปไหนเลย อยู่บ้านอย่างเดียว

พอถึงเวลาต้องไปทำงานอีกแล้ว แหม่มันช่างตื่นยากตื่นเย็นเหลือเกินนิ

กว่าจะลากตัวเองออกจากเตียงได้

ตอนนี้ตัวแดงในเวลาทำงานนรามันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วแหละ

บางทีไปถึง กระเป๋าไม่ต้องวางอ่ะ ไปสอนเลย

ไปถึงแล้วต้องทำหน้าตึงๆ เหมือนมานานแล้ว มาดดีฉิบหาย

เมื่อวันก่อน เดินๆอยู่ ไปป๊ะคณบดีเข้า

คณบดีบอกว่า "อ้าว นราวัลลภ์ มาพอดีเลย ผมตามหาตัวคุณอยู่ เดี๋ยวมาพบผมในห้องหน่อยสิ" ว่าแล้วแกก็เดินเข้าห้องไป

บอกตามตรงตอนนั้นหัวใจหล่นลงไปอยู่ที่หัวแม่ตรีน ฉิบหาย กรูไปทำไรไว้เปล่าเนี่ย โดนนศ.ร้องเรียนอะไรเปล่าเนี่ย (ถ้าเป็นกรณีนี้จะตามหาตัวแล้วตบรางวัลให้อย่างสาสม)

เอาวะ คงไม่มีอะไรหรอก อย่าตื่นตูมไปสมตุ้ย

ว่าแล้วนราก็ตามเข้าไป แล้วคณบดีก็บอกว่า

"ยินดีด้วยนะนราวัลลภ์ มหาลัยอนุมัติทุนศึกษาต่อป.เอกเดือนพ.ค.ของคุณแล้ว"

ทุกท่านคะ ท่านเคยดีใจมากจนรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดหรือไม่

แน่นอน นอกจากเวลากินมากเกินไปนะยะ แอร๊ย

ตอนนั้นนราตัวชา ยืนเด่อยู่อย่างนั้น มือสองข้างปิดปากไว้แบบนางงามเวลาได้ตำแหน่ง ตานี่มองอะไรไม่เห็นหรอกมันเบลอไปหมด เส้นเลือดเต้นตูมๆเหมือนจะแตก ตอนนั้นอยากแหกปากแล้ววิ่งกะโด๊งกะเด๊งไปให้ทั่วมหาลัยมากๆ แต่ในเวลาเดียวกันก็หวิวๆเหมือนหมดแรงจะเป็นลม

ในที่สุดโอกาสมาถึง

ถึงเวลาของเราแล้ว ยิปปี้

(อธิบายเกร็ดความรู้ว่าทำไมนังนี่จึงได้ดีใจออกนอกหน้าขนาดนั้น: ตามปกติแล้ว ม.กท. จะพิจารณาส่งอาจารย์ป.โทไปต่อป.เอกก็ต่อเมื่ออาจารย์คนนั้นจบโทและกลับมาทำงานที่ม.กท.ได้อย่างต่ำหนึ่งปีหรือมากกว่านั้น แต่ในกรณีนรา เนื่องจาก ม.กท. กำลังปรับปรุงและพัฒนาบุคลากร ประกอบกับการชเลียร์อย่างเอาเป็นเอาตายของนรา นราจึงเป็นอาจารย์คนแรกที่ได้ไปต่อเอกหลังจบโทและทำงานไม่ถึงปีค่ะ นราทำงานมาถึงตอนนี้สามเดือนเอง)

จริงๆมันมีสองความรู้สึกที่ตีกันอยู่

อันนึงคือดีใจมาก ดีใจโคตรๆ สิ่งที่เราตั้งใจไว้มันเป็นจริงแล้ว

แต่อีกอันคือ ใจหาย เสียใจนะ

เราจะจากบ้านไปอีกแล้วเหรอวะเนี่ย

คราวนี้ยาวเลย สามปีแน่ะ

เรื่องอื่นนราไม่ห่วงเลยนะ

ห่วงแต่แม่คนเดียวนี่แหละ

ฝรั่งคงไม่เข้าใจว่าทำไมคนไทยถึงเป็นลูกแหง่ติดพ่อติดแม่กันจัง

ก็แหงสิยะ พวกหล่อนออกไปหางานทำจ่ายค่าเรียนหนังสือกันเองตั้งแต่อายุ 18 แยกตัวออกไปบ้านช่องไม่ค่อยกลับ แต่สังคมไทยเราชอบอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ บางคนแต่งงานแล้วก็เอาเมียเอาผัวเข้าบ้านเห็นเยอะไป พ่อแม่ก็หวังอาศัยลูกยามแก่เฒ่านี่แหละจริงไหม สังคมเราไม่ใช่แบบฝรั่งที่จะแตกบ้านแล้วแยกออกไปตั้งแต่อายุน้อย ถึงจะมีบางคนที่ทำอย่างนั้นก็เหอะ

เอาเป็นว่า เรื่องของนรากับแม่เนีย คือจริงๆนราก็บอกเขาตั้งแต่เดือนแรกๆแล้วว่าอยากจะกลับไปเรียนให้เร็วที่สุดนะ

ถ้าจำไม่ได้ว่าแม่นรามีปฏิกิริยาต่อการไปเรียนต่อของนรายังไง ให้ย้อนกลับไปอ่านเอนทรีก่อนหน้านี้สักสองสามเอนทรีนะ

นราเองก็เข้าใจความรู้สึกแม่ นราเองก็ใจหายเหมือนกัน ว่าต้องไปอยู่คนเดียว ไกลบ้านไกลครอบครัวอีกแล้ว

ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดีฟ่ะ พูดไม่ออก มองหน้าแม่แล้วพูดไม่ได้ พูดแล้วเค้าก็ร้องไห้ เราก็จุกอก

ไม่รู้จริงๆว่าจะเริ่มยังไงดี จะบอกยังไงว่า แม่ อุ้ยได้ทุนไปต่อเอกที่อังกฤษแล้วนะ เดินทางเดือนเมษานี้

วันก่อนบอกป๋าให้แย็บๆ เกริ่นๆ ให้หน่อย

แล้วนราก็เงียบๆ ให้เวลาแม่เขาทำใจ

เขาก็คงรู้บ้างแล้ว วันก่อนเถียงกันเรื่องกลิ่นดอกไม้ แม่บอกว่า "เนี่ยถ้าไม่ใช่กลิ่นดอกกล้วยไม้หน้าบ้านนะ อุ้ยไม่ต้องไปเรียนต่อเมืองนอกเลย"

กดไฟแดง เปลี่ยนหัวข้อคุยทันที เหอะๆๆ

คราวนี้ได้ที่นิวคาสเซิลค่ะ

PhD School of English Literature, Linguistics, and English Language

ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่ที่ไหน แต่ที่แน่ๆไม่อยู่หอแล้ว แม่งแพง

ยังไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าจะอยู่ยอร์กหรือนิวคาสเซิล แต่อยากอยู่ยอร์กนะ คิดถึงยอร์ก

ตอนนี้ก็ยุ่งสามเท่า นอกจากจะต้องสอนแล้วก็ต้องเตรียมออกข้อสอบปลายภาค ตรวจข้อสอบ ประเมินผล สคอ.5 แล้วก็ต้องเริ่มเตรียมเอกสารต่างๆสำหรับขอวีซ่าแล้วค่ะ

เพื่อนๆทุกคน

ดิว่าจะอยู่ไทยให้มีทแอนด์กรี๊ดกันถึงแค่ต้นเดือนเมษานะคะ

เพราะงั้นรีบๆมาเจอกันเถอะ

Happy New Year 2011

A bit belated, but still I wish everyone, whether you're just a passerby or my loyal fan who's been following my rubbish blog for some time, a very very happy new year 2011!! Hopefully everyone had a great time with friends and family.

If you don't count last new year that I had to work at a Thai restaurant in York so that I will get more money to spend for my solo trip in London, this was the most quiet new year party in my life. I didn't go out anywhere. I just stayed in with my family. We cooked, had a massive dinner together until the clock struck 12 and watched the fireworks show on TV. It was very quiet, yeah, but also very nice. Being with my family again for something important like this felt very nice, especially after having to live by myself for almost a year.

Man, I miss England, or to be more specific, I miss York, York and everything about it (Well, except those random drunkards that tried to grab my ass, or worse, make me grab their "You-Know-What" in the clubs). I miss how daffodils paint the whole town yellow and how the whole traffic has to stop just to let the ducks cross the roads. Of course, I miss people there. I love how I can truly be myself there (to some proper extent, of course). If I have to sacrify a few years, probably about 10, just to live 3 years in England, hell yeah I would do it.

Actually, I HAVE decided to take that deal. Now, before I go any further, let me announce my very good news!!

(Drum rolls)
I got a PhD offer from Newcastle University!!
(Applause)

So as soon as I knew that I got an offer to study there, I wrote up an internal memo asking for a permission to continue my study in April and a full scholarship from Bangkok University. I got this good news only a few days before new year holiday, so I think my memo is now stuck somewhere in the middle of its way to the desk of the executives. What I am doing now is waiting, praying, and looking forward to the good news. I wish that this wait will end soon so that I won't have to think about it night and day, wondering if I will get to go back to England and its beautiful people.

Some people I know asked me something like "why do you wanna go back? There's nothing in England! It's cold. It's dark. Everything is so expensive, and people are so unfriendly" Oh well I think that depends on personal attitude or how you look at things around you. If all you do there is staying in your room, waiting for the day you can go home, and refusing every invitation from friends, then of course life in the UK must be darn boring. I made friends, I went out, got drunk, got crazy, traveled around, and lots more. I'm not saying that England is so nice there's nothing bad about it. There are, for examples, slightly racist people who kept calling me a "Chinese girl" or asked me to do a PingPong show, but there are also beautiful things. What I did was to look at the beautiful side of it. Why minding a dog's dropping on the street when you can look at flowers and butterflies and cute guys?

The only thing that holds me back from running around screaming about my PhD offer is my mum. It's kinda like a dilemma here. I wanna study, but in the same time I don't want to make my mum sad. My mum is very 'clingy' to us daughters and son, which I understand. When I told her about the offer, she said "why back so soon? You just came home" and I was pretty sure I saw a glimpse of tears in her eyes. Who wouldn't feel guilty seeing that. I want to study, but I don't want her to feel that I'm abandoning her.

Anyway, please keep your fingers crossed for me, and I'll let you know once the result is out. Wish you guys a happy new year once again! And for people in York, wish I could see you again soonish!

******************

ช้าไปสักเล็กน้อย แต่ก็ขอสวัสดีปีใหม่ 2554 แด่มิตรรักแฟนเพลงทุกท่านนะคะ ไม่ว่าจะแค่ผ่านมาเฉยๆ หรือแอบตามอ่านมานาน ขอให้มีความสุขมากๆ นราจะพยายามสรรหาเรื่องไร้สาระมาอัพให้อ่านเรื่อยๆนะ ปีใหม่ไปฉลองไหนกันมามั่งคะ

ถ้าไม่นับปีใหม่ของปีที่แล้วที่ต้องไปทำงานเป็นสาวเสิร์ฟชั่วคราวที่ร้านอาหารไทยในยอร์กเพื่อหารายได้สมทบทุนการไปแรดในลอนดอนคนเดียว ปีนี้ก็ถือว่าเป็นการฉลองที่เงียบเชียบมาก ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่บ้านกับครอบครัว ทำกับข้าวบริโภคกัน แล้วก็รอดูพลุฉลองปีใหม่ทางทีวี ได้อยู่กับครอบครัวครบหน้าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ มีความสุขไปอีกแบบ ที่ผ่านมารู้สึกว่าเป็นบุตรีที่เหี้ยมาก หน้าเทศกาลสำคัญอะไรก็แรดออกไปกะผู้ชายตลอด ปีนี้อยู่บ้านก็รู้สึกดีไปอีกแบบ โดยเฉพาะหลังจากต้องอยู่คนเดียวมาเกือบปี

คิดถึงอังกฤษฉิบเป๋งเลย
หรือจะเอาแบบเจาะจง คิดถึงยอร์กที่สู้ดดด
แน่นอนว่ายกเว้นตอนที่โดนไอ้ขี้เมาเดินแอ่นหน้าแอ่นหลังมาหยิกตูด หรือที่ร้ายกว่านั้นคือเจอขี้เมาพยายามจะเนียนให้เรามาจับโปเกม่อนเหี่ยวๆของมันในคลับ
พูดถึงคลับ คิดถึงเหมือนกัน คลับเมืองไทยอะไรก็ไม่รู้
ไม่ได้ตอแหลจะไฮโซ หัวสูง แหมผับไทยเข้าไม่ได้
ผับไทยมันคืออะไรวะ เต้นก็ตรงโต๊ะ แดกเหล้าก็ตรงโต๊ะ สูบบุหรี่ก็ตรงโต๊ะ นั่งๆอยู่โดนบุหรี่เผาหนังหัวได้ไม่รู้ตัว
มันมั่วไปหมดเลยอะ เข้าไปแล้วหาความสนุกไม่เจอ
รอกลับไปแรดที่อังกฤษไม่ได้แร้นนน
คิดถึงยอร์กตอนที่ดอกแดฟโฟดิลมันบานเหลืองไปทั้งเมือง หรือตอนที่รถติดกันทั้งถนนเพราะต้องรอเป็ดข้ามให้เสร็จก่อน
คิดถึงผู้คนที่โน่น
คิดถึงการที่เราเป็นตัวเองได้เต็มที่
ถ้าต้องแลกชีวิตการทำงานสักสิบปีเพื่อการได้ใช้ชีวิตในอังกฤษอีกสามปีเต็ม จะไม่ลังเลเลยค่ะ

อันที่จริงก็ตัดสินใจไปแล้วหละ อิอิ
ก่อนจะเข้าสู่ท้องเรื่องไปมากกว่านี้ ขอบอกข่าวดีของนราก่อน อิอิ
ได้รับข้อเสนอให้เข้าศึกษาต่อระดับปริญญาเอก ณ มหาลัยนิวคาสเซิลแล้วจ้า
ท้ามท้ามท้ามถ่ามมม
(ปรบมือกึกก้อง)

ตอนนี้ก็เขียนจดหมายเวียนภายในส่งขึ้นไปยังผู้บริหารละ ถ้าโชคดี มหาลัยใจดี ก็จะได้ไปเรียนเดือนเมษายนที่จะถึงนี้เลย ถ้ามหาลัยยังไม่อยากให้รีบไป ก็คงต้องรอไปเดือนกันยา-ตุลาเลย นานหน่อย แต่ได้ไปแน่ การออดอ้อนครั้งนี้อาศัยการชะเลียร์อย่างสม่ำเสมอเป็นเวลานานมาก นราเจออาจารย์ผู้บริหารที่ไหน เลียแหลก ทั้งอ้อน ทั้งหงิงๆ ยิ่งกว่านางอิจฉาตอนแอแน้ใส่พระเอกอีก (ถ้าไม่รู้ว่าแอแน้แปลว่าอะไรให้ไปถามใครก็ได้ที่พูดจีนแต้จิ๋ว) อยากรีบไปเรียนต่อก่อนไฟจะหมด ตอนนี้ก็เริ่มขี้เกียจจะเรียนแล้วหลังจากทำงานตรากตรำผจญเด็กพิลึกพิลั่นมากมารยามาสามเดือน ตอนนี้ติดช่วงวันหยุดปีใหม่ ก็ได้แต่รอแล้วค่ะว่าผลจะออกมาว่ายังไง

บางคนมาถามว่า จะกลับไปเรียนต่อทำไม อังกฤษไม่มีอะไรดีซักอย่าง ทั้งหนาว ทั้งอึมครึม ของแพง คนก็หน้าหงิกเป็นตูดตลอดเวลา แต่นราว่าเรื่องอย่างนี้ขึ้นอยู่กับทัศนคติการมองโลกของแต่ละคนโดยแท้ค่ะ ถ้าไปแล้ววันๆหมกศพอยู่แต่ในห้อง เรียนเสร็จกลับห้อง นั่งเฝ้านับวันจะกลับบ้าน เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ไป ชีวิตเมิงก็คงจะสนุกขึ้นมาได้หรอก เผอิญว่าดิอั๊นสร้างเพื่อนใหม่ตลอดเวลา แรดทุกครั้งที่โอกาสอำนวย (จนเกือบตกเรียงความหนึ่งเรื่อง) เมาหัวทิ่ม ไปเที่ยวเมืองโน้นนี่ เหล่ผู้ชายอิ่มหนำสำราญ (คนไหนหัวบลอนด์เสร็จกรูหมด)

แต่ก็ไม่ได้จะบอกว่าอังกฤษมันดีไปหมดทุกอย่างเลยนะ เจอเหมือนกันพวกคนเหยียดเชื้อชาติ เรียกกรูเป็นคนจีนอยู่ได้ แล้วจงใจเรียกด้วยเพราะก็บอกไอ้ชิงหมาเกิดนี่ไปหลายรอบแล้วว่ากรูไม่จีน กรูคนไทย ฟาย มันก็ยัง ไชนีสเกิวๆ อยู่นั่น คาดว่าบรรพบุรุษมันคงโดนคนจีนตีท้ายครัวเลยฝังใจ กับประเภทที่เจอกันทีไรก็บอกว่า ยูๆ แสดงปิงปองโชว์ให้ดูหน่อย คิดในใจว่าถ้ากรูนี่นะทำปิงปองโชว์ได้กรูจะพ่นใส่หน้าเมิงนี่แหละคนแรก แต่เราจะไปใส่ใจกับเรื่องไม่ดี ด้านห่วยๆของอังกฤษทำไม แค่ระวังไว้ไม่ต้องยุ่งกะมัน แล้วมองแต่สิ่งสวยๆงามดีกว่า มีดอกไม้ให้ดูจะไปมองขี้หมาทำไม เอ๊อ

เหตุผลใหญ่เหตุผลเดียวที่ทำให้นราลังเลเรื่องจะไปเรียนต่อก็คือคุณแม่นี่แหละ อยากไปเรียนนะ อยากได้ด็อกกะเตอร์มานำหน้าชื่อก่อนอายุสามสิบ แต่ก็ไม่อยากให้แม่เสียใจที่เราจะไม่อยู่บ้านอีกแล้ว แม่นราเขาเป็นคนติดลูกมากเลย แค่บอกเฉยๆสั้นๆนะ ว่าเนี่ยคบหนุ่มฝรั่งอยู่นะ โอ้โหคุณแม่ท่านจินตนาการไปจนถึงตอนแต่งงาน ย้ายถิ่นฐานไปเมืองนอก แล้วก็คร่ำครวญว่าอุ้ยทิ้งแม่ ฮือๆๆๆ สมตุ้ยก็เลยงงเต้กเพราะว่ายังไปไม่ถึงไหนกะตานี่เลย แม่สมตุ้ยจินตนาการแบบฟาสต์ฟอเวิดไปถึงตอนลงหลักปักฐานแล้ว แม่บอกว่า เพิ่งกลับมายังไม่ทันไร ทำไมจะไปอีกแล้ว ใครได้ฟังแล้วไม่รู้สึกผิดก็ประหลาดละ อยากไปเรียนน่ะอยากไป แต่มันรู้สึกเหมือนจะทอดทิ้งแม่อีกแล้วยังไงชอบกล มันรั้งๆกันอยู่ บอกไม่ถูกเหมือนกัน

ยังไงก็แล่วแต๊ ขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุขถล่มทลายในปีกระต่ายทอง (เขาว่างั้น) นะคะ คิดสิ่งใดขอให้สมหวัง และขอให้ผลบุญที่ข้าพเจ้าได้อวยพรทุกคนในที่นี้ส่งผลให้ข้าพเจ้าได้ไปต่อเอกเดือนเมษานี้เทอญ (หว่านพืชหวังผลแบบสุดตีน)